Η αγοραστική δύναμη αποτελούσε ανέκαθεν θέμα προς διερεύνηση. Στο πρώτο της φύλλο η εφημερίδα «Αυγή» (24.8.1952) αναφέρει ότι με το μέσο ημερομίσθιο του 1940, των 55,50 δραχμών, μπορούσαν να αγορασθούν 400 δράμια αρνίσιο κρέας, 100 δράμια μανέστρα, 400 δράμια ψωμί, 200 δράμια λάδι και ικανές ποσότητες από πατάτες, φέτα, ζάχαρη, ελιές, λίπος και αλάτι.
Με το μέσο ημερομίσθιο του 1952, των 18.500 δραχμών, ήταν δυνατόν να αγοραστούν μόνο τα δύο πρώτα είδη, αφού το κρέας από 14 δραχμές είχε φθάσει στις 17.000 και η μανέστρα από 3 δραχμές είχε φθάσει στις 1.500. Για την αγορά των υπολοίπων ειδών ο εργαζόμενος θα έπρεπε να βρει και να δαπανήσει άλλες 24.400 δραχμές.
Γράφει ότι ο αριθμός των ανέργων έφθασε στις 500.000 και επισημαίνει πως, όταν ο πληθωρισμός κάλπαζε, τα ημερομίσθια, ύστερα από απαίτηση των Αμερικανών, έμειναν καθηλωμένα στα όρια των συλλογικών συμβάσεων του 1947.
Ύστερα από 61 χρόνια κάποιες καταστάσεις έχουν αλλάξει: Οι κουμανταδόροι δεν είναι πλέον υπερατλαντικοί, βρίσκονται στη δική μας ήπειρο. Ο πληθωρισμός σταμάτησε να καλπάζει, αλλά εμείς κάνουμε βήματα πίσω. Και εκείνα που... ζηλεύουμε είναι ο αριθμός των ανέργων και η καθήλωση των μισθών!
Την τελευταία τριετία οι μισθωτοί έχουν χάσει από μειώσεις αποδοχών και από φορολογικές επιβαρύνσεις 37 δισ. ευρώ, με αποτέλεσμα η αγοραστική τους δύναμη να μειωθεί κατά 37,2%. Υπολογίζεται ότι το 2014 οι μισθωτοί θα έχουν απολέσει περίπου το 50% της αγοραστικής δύναμης που είχαν το 2009.
Και αυτή είναι η... καλή πλευρά.
Ένας στους τρεις είναι άνεργος, το ποσοστό ανεργίας στους νέους έχει ξεπεράσει το 50% και οι άνω των 45 ετών που μένουν χωρίς δουλειά δεν προβλέπεται να απασχοληθούν ξανά μέχρι το τέλος του βίου τους...
Η Ελλάδα μείωσε τις κοινωνικές δαπάνες και το ΑΕΠ, στα έξι χρόνια της ύφεσης (2008-2013), ελαττώθηκε σωρευτικά 25%.
Πέρα από τους αριθμούς, υπάρχει η αίσθηση από την καθημερινή τριβή: Δεν έχω ακούσει κάποιον από τον φιλικό, συγγενικό ή επαγγελματικό περίγυρο να λέει ότι η σημερινή ημέρα είναι καλύτερη από τη χθεσινή, ότι η αυτή την εβδομάδα μπορεί να διαθέσει περισσότερα χρήματα για τα αναγκαία, ότι αυτό τον μήνα χρωστάει λιγότερα από όσα τον προηγούμενο, ότι το 2013 κύλησε καλύτερα από το 2012 και, κυρίως, ότι αισιοδοξεί για το 2014.
Πριν από μερικές εβδομάδες, με αφορμή Έκθεση Αξιολόγησης του ΟΟΣΑ, έγινε υπέρμετρα μεγάλη κουβέντα στα κανάλια για το ψωμί. Για το αν θα πρέπει να φτιάχνονται μισόκιλα ή να πριονίζεται η φρατζόλα του ενός κιλού. Ξεδιπλώθηκαν αναμνήσεις, με τον φούρναρη που ζύγιζε το ψωμί και, αν δεν ήταν σωστό κιλό, έκοβε μια φέτα από άλλο καρβέλι. Θέλω να πιστεύω ότι εκείνες τις μέρες δεν είχαν θέματα και όχι ότι μας προετοιμάζουν να ασχοληθούμε με το μόνο προσιτό καταναλωτικό αγαθό της αγοραστικής μας δύναμης για τα επόμενα χρόνια.
