Του Ιλάν
Είναι μαζί πολλά χρόνια και σαν τον φοίνικα που αναγεννάται από τις στάχτες του, εμφανίζονται εκεί που δεν τους περιμένεις. Κάποιοι απορούν για το πείσμα τους να παίζουν σε μικρές ή μεγάλες σκηνές, υποστηρίζοντας με σοβαρότητα αυτό που κάνουν. «Το πιο επίμονο ντουέτο», έτσι τους είχα βαφτίσει στον «αέρα» του Τρίτου.
Flashback
Γνωρίστηκαν όταν η Πόπη, επιστρέφοντας από την Κρήτη όπου σπούδασε Παιδαγωγικές επιστήμες, ενώ είχε πια τελειώσει τις σπουδές της στην κλασική κιθάρα και τα θεωρητικά, έψαχνε ένα συγκρότημα για να παίξει μαζί τους. Στην οντισιόν, την ανέλαβαν ο ντράμερ και ο μπασίστας, για να διαπιστώσουν την ετοιμότητά της στις αλλαγές ρυθμών, τη δυνατότητα μια γυναίκα να μπει στο δικό τους σχήμα. Όταν στο στούντιο μπήκε ο Σωτήρης, διαπίστωσε πως είχε να κάνει με ένα κορίτσι σεμνό, μια μουσικό με Μ κεφαλαίο. Ήξερε να διαβάζει και είχε μια πολύ ευγενική παρουσία που ακτινοβολούσε στη σκηνή. Ως νέο μέλος, ήταν ιδιαίτερα συνεπής και μελετηρή και όταν κάποια στιγμή οι άλλοι δύο μουσικοί δεν εμφανίστηκαν, το κουαρτέτο έγινε ντουέτο. Κι έτσι μένει από τότε.
Οι πρώτες συνθέσεις
Στη λιακάδα, με ένα φρέντο καπουτσίνο στο χέρι και με πολλή διάθεση να καταθέσουν τις μουσικές τους, αποφάσισαν να μονιμοποιήσουν το «2mautch» ντουέτο, γιατί ταίριαζαν πολύ. Τους προβλημάτιζε όμως το δύσληπτο όνομα. Έτσι, μετά από πολλά “διλήμματα” κατέληξαν στο Dilemma. Το πρώτο λάιβ έγινε στο «Αλάβαστρον», στο Παγκράτι. Εκεί παρουσίασαν για πρώτη φορά τις δικές τους συνθέσεις όπου διασταυρώνονται ποικίλα μουσικά είδη όπως η εναλλακτική ποπ/ροκ μουσική, η jazz, ακόμα και η κλασική, με έντονα λυρικά και αυτοσχεδιαστικά στοιχεία.
Λίγο καιρό μετά, ο Σωτήρης και η Πόπη ένιωθαν σαν «πολυεργαλεία», παραλλάσσοντας κομμάτια γραμμένα για μεγάλα σχήματα στα μέτρα ενός ντουέτου. Ξεγυμνώνοντάς τα από την αρχική ενορχήστρωση, για να φτάσουν στον ακροατή στο ύφος μιας θερμής εκμυστήρευσης.
Η μελωδία ακουμπάει πρώτη στο τραπέζι μιας σύνθεσης, που γεννιέται συχνά από μια εξωγενή αιτία: μια κουβέντα μεταξύ φίλων, ένα ποίημα, ένας ήχος, μια σχέση, μια απώλεια, ένα βιβλίο του Γκαίτε, ένας θόρυβος, ένα κεφάλαιο της... κβαντομηχανικής! Η ανάπτυξη της κάθε μελωδίας άλλοτε έρχεται εύκολα, σαν ένας αέρας, άλλοτε πάλι βασανιστικά, πολύπλοκα, χωρίς όμως αυτό να φτάνει στον κόσμο, τον μελλοντικό της ακροατή.
Στους Dilemma αρέσει να φτάνει η μουσική τους στο κοινό, να κάνουν πολλές εμφανίσεις. Σε μπαράκια, σε art café, σε μπιραρίες, σε εκκλησίες, σε αίθουσες συναυλιών, σε φεστιβάλ, σε χώρους που ταιριάζουν στην αισθητική τους και σ’ ένα κόσμο που δεν έρχεται σ’ ένα σεμινάριο αλλά για ν’ ακούσει, ν’ απολαύσει, να συγκινηθεί.
Μια αστεία στιγμή που θυμούνται συνέβη σε μια μπιραρία όπου θα έπαιζαν. Η ταβερνιάρισσα είχε ενθουσιαστεί στην ιδέα να διασκευάσουν, για μια μόνο βραδιά, αρχοντορεμπέτικα και παραδοσιακά που τους αρέσουν. Έτσι και έγινε. Ο κόσμος πέρναγε καλά, το ίδιο και οι δύο Dilemma πάνω στη σκηνή. Όμως, στη διαδρομή, το αφεντικό μετάνιωσε. Τους ζήτησε να παίξουν τα «δικά τους». Οι Dilemma πείσμωσαν, τα μάζεψαν και έφυγαν, γιατί έχουν μάθει να τιμούν τις συμφωνίες τους!
Δισκογραφία και δυσκολίες
Ο πρώτος δίσκος των Dilemma, το «Pendulum», κυκλοφόρησε το 2009, ξεπερνώντας μύρια όσα προβλήματα. Στούντιο ηχοληψίας, ασυνεπείς ή ανεπαρκείς δισκογραφικές εταιρίες καθυστέρησαν την έκδοσή του. Η δισκογραφική αγορά είχε ήδη αρχίσει να φθίνει, αλλά οι Dilemma επέμειναν να καταγράφουν τις δημιουργικές τους περιόδους σαν μια «κληρονομιά» στη 14χρονη βιολονίστρια κόρη τους, που ετοιμάζεται για μια συμφωνική καριέρα.
Κυκλοφορούν τους δίσκους τους ψηφιακά αλλά προτιμούν τη «φυσική» μορφή ενός cd ή δίσκου βινυλίου. Χωρίς να αποκλείουν την κυκλοφορία μεμονωμένων κομματιών, προτιμούν μέχρι σήμερα να παρουσιάζουν ολοκληρωμένα θεματικά (concept) άλμπουμ.
«Η τέλεια εξαφάνιση». Ο δίσκος αυτός προέκυψε σαν προϊόν της αγάπης τους για την ποίηση της Κατερίνας Αγγελάκη - Ρουκ μετά την προσωπική τους γνωριμία με την ίδια, ένα βράδυ που ήταν προσκεκλημένη σε μια ποιητική βραδιά όπου οι απαγγελίες της εναλλάσσονταν με τα έργα των δύο μουσικών
Η τέλεια εξαφάνιση
Στη δισκοθήκη μου έχουν θέση και συχνά παίζουν στον αέρα οι δίσκοι τους σαν το «Rise up» του 2012, το «Oblivion» του 2014, το «Invisible juke box» του 2015, το «Persona graffiti» του ’17 και τέλος, το 2018, «Η τέλεια εξαφάνιση». Ο δίσκος αυτός προέκυψε σαν προϊόν της αγάπης τους για την ποίηση της Κατερίνας Αγγελάκη - Ρουκ μετά την προσωπική τους γνωριμία με την ίδια, ένα βράδυ που ήταν προσκεκλημένη σε μια ποιητική βραδιά όπου οι απαγγελίες της εναλλάσσονταν με τα έργα των δύο μουσικών.
«Η τέλεια εξαφάνιση» -ο τίτλος του δίσκου προέκυψε μέσα από ένα στίχο της ποιήτριας από τον «Μαύρο Άγγελο»- ήταν για τους δύο Dilemma ένα πείραμα με άγνωστο αποτέλεσμα, καθώς η ποίησή της Ρουκ δεν είναι μετρική και παραδοσιακή για να χτίσεις πάνω της μια μελωδική γραμμή. Το έργο αυτό αποτελεί πλέον μια μοναδική καταγραφή, που την κάνει ακόμα πιο πολύτιμη η αιφνίδια απώλεια της ποιήτριας.
Μίλησαν πολύ μαζί της, αντάλλαξαν απόψεις, γέλασαν πολύ. Της πήγαιναν συχνά να ακούσει τις ηχογραφήσεις συναντώντας την απόλυτη επιδοκιμασία της: «Αν ήμουν μουσικός, με αυτόν τον τρόπο θα μελοποιούσα τα ποιήματα μου!» έλεγε και κατέληξε γράφοντας μιαν αφιέρωση που τα λέει όλα:
«Η ποίηση είναι λογοδοσία της ψυχής και στην ψυχή μας, ποίηση και μουσική γίνονται ένα. Αλλά, όπως και πολλά άλλα που συμβαίνουν στην ψυχή, δεν το συνειδητοποιεί κανείς πάντα. Χάρη στην Πόπη και τον Σωτήρη και στη μουσική αναγέννηση του στίχου που κατόρθωσαν, είναι σαν να βλέπω ένα καινούργιο τοπίο και να ταξιδεύω σε μια μαγική χώρα. Τους ευχαριστώ πολύ».
Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ, καλό ταξίδι...
