Πώς μιλάει κανείς σήμερα για τη μουσική όταν η αλυσίδα της παραγωγής και διάδοσης της μουσικής έχει καταρρεύσει, τα ραδιόφωνα κατά κανόνα παίζουν play lists, οι χώροι πώλησης έχουν εξαφανιστεί και το Διαδίκτυο δεν έχει ακόμα αποκωδικοποιηθεί, δίνοντας περισσότερο την εντύπωση ενός ευτελούς προϊόντος, παρά μιας οργανωμένης και δυναμικής συνθήκης.
Ο Αλέξης Βάκης, όμως, γνωστός μουσικός, ενορχηστρωτής και συνθέτης, αλλά και μουσικός παραγωγός Στο Κόκκινο 105,5, μπορεί να μιλάει για μουσική και μουσικούς ανά πάσα στιγμή και σε κάθε συνθήκη.
Αυτό κάνει με το πρώτο βιβλίο του "Ένα παλιό πικάπ Dual με το ηχείο για το καπάκι" που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις 'Εύμαρος', περικλείοντας κείμενα για τη μουσική και το τραγούδι που γράφτηκαν από το 2003 ώς το 2015 και δημοσιεύτηκαν σε διάφορα έντυπα και διαδικτυακούς τόπους. Το βιβλίο παρουσιάζεται στο Polis Art cafe, σήμερα, στις 8 μ.μ., και μιλούν γι' αυτό ο Νίκος Ξυδάκης, δημοσιογράφος, π. αν. υπουργός Πολιτισμού, ο Νίκος Σβέρκος, διευθυντής του ρ/σ 105,5 στο Κόκκινο, και ο Κώστας Γρηγορέας, σολίστ της κλασικής κιθάρα και συνθέτης. Θα συντονίσει ο εκδότης του Εύμαρου Πέτρος Κακολύρης, ενώ τη βραδιά θα κλείσουν μουσικά ο Βαγγέλης και ο Βασίλης Κορακάκης παίζοντας ζωντανά αθάνατα λαϊκά τραγούδια.
Ο Αλέξης Βάκης, "ένας άνθρωπος που έσπασε το κεφάλι του στον έρωτα της μουσικής", όπως εύστοχα σημειώνει στο προλογικό του κείμενο ο Φοίβος Δεληβοριάς, "δικαιούται να της μιλάει με τρυφερότητα σαν παλιός της γνώριμος, αλλά και με ξαφνική σκληρότητα σαν έφηβος που τη διεκδικεί". Και μιλάει για όλα όσα συνθέτουν τόσο την ανθρωπογεωγραφία του ελληνικού, κυρίως, τραγουδιού ως σώμα μιας κοινωνίας και ψηφίδας αισθητικών απόψεων.
"Από μικρός είχα την αίσθηση ότι η μουσική είναι μια τέχνη με υπογραφή. Γι' αυτό και αναζητούσα τις δημιουργικές υπογραφές που ανακάλυπτα πάνω στις ετικέτες των παλιών δίσκων που ακούγονταν στο παλιό πικάπ Dual του σπιτιού μας. Έγινα μουσικός λόγω Μίκη Θεοδωράκη, αγάπησα από μικρός τον Μάνο Χατζηδάκι, συμμαθητή της μητέρας μου στο Ελληνικό Ωδείο από τα προπολεμικά ήδη χρόνια, τον Ξαρχάκο, τον Σαββόπουλο του 'Φορτηγού', αργότερα τον Μαρκόπουλο, τον Λεοντή, τον Ζαμπέτα, τον Τσιτσάνη, τον Άκη Πάνου".
Εκτός από την ανθρωπογεωγραφία του, το τραγούδι μας θέτει και τα ερωτήματά του. Στο βιβλίο του ο Αλέξης Βάκης βάζει τα χέρια επί των τύπων των ήλων και αναζητά απαντήσεις για δύσκολα ζητήματα, όπως η διάκριση ανάμεσα στους συνθέτες και τους τραγουδοποιούς, ο ρόλος του Διαδίκτυου στη σημερινή χαωτική πραγματικότητα αλλά και η σχέση των μέσων ενημέρωσης με την ελεύθερη καλλιτεχνική έκφραση, το φλέγον ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων στο διαδικτυακό αλλά και το ψηφιακό περιβάλλον.
"Το βιβλίο είναι ένα δοκίμιο ιστορίας και μνήμης του ελληνικού τραγουδιού που μας παραδόθηκε και η σκυτάλη του παραδίδεται καθημερινά στους νεότερους. Επιχείρησα να φωτίσω πρόσωπα που δεν βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν στην κορυφή της αγωνίας και των κατακτήσεων της τέχνης τους, όπως ο Νίκος Μαμαγκάκης, ο Αργύρης Κουνάδης, ο τουμπίστας Γιάννης Ζουγανέλης, ο σημαντικός στιχουργός Ηλίας Κατσούλης".
Με την ιδιαίτερη αφηγηματική δεινότητα που διαθέτει, με το γνωστό του χιούμορ αλλά και μια αξιοπρόσεκτη ευρυμάθεια, ο Αλέξης Βάκης ανασκάπτει σημεία και τόπους του ελληνικού τραγουδιού οδηγώντας τον αναγνώστη του να εστιάσει πέρα από τα προφανή. Αντλεί από την πηγή των κειμένων και φωτίζει πρόσωπα, νότες και αισθητικές κατευθύνσεις.
Πόλυ Κρημνιώτη
