Κοντεύουν 73 χρόνια από την πρώτη, αναπάντεχη τότε, για τον Άξονα, ήττα του στα βουνά της Πίνδου. Ένας φτωχός, ασήμαντος, για πολλούς, ελληνικός λαός, ξεκίνησε με ένα περήφανο «Όχι» να αντιμετωπίσει έναν πανίσχυρο εχθρό. Σε αυτόν τον αγώνα νίκησε τον Άξονα, προσωρινά μεν, αλλά τον νίκησε. Στη συνέχεια ηττήθηκε, κατακτήθηκε, συνέχισε όμως να αντιστέκεται, γράφοντας ξανά ηρωικές σελίδες Αντίστασης στην παγκόσμια ιστορία.
Σήμερα οι χώρες μας βιώνουν έναν άλλον, φοβερό πόλεμο! Αδιόρατο, μα τρομακτικό. Με νέους κανόνες εμπλοκής, με νέα όπλα, με νέους στρατιώτες. Ένας παγκόσμιος Άξονας ισχύος επιτίθεται σαρωτικά, εισβάλλοντας και διαλύοντας. Ελλάδα και Κύπρος βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, άοπλες, άμαχες, παρακαλώντας για έλεος. Η έννοια της Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης δείχνει κενή νοήματος, με την τακτική του «Blitzkrieg» να έχει μετεξελιχθεί στο Δόγμα του «Σοκ και Δέος»!
Τα λάβαρα των κατακτητών υψώνονται στα ΜΜΕ, ντόπια και διεθνή, και σαλπιγκτές του Άξονα, μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι. Πόλεμος οικονομικός, πόλεμος ηθικός, πόλεμος αξιών. Ο στόχος απλός: η αφαίρεση των δικαιωμάτων των πολλών για τον υπέρογκο, ανεξέλεγκτο πλουτισμό των λίγων και η υποτίμηση της αξίας της ζωής, μέσω της πνευματικής υποτέλειας των ανθρώπων. Διαρκής φόβος και τρόμος, κάποια απ' τα όπλα τους και καθημερινά τα φοβερά τύμπανα του πολέμου τους ηχούν στις τηλεοράσεις μας. Τα άρματά τους, οι τράπεζες, συμπαρασύρουν ολάκερα έθνη σε δίνες θανάτου. Χιλιάδες τα θύματα αυτού του πολέμου. Απελπισμένοι αυτόχειρες, κατεστραμμένοι οικονομικά, διαλυμένοι ψυχολογικά, εκατομμύρια άνεργοι, ζωές στο περιθώριο της ζωής ή και ακόμη στον πάτο της. Και μέσα στα συντρίμμια κάποιοι διατείνονται πως οι Αγορές δεν είναι συγκροτημένο «υποκείμενο» για να κηρύσσουν πολέμους! Κι αν αυτό ισχύει, τότε ποιος επιτίθεται οικονομικά στην Ελλάδα και στην Κύπρο; Εάν οι «αγορές» δεν υποκινούνται από έναν, συλλογικό-ίσως, ιθύνοντα νου, τότε πώς επιλέγουν, με αξιοπρόσεκτη ευφυΐα και στρατηγική τους στόχους τους; Πώς χρησιμοποιούν, τόσο αποτελεσματικά και νικηφόρα τα όπλα τους σε αυτόν τον πόλεμο;
Γιατί, εάν ενστερνιστούμε αυτή την άποψη, καταλήγουμε σε μια άλλη, πιο τρομακτική υπόθεση, την αναγνώριση μιας συλλογικής ανόητης βούλησης, η οποία λειτουργεί ως μια παγκόσμια συνιστώσα της ατομικής ιδιοτέλειας και σαν άγριο θεριό ξεσκίζει τις ζωές των ανθρώπων και διαλύει τα έθνη - κράτη. Δίχως τύψεις, δίχως συναισθήματα, δίχως λογική.
Πόλεμοι νέας εποχής
Κι εδώ αξίζει να σημειώσουμε πως η ιστορία μάς προσπερνάει. Μοιάζουμε χαμένοι από τη σφοδρότητα αυτού του πολέμου και δεν κατανοούμε τα όπλα των εχθρών μας. Σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας, που ο πλανήτης μας δέχεται επίθεση εξωγήινων, με όπλα άγνωστης τεχνολογίας. Ή σαν πρωτόγονοι ιθαγενείς, που αντιμετωπίζουμε θωρακισμένα οχήματα με δόρατα και πέτρες! Μιλάμε μεταξύ μας και συνομολογούμε πως ζούμε στη δίνη ενός πολέμου, δίχως να ταραζόμαστε, σαν να 'μαστε θεατές σε μια ταινία. Και η καταστροφή συνεχίζεται, μέρα με τη μέρα! Ο εχθρός, γατί σε κάθε πόλεμο υπάρχει εχθρός, συνεχίζει την κατακτητική πορεία του κι εμείς οφείλουμε να παρατήσουμε τις πέτρες και τα δόρατα και να κατανοήσουμε τα όπλα των εχθρών μας. Αν θέλουμε να σώσουμε τις χώρες μας από την καταστροφή.
Χρήμα: Το βασικό όπλο, το οποίο αναπαράγεται, πολλαπλασιάζεται από μόνο του στους ναούς του χρήματος και διαβρώνει τις κοινωνίες μας σαν καρκίνωμα. Τρομερό όπλο, σχεδόν αήττητο, γιατί έχουμε οι περισσότεροι παραδοθεί στην εξουσία του. Έχει όμως την αχίλλειο πτέρνα του. Δεν είναι αυθύπαρκτο. Δεν έχει πραγματική-υλική υπόσταση και για την ύπαρξή του προϋποθέτει τη συναλλαγή και τη συναίνεση. Το συντριπτικό αυτό όπλο αντιστοιχεί και εξαρτάται από την παραγωγή πλούτου και αυτή από εμάς. Ειρωνικό, αλλά την ενέργεια που τροφοδοτεί το συγκεκριμένο οπλικό σύστημα την παρέχουμε εμείς οι ίδιοι!
Φόβος: Αναλογιζόμενοι τα οπλικά συστήματα του εχθρού μας, μπορούμε να διακρίνουμε και τις αδυναμίες τους. Περισσότερο από κάθε άλλο είδος πολέμου, σε έναν τέτοιο οικονομικό πόλεμο ο ανθρώπινος παράγοντας είναι καθοριστικός. Η βούληση του ενός, η βούληση των πολλών να αντισταθούν. Βούληση που υπονομεύεται με καθημερινό τρομοκρατικό μπαράζ στα ΜΜΕ. Βομβαρδισμός για τα δεινά που είναι σχεδόν μπροστά στην πόρτα μας! Κι όταν αυτά τα δεινά γίνονται πραγματικότητα, ανακοινώνονται, πάραυτα, τα επόμενα-χειρότερα δεινά που πρέπει να αποφύγουμε. Φόβος, καθημερινός, ως το απόλυτο όπλο για την υποτέλεια, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό-εθνικό επίπεδο. Ο φόβος όμως είναι συναίσθημα και στηρίζεται στο κενό. Αντιμετωπίζεται με την ελπίδα και καταργείται με την αγάπη. Η αλληλεγγύη και η αγάπη για τον συνάνθρωπό μας, η κατανόηση του τραγικού αδιέξοδου της άμετρης ιδιοτέλειας, αποτελούν απλά, αλλά καθοριστικά αντίμετρα ενάντια στον φόβο.
Πληροφορίες: Με το ψέμα και την υποτίμηση ολόκληρων λαών να κυριαρχούν στο μεγαλύτερο φάσμα τους. Στη Βίβλο αναφέρεται πως ο Αδάμ στον Παράδεισο ονομάτιζε τα πλάσματα όλης της δημιουργίας και ονοματίζοντάς τα τους έδινε ανάλογες ιδιότητες: (τα έλεγε πτηνά και πετούσαν, ψάρια και κολυμπούσαν...). Αναρωτηθείτε λοιπόν, ποια η αιτία υποτίμησης των κρατών - στόχων; Σε τι και ποιους εξυπηρετεί ο χαρακτηρισμός «P.I.G.S.»; Αναγνωρίζουμε τη δύναμη του λόγου, των ιδεών και εννοιών; Και πώς αυτές εκτοξεύονται καθημερινά, ως σφαίρες, ενάντια στην ελεύθερη σκέψη; Μην υποτιμάμε τα όπλα των αντιπάλων μας. Εάν αυτοί τα χρησιμοποιούν εναντίον μας, όλο και κάποια πρακτική αξία θα 'χουνε!
Εχθρός εντός των τειχών: Από πού να αρχίσει κάποιος και πού να τελειώσει! Αν αναζητούμε μια διακριτή διαχωριστική γραμμή, τότε τα πράγματα είναι απλά. Υπάρχουν αυτοί που αντιστέκονται στην εισβολή και την καταστροφή, αυτοί που αδιαφορούν παραδίδοντας τη ζωή τους σε επιλογές άλλων και αυτοί που συνεργάζονται με τους εχθρούς. Σε κάθε πόλεμο πάντα αυτός ήταν ο διαχωρισμός. Κι όσο εντείνονται οι συγκρούσεις, τόσο οι επιλογές όλων μας στενεύουν. Ή εδώ ή με τους άλλους!
Πρόθυμοι & χρήσιμοι ηλίθιοι: Ακόμη και απρόθυμοι διεφθαρμένοι. Εργάζονται άοκνα αλώνοντας τις κρατικές δομές, παραδίδοντας την εξουσία στους εχθρούς μας. Φανταστείτε, σε περίοδο πολέμου, στρατιωτικούς ηγέτες και επιτελείς τους να εργάζονται υπέρ των εχθρών τους. Δύο υπουργοί Οικονομικών (σαν να λέμε υπουργοί Εθνικής Άμυνας σε καιρό πολέμου) όχι μόνο υπάκουοι στον εχθρό, αλλά, ενώ διαχειρίζονταν κρίσιμες αποφάσεις για τις χώρες τους, να είναι δεμένοι χειροπόδαρα! Ο Παπακωνσταντίνου, στην Ελλάδα, εκβιαζόμενος, με το στικάκι που παραδόθηκε στα χέρια του από την κ. Λαγκάρντ να εμπλέκει μέλη της οικογένειάς του. Ο Σαρρής, στην Κύπρο, εκβιαζόμενος για παιδεραστία στα Κατεχόμενα, να διαπραγματεύεται, δήθεν, στη Μόσχα την ίδια περίοδο, που -πάντα συμπτωματικά- η αστυνομία εισβάλει στο σπίτι της κ. Λαγκάρντ και στήνεται παγκόσμια ένα άλλο σκηνικό σαν αυτό που κατέστρεψε τον Στρος Καν όταν τόλμησε να καταγγείλει ανοιχτά τη συνωμοσία του ΓΑΠ για την υποταγή της Ελλάδας.
Στα όπλα!
Μοιάζει να ηττώμεθα σ' έναν συγκεκριμένο, καταστροφικό, παγκόσμιο πόλεμο. Ως χώρες, ως κοινωνίες και κάποιοι -ατομικά- ως άνθρωποι.
Κι ακόμη κανένας δεν έχει κηρύξει επιστράτευση! Γιατί;
Αφού ο εχθρός είναι υπαρκτός, εισβάλλει στις χώρες μας, κατακτά και καταστρέφει. Αξιοποιεί προς όφελός του κρατικές δομές, υποτελείς δημόσιους λειτουργούς κι αρπάζει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές μας. Οδηγεί συνανθρώπους μας στην καταστροφή και τον θάνατο! Δημιουργεί πρόσφυγες πολέμου!
Ποιο κράτος, ποιος θεσμός, ποιος ηγέτης οφείλει να κηρύξει επιστράτευση; Γιατί, εάν αυτοί οι οποίοι έχουν ορκιστεί να προστατεύουν χώρες και πολίτες νίπτουν τας χείρας τους, τότε δύο επιλογές υπάρχουν:
Στον πόλεμο, είτε υποτάσσεσαι και κατακτιέσαι, είτε αντιμάχεσαι, ακόμα κι αν πέσεις.
Ας κατανοήσουμε πως ένας «οικονομικός -παγκόσμιος- πόλεμος», είναι πόλεμος. Κι ας μείνουμε λίγο σ' αυτόν τον συλλογισμό. Τότε, ένα, μόνο, ερώτημα επείγει: Πόσοι από εμάς έχουν στάση μαχητή.
* Ο Φώτης Νεκτάριος Σαγώνας είναι ιδρυτικό μέλος της Ελεύθερης Πολιτείας (συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ)
