Είναι γνωστή η ρήση του Θεμιστοκλή: "Ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον". Με αυτή ο Αθηναίος ηγέτης απέδειξε πως ήταν αρκετά ευφυής για να μην εκτιμήσει την ιστορική νίκη του Μιλτιάδη στον Μαραθώνα. Ταυτόχρονα, απέδειξε πως η υπερβολική φιλοδοξία που τον χαρακτήριζε δεν τον εμπόδισε να φανεί μεγαλόψυχος και να αναγνωρίσει δημόσια και παλληκαρίσια τη μεγάλη νίκη του πολιτικού αντιπάλου του.
Αυτή η αναγνώριση λειτουργούσε ως κίνητρο για ακόμα πιο λαμπρές νίκες, ακόμα πιο λαμπρά κατορθώματα.
Δυστυχώς, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ η εκλογική νίκη και η πορεία από τη μάχη για πολιτική επιβίωση στα πρόθυρα της κυβερνητικής εξουσίας δεν αναγνωρίζεται από στελέχη, τα οποία δεν ήταν πολιτικοί αντίπαλοι, αλλά σύντροφοι και συναγωνιστές του Αλ. Τσίπρα, που ως πρόεδρος μιας συλλογικής ηγεσίας έβαλε την προσωπική του σφραγίδα σε αυτή τη νικηφόρα πορεία. Κάτι χειρότερο. Έγινε προσυνεδριακά και συνεχίζεται μετασυνεδριακά μια προσπάθεια να πιστωθεί αυτή η νίκη στην "Αριστερή Πλατφόρμα". Αλήθεια, μήπως κάποιοι πιστεύουν ότι τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ αλλά και συνολικά ο κόσμος της Αριστεράς είναι λωτοφάγοι και ξεχνούν τόσο γρήγορα; Ας μην τρέφουν αυταπάτες. Ακόμα και οι πέτρες αυτού του τόπου ξέρουν ότι φτάσαμε στα πρόθυρα της κυβερνητικής εξουσίας με μια στρατηγική και πολιτική πρόταση που χαράχτηκε και προχώρησε παρά και ενάντια στις απόψεις της Α. Π., παρά και ενάντια στην πολιτική της πρακτικής να υπονομεύει τις συλλογικές αποφάσεις.
Άλλωστε ακόμα και σήμερα ο σ. Π.Λ. αντιμάχεται τις κεντρικές ιδέες και προτάσεις της νικηφόρας στρατηγικής. Έτσι χαρακτηρίζει "ολισθηρό έδαφος" την πρόταση για διάλογο, κοινή δράση και συνεργασία με όλες τις δυνάμεις «από τα αριστερά της Αριστεράς ώς τα αριστερά της Σοσιαλδημοκρατίας». Αν αυτή η θέση, που αποτελεί βασικό στοιχείο της πολιτικής στρατηγικής μας, ήταν ολισθηρό έδαφος, τότε πώς φτάσαμε στο 27%;
Υποστηρίζεται στα σοβαρά ότι φτάσαμε εδώ χάρη στην Αριστερή Πλατφόρμα! Εδώ έχουμε αναποδογύρισμα της πραγματικότητας για να εμφανισθεί το μαύρο άσπρο.
Με αυτή την επιδίωξη ωστόσο θα χρειαστεί μια στοιχειώδης αυτοσυγκράτηση ώστε να μην υπερβαίνει κανείς τα εσκαμμένα. Πολύ περισσότερο να μην έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με το ήθος και το ύφος της Αριστεράς. Και φυσικά υπερβαίνει τα εσκαμμένα ο σ. Π.Λ. όταν με πολιτική αλαζονεία και κομπασμό υπογραμμίζει: «Μπορεί οι προτάσεις της Αριστερής Πλατφόρμας να απορρίφθηκαν από το συνέδριο, αλλά είναι πλειοψηφικές στον ενεργό κόσμο του κόμματος, που πήρε μέρος στις συνελεύσεις, είναι θέσεις της μεγάλης πλειοψηφίας της Αριστεράς και της κοινωνίας!».
Οι προτάσεις όμως της Α.Π. και της Αριστεράς στα όρια του σ. Π. Λ. είχαν κατατεθεί στις εκλογές από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η κοινωνία και φυσικά πρώτη η Αριστερά τις αξιολόγησε και πήραν τα ποσοστά που πήραν.
Ωστόσο, εκείνο που προκαλεί θλίψη και μελαγχολικές σκέψεις είναι ο χωρισμός των μελών του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ και γενικότερα του κόσμου της Αριστεράς σε ενεργό και μη ενεργό. Αυτός ο διαχωρισμός είναι ύβρις με την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης. Ύβρις που στρέφεται εναντίον της συντριπτικής πλειοψηφίας των κομματικών μελών και του κόσμου της Αριστεράς. Όπως ύβρις ήταν και οι αχαρακτήριστες πολιτικά και ηθικά παλαιότερες δηλώσεις: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει» και «εγώ δεν κοροϊδεύω τον κόσμο».
Γεννιέται ένα σοβαρό ερώτημα: άραγε δεν αντιλαμβάνεται ο σ. Π. Λ. ότι όλα αυτά δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με την εσωκομματική δημοκρατία, με την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, την αναγνώριση των τάσεων και τον πλουραλισμό που ασφαλώς αποτελεί πλούτο για τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ; Δεν αντιλαμβάνεται ότι η πολιτική πρακτική του τείνει στην ύπαρξη και λειτουργία πολλών κομμάτων στη συσκευασία του ενός;
Είναι ολοφάνερο ότι η Α.Π. επιχειρεί να επιβάλει ντε φάκτο όσα το Συνέδριο απέρριψε με πολύ μεγάλες πλειοψηφίες στις ψηφοφορίες. Αν όμως "πριν αλέκτορα φωνήσαι" υπάρχει έντονη και δημόσια αμφισβήτηση των αποφάσεων του, τότε τι νόημα έχει το Συνέδριο;
Το χειρότερο όμως είναι ότι η επιδίωξη για ντε φάκτο επιβολή των απόψεων που μειοψήφησαν στο συνέδριο ανοίγει έναν πολύ επικίνδυνο δρόμο για την ενότητα και την αποτελεσματικότητα του κόμματος, σε μια στιγμή μάλιστα που χτυπάει την πόρτα της κυβερνητικής εξουσίας. Είναι προφανές ότι αυτό δεν πρέπει και δεν μπορεί να συνεχισθεί.
Πρέπει να γίνει σαφές ότι κανείς δεν μπορεί να προκαλεί επ' άπειρον και να εκβιάζει τη συντριπτική πλειοψηφία και την ηγεσία ενός κόμματος που σήμερα αποτελεί τη μεγάλη ελπίδα για τον λαό και τη νεολαία, αλλά και σημείο αναφοράς για τα κινήματα και την Αριστερά στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
