Ο Πρόεδρος Μακρόν ανέβασε προεκλογικά πολύ ψηλά τις προσδοκίες του εκλογικού σώματος, επιχειρώντας να πάρει διαζύγιο από τους κομματικούς μηχανισμούς, υποσχόμενος τα πάντα και το αντίθετό τους, φτάνοντας να φλερτάρει ακόμη και με έναν ιδιότυπο λαϊκισμό... Η άνοδός του όμως στην εξουσία «προσγείωσε» ανώμαλα τους πάντες. Ο Μακρόν έχει εδώ και μήνες βαλτώσει, χωρίς έμπνευση, χωρίς σαφές πολιτικοκοινωνικό στίγμα, χωρίς συμμάχους, μοιάζει να μην μπορεί να μετατρέψει την τεράστια κοινοβουλευτική πλειοψηφία (ως επί το πλείστον άγνωστοι, νέοι και άπειροι βουλευτές) σε εργαλείο δράσεων και παρεμβάσεων. Έχει μεν συγκεντρώσει μεγάλη δύναμη, αποδεικνύεται όμως αδύναμος κυβερνήτης...
Η δημοτικότητά του έχει καταρρεύσει χωρίς να δείχνει σημάδια ανάκαμψης και ο ίδιος επιχειρεί να «επιστρέψει» κάνοντας παρεμβάσεις για τη διεθνή και ευρωπαϊκή κατάσταση - κάτι που μάλλον δύσκολα θα συγκινήσει τους Γάλλους... Έτσι, οκτώ μήνες πριν από τις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προσπαθεί να «χτίσει» προφίλ Ευρωπαίου ηγέτη (αποχωρούσης της Μέρκελ, θεωρεί πως ανοίγεται δρόμος μπροστά του στο πεδίο αυτό), επιλέγοντας να δώσει έμφαση στο θέμα της ειρήνης. Η φράση του περί της ομοιότητας της σημερινής κατάστασης με την περίοδο του Μεσοπολέμου έκανε τον γύρο του κόσμου και των διεθνών ειδήσεων. «Η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε έναν κίνδυνο: αυτόν της αποσύνθεσης από την εθνικιστική λέπρα και της διάλυσής της από εξωγενείς δυνάμεις» είπε χαρακτηριστικά. Και... ορθά. Δεν είναι λίγες οι χώρες όπου οι δυνάμεις του λαϊκισμού βρίσκονται σε άνοδο ή ακόμη και κυβερνούν, όπως στην Ιταλία του Ματέο Σαλβίνι, που πλέον δείχνει το χειρότερο πρόσωπό της στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Την ίδια στιγμή που ο Τραμπ απειλεί με χιλιάδες στρατιώτες τους μετανάστες στα σύνορα με το Μεξικό, αποσπώντας την υποστήριξη ενός στους δύο Αμερικανούς στις κρίσιμες πολιτείες... Αλλά και στην «πολυπληθέστερη δημοκρατία» του κόσμου, την Ινδία, ο εθνικισμός είναι σε άνοδο, όπως και στην Ουκρανία, τη Ρωσία, τη Βραζιλία μετά τη νίκη του ακροδεξιού Μπολσονάρο...
Ο Μακρόν λοιπόν ξεχωρίζει σε σχέση με αυτούς τους ηγέτες. Στα λόγια σίγουρα. Γιατί στα έργα χρειάζεται να κάνει περισσότερη δουλειά. Γιατί πώς δικαιολογείται η πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία - η υπόθεση Κασόγκι είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου, είναι γνωστό ότι η χώρα βρίσκεται πίσω από την αιματηρή διάλυση της Υεμένης. Και μάλιστα την ώρα που η Γερμανία της Μέρκελ "παγώνει" τις παραδόσεις όπλων στο Ριάντ; Ο Γάλλος Πρόεδρος ισχυρίζεται πως κάτι τέτοιο θα ήταν «δημαγωγικό». Ωστόσο, την ίδια στιγμή γαλλικά στρατεύματα μετέχουν, μέσω του ΝΑΤΟ, σε γυμνάσια στη Νορβηγία, που συνορεύει με τη Ρωσία... Στο δε οικονομικό επίπεδο, στην Ευρώπη, ο Μακρόν συνεχίζει να στηρίζει την ατζέντα του νεοφιλελευθερισμού, με τη διάλυση του δημόσιου τομέα και των υπηρεσιών του, των σχέσεων εργασίας, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την άνοδο της Ακροδεξιάς. Καλά τα μεγάλα λόγια λοιπόν, όμως ο Γάλλος Πρόεδρος θα κριθεί, όπως συμβαίνει πάντα άλλωστε, από τα έργα (του). Ή από την έλλειψή τους...
