Του Ιλάν
Τη φλόγα της μουσικής του, της ψυχής του, την είχα ξεχωρίσει από πολύ νωρίς. Μου ταίριαζε το μπρίο της κάθε του νότας. Τον άκουγα μ' ενθουσιασμό το 1969 να παίζει με τον Miles Davis σε δίσκους που άφησαν εποχή όπως το "In a Silent Way" και το "Bitches Brew" ή τα "Black Beauty: Live at the Fillmore West" και "Miles Davis at Fillmore East".
Μετά ήρθε ο jazz 'n' funky ήχος των δικών του Return To Forever, με το στιβαρό μπάσο του φάνκι Stanley Clarke, την αέρινη φωνή της Flora Purim από τη μεγάλη χώρα του δάσους του Αμαζονίου, ο πολυκρουστός άντρας της Airto Moreira και τ' άλλα καλά παιδιά. Και τα ράφια μου γέμιζαν από την fusion των δίσκων του, όπου πάντα άκουγα τη λατινική του ψυχή, το πάθος του για τους ρυθμούς της λάτιν μουσικής που έμαθε στο πλευρό του Cal Tjader ή του Mongo Santamaria.
Χειμώνας του 1970: Chick Corea (πιάνο), Miles Davis (τρομπέτα) και Dave Holland (κοντραμπάσο) στο λονδρέζικο κλαμπ Ronnie Scott’s.
Η πορεία
Στις αρχές της δεκαετίας του '80, το ντόπιο αδέσμευτο κίνημα ειρήνης έβρισκε τα βήματά του στα χνάρια του άνανδρα δολοφονημένου από το παρακράτος της Δεξιάς το 1963 στη γωνία Βενιζέλου και Σπανδωνή καθηγητή, βαλκανιονίκη του μήκους αθλητή, γιατρού της ειρήνης και βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη. Το σύνθημα "Έξω τα πυρηνικά, δυτικά - ανατολικά" δονούσε τις γεμάτες φαντασία και αγωνιστικότητα μαζικές Μαραθώνιες πορείες μας, αυτά τα ατέλειωτα σαράντα δύο χιλιόμετρα από τον Τύμβο του Μαραθώνα μέχρι το κέντρο της Αθήνας.
Φτάνει το μήνυμα πως οι Σαλονικιοί σύντροφοι της ΑΚΕ οργάνωναν τη δική τους πορεία για την ειρήνη, από την κορυφή του Χορτιάτη μέχρι το κέντρο της Νύμφης του Θερμαϊκού. Και, ω του θαύματος, διαβάζω στα "καλλιτεχνικά" της εφημερίδας "Μακεδονία" πως το προηγούμενο βράδυ, στο Αλεξάνδρειο, το οποίο τότε γέμιζαν μόνο ο Νικ Γκάλης και η πεντάδα του μπασκετικού Άρη, θα έπαιζαν δυο καλοί φίλοι: ο Armando Chick Corea, ένας από τους πιο δημιουργικούς πιανίστες της γενιάς του 1960 και του 1970 και ο αυτοδίδακτος βιμπραφωνίστας και κορυφαία μορφή της τζαζ Gary Burton, στην επέτειο των δέκα χρόνων της μακρόχρονης συνεργασίας τους.
Το κίνητρο ήταν πολλαπλό κι ενισχυμένο από μια καλή παρέα που ήθελε να συνδυάσουμε και τα δύο. Το πούλμαν, γεμάτο από Ρηγάδες και έμπειρους ειρηνιστές της Αθήνας, ξεκίνησε για τη μεγάλη φτωχομάνα με ιαχές ποδοσφαιρικές και αισιόδοξα τραγούδια: "Βάρκα στο γιαλό, βάρκα στο γιαλό, θέλουμε ειρήνη και αφοπλισμό".
Κι εμείς, στο βάθος, τα δικά μας: "Τσικ Κορία και... πορεία"!
Φτάνοντας αργά το απόγευμα, μια ώρα πριν αρχίσει η συναυλία, η πλατεία ήταν γεμάτη από κραυγές. Μίσους και ακροδεξιάς εθνικιστικής μισαλλοδοξίας. Ο υπαρχηγός και δεξί χέρι του Μακεδόνα "Εθνάρχη" Καραμανλή, ο "φωτιά και τσεκούρι" Βαγγέλης Αβέρωφ, με την γκλίτσα του ανά χείρας, ήταν στο βήμα. Οι κόρνες συνόδευαν ρυθμικά τις εκατοντάδες πλαστικές σημαίες με τον γαλάζιο πυρσό που ανέμιζαν δαιμονισμένα καλύπτοντάς τα κενά της πλατείας, κάνοντας την να μοιάζει απ’ άκρη σ’ άκρη γεμάτη.
Παίρνουμε βιαστικά τα εισιτήρια από το σπίτι της θείας που χάζευε τους συγκεντρωμένους από το μπαλκόνι της στην πλατεία Αριστοτέλους και βγάζουμε φτερά στα πόδια να προλάβουμε. Φτάνοντας το γήπεδο ήταν γεμάτο, ο καπνός από τα τσιγάρα των μερακλήδων καρντάσηδων πολύς και η προσμονή μεγάλη.
Το επόμενο μεσημέρι, μετά από μια ιδιαίτερα μαζική και ενθουσιώδη πορεία από τον Χορτιάτη έως την πλατεία Αριστοτέλους, χαζέψαμε στη λιακάδα τις καρντάσαινες, τα όμορφα σαλονικιώτικα κορίτσια, και απολαύσαμε σαλονικιά μπουγάτσα - τυρί και ψιλοκομμένο πατσά στην Εγνατία. Και μετά κινήσαμε για τον βαρετό ελλαδικό Νότο.
Chick Corea (πιάνο) και Gary Burton (βιμπράφωνο)
Η μουσική είναι ένα δώρο
"Πριν από πολλά χρόνια κατάλαβα ότι η μουσική είναι ένα δώρο προς την κοινωνία. Μπορείς να παίξεις μουσική για τον εαυτό σου, μπορεί να είναι πολύ διασκεδαστικό, αλλά πραγματικά η μουσική είναι κάτι που πρέπει να ανταλλάσσουμε. Σκοπός μας είναι να δώσουμε χαρά, να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, να ζήσουμε το φως της ζωής, να τονώσουμε το ηθικό των ανθρώπων. Αυτό προσπαθώ να πετύχω κι εγώ, όπου και να παίζω".
Ο Anthony Armando Chick Corea, που γεννήθηκε στο Chelsea της Μασσαχουσέτης στις 12 Ιουνίου του 1941 από πατέρα τρομπετίστα της τζαζ, ηγέτη στη διάρκεια της δεκαετίας το 1950 μιας dixieland ορχήστρας στη Βοστώνη, που μεγάλωσε με Mozart και Bach αλλά και την τζαζ του Charlie Parker, του Lester Young και του funky bop master Horace Silver που τον επηρέασε πολύ, γιόρταζε πριν από λίγες μέρες τα 78α γενέθλια του.
Στα 8 χρόνια του άρχισε να παίζει τύμπανα, κάτι που επηρέασε τον τρόπο που προσεγγίζει το πιάνο. Από πολύ νωρίς, το 1962, όταν ήταν φοιτητής στο φημισμένο Julliard Schoοl του Μανχάταν, άρχισε να παίζει με πολύ σημαντικούς μουσικούς της λάτιν τζαζ σκηνής της "Μέκκας της τζαζ" Νέας Υόρκης, όπως ο Willie Bobo, o Cal Tjader, o Herbie Mann και ο Mongo Santamaria που του κόλλησαν το"μικρόβιο" της Latin Jazz ρυθμολογίας και τη φλόγα της.
Να εμπιστευόμαστε τη φαντασία μας
"Ο αυτοσχεδιασμός δεν είναι τεχνική. Είναι κυρίως μια υπόθεση του πνεύματος. Πρέπει να εμπιστευόμαστε τη φαντασία μας" έχει πει ο Chick Corea και ουσιαστικά τη θέση του αυτή ακολουθεί μέχρι σήμερα. Ο -για τους φίλους- Chico είναι ένας ταξιδιώτης της μουσικής. Έχει παίξει τα πάντα στην πολύχρονη πορεία του και έχει συμμετάσχει ενεργά στη δημιουργία πολλών νέων μουσικών ρευμάτων.
Δημιουργικός, πάντα ζωντανός, ένας σπουδαίος ανανεωτής της πιανιστικής τζαζ μαζί με τον Herbie Hancock και τον Keith Jarrett, ο Chick Corea ανέπτυξε μια εντελώς προσωπική γλώσσα στο πιάνο και στα ηλεκτρονικά του πλήκτρα, που δημιούργησε "σχολή". Ένα μουσικό ρεύμα που έφερε σε μία άνευ όρων επικοινωνία το ροκ, την τζαζ και τις μουσικές του κόσμου, μια σύντηξη που πήρε το όνομα jazz fusion.
Στη δεκαετία του 1970 ο Chick Corea μεσουράνησε με τους πολυεθνικούς "Return To Forever", που μετά από δύο δίσκους μελωδικής λάτιν τζαζ, το "Return to Forever" για την ECM και το "Light as a Feather" για την Polydor, όπου και τα περίφημα "Spain" και "La Fiesta", απέκτησαν έναν σκληρό τζαζ - ροκ ήχο, καθώς ενσωματώθηκαν ο ηλεκτρικός κιθαρίστας Bill Connors -που τον αντικατέστησε το 1974 ο Al Di Meola- και ο εκρηκτικός ντράμερ Lenny White, προετοιμάζοντας το πεδίο για την έκρηξη της fusion στα μέσα της δεκαετίας του 1970, με δίσκους όπως το Where have Ι known you before, το βραβευμένο με Grammy "No Mystery" ή το "Romantic Warrior".
Stretch Records
Αργότερα, το 1985, δημιούργησε την "Elektric Band" του, παίζοντας μαζί με τους John Pattitucci, Frank Gambale, Eric Marienthal και Dave Weckl μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990 και αφήνοντας πίσω τους εξαιρετικά άλμπουμ όπως τα "The Elektric Band", "Light Years", "Inside Out" και το "Paint the World", που ήταν και η τελευταία ηχογράφησή τους, ένα εκρηκτικό μείγμα τζαζ, ροκ και fusion, το 1993. Κι ας συναντήθηκαν επί σκηνής πολλές φορές μετά.
Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990 το γκρουπ έκλεισε τον κύκλο του και τότε ο Chick πραγματοποίησε ένα όνειρό του ιδρύοντας τη δισκογραφική εταιρεία Stretch Records με σκοπό να προωθεί τους πειραματισμούς και τις νέες ιδέες σε διαφορετικά μουσικά είδη.
Το 1967 στον Λυκαβηττό
Ο Anthony Armando Corea συνεργάστηκε συχνά με κορυφαίους της τζαζ όπως η αξέχαστη "Sassy" Sarah Vaughan, ο τρομπετίστας Blue Mitchell και ο smooth 'n' cool σαξοφωνίστας Stan Getz, με τον οποίο έφτασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα εν μέσω χούντας, το θερμό καλοκαίρι του 1967, εντυπωσιάζοντας το κοινό του κατάμεστου θεάτρου του Λυκαβηττού, πριν αυτό πέσει στα χέρια των εμπρηστών. Στο κουαρτέτο συμμετείχαν ο Walter Booker στο μπάσο και ο Roy Haynes στα τύμπανα.
Το 1968 ο νεαρός Armando αντικατέστησε τον φάνκι Herbie Hancock στο γκρουπ του Miles και έπαιξε ηλεκτρικό πιάνο σε δίσκους του που άφησαν εποχή στην ιστορία της τζαζ, όπως το "In a Silent Way" και το ιστορικό "Bitches Brew" του 1969. O δεύτερος προσωπικός του δίσκος, το "Now he sings, now he sobs" -δυο χρόνια μετά το "Tones for Joan's boans"- με τον περίφημο Τσέχο μπασίστα Miroslav Vittous και τον πολύπειρο ντράμερ του bebop Roy Haynes, δεν έλειπε από τη δισκοθήκη των φίλων της τζαζ στα τέλη της δεκαετίας του 1960.
Το κίνητρο ήταν πολλαπλό κι ενισχυμένο από μια καλή παρέα που ήθελε να συνδυάσουμε και την πορεία ειρήνης από τον Χορτιάτη στο κέντρο της Νύμφης του Θερμαϊκού, αλλά και τη συναυλία Corea και Burton στο Αλεξάνδρειο. Το πούλμαν, γεμάτο από Ρηγάδες και έμπειρους ειρηνιστές της Αθήνας, ξεκίνησε για τη μεγάλη φτωχομάνα με ιαχές ποδοσφαιρικές και αισιόδοξα τραγούδια: "Βάρκα στο γιαλό, βάρκα στο γιαλό, θέλουμε ειρήνη και αφοπλισμό". Κι εμείς, στο βάθος, τα δικά μας: "Τσικ Κορία και … πορεία"!
