Καθυστέρησα σκόπιμα να γράψω αυτό το σημείωμα, γιατί περίμενα ότι κάποιος άλλος, αρμοδιότερος εμού (δημοσιογράφος, βουλευτής ή άλλο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ) θα είχε τη διάθεση και την πρωτοβουλία να αντιδράσει σ’ ένα πρώτο σοβαρό ολίσθημα, στο οποίο υπέπεσε ακριβώς την ημέρα της εκλογής του στη θέση του προέδρου του ελληνικού Κοινοβουλίου, ο κ. Τασούλας.
Όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε. Αυτό σημαίνει ότι από αυτό το ατόπημα του νέου προέδρου κανένας δεν ενοχλήθηκε και κανένας δεν προσεβλήθη, αφού όλοι το άφησαν να περάσει απαρατήρητο. Ακόμα και ο απελθών πρόεδρος, ο Νίκος Βούτσης. Ίσως αυτός είχε την ευγένεια να αποφύγει εκείνη την πρώτη ημέρα τη σύγκρουση και να μην "χαλάσει" έτσι τη συναινετική ατμόσφαιρα.
Η ταπεινότητά μου όμως, που δεν διακατέχεται από τέτοιους καθωσπρεπισμούς, δεν μπόρεσε να το χωνέψει και να το συγχωρήσει. Και εξηγώ γιατί:
α) Η εκλογή του κ. Τασούλα έγινε όντως μέσα σ’ ένα εξαιρετικά θερμό κλίμα και με μια ασυνήθιστα συναινετική διαδικασία, που ο ΣΥΡΙΖΑ -πολύ σωστά- φρόντισε να καλλιεργηθεί.
β) Ο απερχόμενος Πρόεδρος Νίκος Βούτσης μόλις είχε υπενθυμίσει στον νέο μας πρόεδρο τις δύο μεγάλες παρακαταθήκες που εν είδει προίκας τού παρέδωσε ως προικοδότης ο ίδιος, δηλαδή το άνοιγμα -επιτέλους- του Φακέλου της Κύπρου και την έναρξη -επιτέλους- της διαδικασίας της διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων.
γ) ο Νίκος Βούτσης κατά την παράδοση αυτών των θεμάτων έσπευσε να δηλώσει ευγενικά -και πάλι σωστά- πως είναι σίγουρος ότι με τις γνώσεις του τις επιστημονικές και γενικά με τις ικανότητές του ο κ. Τασούλας θα προωθήσει περαιτέρω τα δύο αυτά τεράστιας εθνικής σημασίας θέματα.
Πόσο πιο ευγενική και πιο καλόπιστη, πιο καλοπροαίρετα και πιο δημιουργική θα μπορούσε να είναι -και πάλι σωστά- μια αντιπολίτευση της Αριστεράς απέναντι σε μια κυβέρνηση της Δεξιάς που μόλις την είχε διαδεχθεί;
Κι όμως, ο κ. Τασούλας τίποτε απ’ όλα αυτά δεν αναγνώρισε και σε τίποτε δεν ανταποκρίθηκε. Παρουσία μάλιστα του απερχόμενου προέδρου όχι μόνο δεν λειτούργησε στοιχειωδώς ανταποδοτικά στους τόσους επαίνους και φιλοφρονήσεις που είχαν προηγηθεί προς το πρόσωπό του, αλλά αντίθετα δεν δίστασε να εκφράσει τις μύχιες σκέψεις του, που χαρακτηρίζονται από κακοπιστία, ρεβανσισμό, εμπάθεια κατά του Ν. Βούτση και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δυστυχώς και από συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητας.
Είπε συγκεκριμένα και αυτάρεσκα ότι "πολιτικός στόχος (του) είναι να ανατρέψει την εικόνα απαξίωσης του Κοινοβουλίου φιλοδοξώντας να γίνει ο κοινοβουλευτικός πυλώνας της ανόρθωσης της χώρας". Δηλαδή είπε, χωρίς να ερυθριά καθόλου, ότι επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και επί προέδρου της Βουλής Ν. Βούτση το Κοινοβούλιο απαξιώθηκε, δηλαδή έχασε το κύρος του, και ότι η χώρα βούλιαξε κάπου (προφανώς σε κάποιον βούρκο) και, χωρίς να σεμνύνεται, ότι ο ίδιος φιλοδοξεί να την ανορθώσει από τη λάσπη.
Είπε όμως και κάτι άλλο με αρκετό κομπασμό και περισσή αυταρέσκεια: ότι "ο στόχος αυτός (δηλαδή της ανατροπής της απαξίωσης της Βουλής και της ανόρθωσης της χώρας από τον βούρκο) είναι πολύ δύσκολος, τιτάνιος θα έλεγα, αλλά ας φροντίσουμε να μην αποδειχθεί και σισύφειος". Όπερ μεθερμηνευόμενο σημαίνει ότι η Βουλή είχε ευτελιστεί τόσο πολύ επί Νίκου Βούτση και η χώρα είχε βουλιάξει τόσο βαθιά στον βούρκο επί ΣΥΡΙΖΑ, ώστε είναι πια αδύνατη, δηλαδή "σισύφεια", κάθε προσπάθεια διάσωσής τους και ότι μόνο η δική του υπερτιτάνια και υπερσισύφεια προσωπικότητα θα μπορούσε να μας εμπνεύσει για να κάνουμε το θαύμα αυτό.
Ε, όχι κι έτσι όμως, κ. Τασούλα.
* Ο Απόστολος Κ. Κοκόλιας είναι μέλος ΣΥΡΙΖΑ Βύρωνα
