«Η Πορτογαλία χρησιμοποίησε πολύ καλά τα τελευταία τρία χρόνια, εφαρμόζοντας σημαντικές μεταρρυθμίσεις, και μπορεί πλέον να χρηματοδοτεί μόνη της τις ανάγκες της. Συγχαρητήρια». Τάδε έφη χθες Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, χαιρετίζοντας την απόφαση της κυβέρνησης της Λισσαβώνας να βγει χωρίς δίχτυ ασφαλείας από το δικό της Μνημόνιο στις 17 Μαΐου. «Πήραμε αυτή την απόφαση επειδή η στρατηγική μας για την επιστροφή στις αγορές έφερε καλά αποτελέσματα, καθώς πετύχαμε τεράστιες προόδους στην εξυγίανση του προϋπολογισμού μας και ανακτήσαμε την αξιοπιστία μας», είχε πει το βράδυ της Κυριακής από τηλεοράσεως, σε εθνική μετάδοση, ο Πορτογάλος πρωθυπουργός Πέδρο Πάσους Κοέγιο.
Η Πορτογαλία αποφάσισε να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ιρλανδίας και να προχωρήσει σε μια «καθαρή» έξοδο από το Μνημόνιο, χωρίς να ζητήσει ούτε ένα μεταβατικό πρόγραμμα χρηματοδότησης, ούτε καν μια προληπτική γραμμή πίστωσης από τον μόνιμο μηχανισμό στήριξης ESM, που θα έφερναν μαζί τους όρους και προϋποθέσεις. Ο Κοέγιο φιλοδοξεί να πουλήσει προεκλογικά αυτή την «ανεξαρτητοποίηση» από την τρόικα, ελπίζοντας να την πιστωθεί το κόμμα του -μέλος της οικογένειας της Ευρωδεξιάς- και να αναδειχθεί πρώτο από τις ευρωκάλπες στις 25 Μαΐου.
Το αν θα του βγει ο λογαριασμός -κι αν θα τον βοηθήσουν τα καλά λόγια του Σόιμπλε- μένει να φανεί. Ωστόσο, στις τελευταίες δημοσκοπήσεις προηγούνται οι Πορτογάλοι σοσιαλιστές, με τέσσερις έως πέντε μονάδες, βελτιώνοντας εντυπωσιακά τη θέση τους σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2009.
Να σημειωθεί ότι η Πορτογαλία μπήκε στο Μνημόνιο με σοσιαλιστική κυβέρνηση υπό τον Ζοζέ Σόκρατες, ο οποίος αναγκάστηκε να παραιτηθεί και να πάει σε πρόωρες εκλογές τον Ιούνιο του 2011, επειδή δεν βρήκε κοινοβουλευτική πλειοψηφία για το πακέτο περικοπών του. Φαίνεται ότι οι Πορτογάλοι προτίμησαν τότε τους γνήσιους δεξιούς για να εφαρμόσουν τη λιτότητα - η οποία έφερε μαζί της ανεργία και μαζική μετανάστευση των νέων Πορτογάλων όχι μόνο στην κεντρική Ευρώπη, αλλά και στη Βραζιλία και την Αφρική.
Η άλλη φωνή, αυτή του Μπλόκου της Αριστεράς, είχε περιοριστεί στις βουλευτικές εκλογές του 2011 στο 5% και τώρα οι δημοσκοπήσεις τής δίνουν γύρω στο 7%.
Μεγάλο είναι το ποσοστό των αναποφάσιστων, από 16% έως 13% ανάλογα με τη δημοσκόπηση.
Η πτώση της Αλένκα Μπράτουσεκ και οι σλοβενικές τράπεζες
Μόνο 13 μήνες άντεξε στην πρωθυπουργική καρέκλα της Σλοβενίας η 44χρονη Αλένκα Μπράτουσεκ και αναγκάστηκε χθες να υποβάλει την παραίτησή της στον πρόεδρο της χώρας. Η κεντροαριστερή κυβέρνησή της σκόνταψε μέσα στο ίδιο της το κόμμα (Θετική Σλοβενία, P.S.), αφού ο δήμαρχος της Λιουμπλιάνα Ζόραν Γιάνκοβιτς κέρδισε την ψηφοφορία για την προεδρία στο έκτακτο συνέδριο του κόμματος την προηγούμενη εβδομάδα.
Η Μπράτουσεκ πλήρωσε το σκληρό πρόγραμμα λιτότητας που επέβαλε στη Σλοβενία, ώστε να εξοικονομήσει κεφάλαια για να στηρίξει τις κλυδωνιζόμενες τράπεζες της χώρας, χωρίς να μπει σε Μνημόνιο. Ωστόσο, ο κίνδυνος να τεθεί και η Σλοβενία υπό την επιτήρηση της τρόικας δεν έχει αποσοβηθεί, αφού οι τράπεζες δεν «εξυγιάνθηκαν», ενώ η σλοβενική οικονομία παραπαίει, θύμα μιας μνημονιακής συνταγής χωρίς Μνημόνιο.
Τώρα, η Μπράτουσεκ αλλά και οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι της θέλουν το ταχύτερο την προσφυγή στις κάλπες, κατά προτίμηση εντός του Ιουνίου, αν και δεν αποκλείεται για νομικούς λόγους η εκλογική αναμέτρηση να μετατεθεί για τον Σεπτέμβριο. Και βλέπουν τις ευρωκάλπες του Μαΐου ως μια πρώτη δημοσκόπηση για τις εθνικές εκλογές, αφού η εκλογική συμμετοχή αναμένεται να είναι το ίδιο θλιβερά μικρή με αυτή των ευρωεκλογών του 2009, όταν μόλις το 28% των Σλοβένων πήγε να ψηφίσει.
Ο «επαναστάτης» Ρέντζι και τα συνδικάτα
Την πάταξη της γραφειοκρατίας και μια «επανάσταση» στην οικονομία υποσχέθηκε στους Ιταλούς ο Ματέο Ρέντζι, μόλις ανέλαβε τον Φεβρουάριο την πρωθυπουργία στην Ιταλία, εκπαραθυρώνοντας τον σύντροφό του Ενρίκο Λέτα. Η συνταγή του Ρέντζι για την υπέρβαση της κρίσης στην Ιταλία είναι «μεταρρυθμίσεις, μεταρρυθμίσεις, μεταρρυθμίσεις» κι όποιος διαφωνεί με τη συνταγή του είναι «απαράδεκτος υπερασπιστής του στάτους κβο».
Άστραψε και βρόντηξε προχτές ο Ρέντζι από τις σελίδες της Corriere della Sera εναντίον «ενός μεγάλου μέρους της καθεστηκυίας τάξης που είναι εναντίον μας» και θέλει να φρενάρει κάθε μεταρρύθμιση.
Ποια είναι εν προκειμένω η καθεστηκυία τάξη; Τα συνδικάτα που διαμαρτύρονται για τη χαλάρωση των περιορισμών στην ενοικιαζόμενη και μερική απασχόληση. «Τα συνδικάτα δεν μπορούν να συνεχίσουν όπως παλιά, τώρα που η Ιταλία υποφέρει», είπε ο Ρέντζι. Προφανώς πιστεύει ότι η «επανάσταση» στην οικονομία περνάει μέσα από τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων.
Οι ευρωεκλογές ως άσκηση οικονομίας
Αμάν αυτοί οι Γερμανοί. Και στις ευρωεκλογές κάνουν οικονομία. Τα γερμανικά κόμματα κρατούν τον προεκλογικό προϋπολογισμό τους σε πολύ χαμηλά επίπεδα, ώστε να τους μείνουν χρήματα από την κρατική επιχορήγηση για να κλείσουν άλλες τρύπες. Από δέκα εκατομμύρια ευρώ σκοπεύουν να ξοδέψουν για την προεκλογική τους καμπάνια οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες, ενώ τα τρία μικρότερα κόμματα, η Αριστερά, οι Πράσινοι και οι Φιλελεύθεροι, έχουν προϋπολογίσει από 750.000 έως ένα εκατομμύριο ευρώ. Κι όμως, χάρη στις ψήφους που έλαβαν στις προηγούμενες ευρωεκλογές του 2009, η CDU εισέπραξε 28 εκατομμύρια ευρώ από το δημόσιο ταμείο, το SPD 19, η Αριστερά 6,9, οι Πράσινοι 8 και οι Φιλελεύθεροι 10 εκατομμύρια. Σημειώνεται ότι η κρατική επιχορήγηση στη Γερμανία υπολογίζεται με 70 έως 85 λεπτά ανά ψήφο και χρόνο.
Με την... πτωχή καμπάνια τους για τις ευρωεκλογές τα γερμανικά κόμματα προσπαθούν να ισοφαρίσουν τα πολλαπλάσια έξοδα που έκαναν για τις ομοσπονδιακές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2013.
