Αντιδράσεις προκάλεσε στο Τορόντο του Καναδά η εκτέλεση 18χρονου από την αστυνομία. Το θύμα κρατούσε μαχαίρι και βρισκόταν μέσα σε άδειο λεωφορείο, περικυκλωμένο από αστυνομικούς. Όπως προκύπτει από βίντεο που έκανε τον γύρο του Διαδικτύου, αστυνομικοί πυροβόλησαν συνολικά εννέα φορές, χρησιμοποιώντας ακόμα και όπλο-τέιζερ, αυτό που προκαλεί ηλεκτροπληξία. Δεν χρειάστηκε όμως, γιατί οι σφαίρες είχαν βρει τον στόχο τους... Εκατοντάδες πολίτες διαδήλωσαν διαμαρτυρόμενοι για την "υπέρμετρη αστυνομική βία" και ζητούσαν "δικαιοσύνη για τον Σάμι Γιατίμ". Ο αστυνομικός που έριξε την μοιραία σφαίρα τέθηκε σε διαθεσιμότητα και η αστυνομία παραδέχτηκε ότι υφίσταται θέμα...
Αυτά στο Τορόντο. Στα καθ' ημάς, πέντε χρόνια μετά την ανεξιχνίαστη δολοφονία του, για τον νεαρό αθλητή και φοιτητή Αρχιετεκτονικής δεν υπήρξε δικαιοσύνη. Το δικαστήριο αθώωσε τους κατηγορούμενους αστυνομικούς. Και η αστυνομία δεν προσκόμισε καμία ένδειξη σχετικά με το ποιος και γιατί σκότωσε τον ανύποπτο νεαρό Νίκο Σακελλίωνα, τον Μάιο του 2008, στην οδό Αναξαγόρα στο κέντρο της Αθήνας. Η απεγνωσμένη προσπάθεια του πατέρα του να βρει στοιχεία δεν έφερε "δικαιοσύνη" για τον Νίκο Σακελλίωνα.
Υπάρχουν αρκετά στοιχεία που επιτρέπουν να κρίνουμε μια δικαστική απόφαση. Ουδείς υπεράνω κριτικής. Άλλωστε, συχνά η δικαιοσύνη λειτουργεί ως δίδυμη αδελφή της αστυνομίας, όπως στοχαστικά είχε δηλώσει ο Μάνος Χατζιδάκις. Όταν το κράτος δικαίου παρέχει τόσο μεροληπτική εικόνα για τον ρόλο του, όταν η αστυνομική βία θεωρείται "αναγκαίο κακό" ακόμα κι αν προσβάλλει ισχυρότερα δικαιώματα κι αξίες, όπως η προστασία της ζωής, στο όνομα της "ασφάλειας", τότε, σε συνθήκες μάλιστα κοινωνικής κρίσης (όπου η αξία της ζωής σχετικοποιείται...), δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για εκτεταμένη αυτοδικία. Όταν η δικαιοσύνη δεν "βλέπει", τότε μπορεί να ζήσουμε καταστάσεις γενικευμένων τυφλών αντιδράσεων.
Το Τορόντο και η Αναξαγόρα είναι τόσο μακριά, αλλά και τόσο κοντά.
