Πριν από λίγες ημέρες οι Rolling Stones κυκλοφόρησαν ένα νέο τραγούδι, το πρώτο καινούργιο δικό τους υλικό εδώ και οκτώ χρόνια. Το «Living in a ghost town» (που τη μουσική και τους στίχους τους έχει γράψει, όπως άλλωστε και στη συντριπτική πλειονότητα των τραγουδιών τους, το ηγετικό δίδυμο του τραγουδιστή Mick Jagger και του κιθαρίστα Keith Richards) γράφτηκε και η ηχογράφησή του ξεκίνησε σχεδόν έναν χρόνο πριν στο Λος Άντζελες στο πλαίσιο της δημιουργίας του νέου δίσκου τον οποίο ετοιμάζουν από τότε. Όταν όμως ξέσπασε η επιδημία του κορωνοϊού και στη συνέχεια άρχισε να επιβάλεται στη μια χώρα μετά την άλλη η καραντίνα, διαπίστωσαν με έκπληξη και οι ίδιοι ότι οι στίχοι του είχαν αποδειχθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό... προφητικοί!
Το «Living in a ghost town» ανάγεται και ανήκει σε ένα μικρό μεν, αλλά πολύ σημαντικό τμήμα του ρεπερτορίου των Rolling Stones το οποίο καλλιέργησαν στην αρχική και, κακά τα ψέματα, χρυσή περίοδό τους, τη δεκαετία του ’60 και τα πρώτα χρόνια εκείνης του ’70, παράλληλα φυσικά με τα ερωτικά τραγούδια που ανέκαθεν ήταν και παραμένουν η πλειονότητα του υλικού τους. Πρόκειται συγκεκριμένα για μια σειρά τραγουδιών με αλληγορική ή και μη κοινωνική θεματολογία (όχι πολιτική, το ένα και μοναδικό τέτοιο είναι το «Salt of the Earth»), η οποία ουσιαστικά ξεκίνησε με το αριστουργηματικό «Paint it black» και έκλεισε με το εμβληματικό «Gimme shelter» του ’69 -επί της ουσίας ένα ρέκβιεμ για τη, σε όλα τα επίπεδα, ειρηνική επανάσταση της δεκαετίας του ’60-, αλλά περιλαμβάνει και άλλα, όπως τα «19th nervous breakdown», «Mother’s little helper» και το κλασικό «Sympathy for the devil».
Από πλευράς ύφους έχει μεν την αρχετυπική blues δομή των περισσοτέρων τραγουδιών τους, αλλά με έναν funky ρυθμό που χρησιμοποίησαν αρκετές φορές και πριν από όλα στο «Gimme shelter» (το οποίο και θυμίζει αμυδρά). Το ηχογράφησαν σαν μπάντα, δηλαδή οι τρεις εναπομείναντες του ιδρυτικού κουιντέτου, οι Jagger, Richards και ο ντράμερ Charlie Watts, ο κιθαρίστας Ronnie Wood, που από το ’75 είναι το τέταρτο μόνιμο μέλος, και ο Darryl Jones, ο οποίος έχει άτυπα αντικαταστήσει τον αυθεντικό μπασίστα Bill Wyman που αποχώρησε το ’93, με μόνη άλλη συνεισφορά εκείνη του Matt Clifford στα keyboards και τα πνευστά. Είναι ένα τραγούδι που, τόσο συνθετικά όσο και ενορχηστρωτικά, αληθινά σε «στοιχειώνει», όπως λέει και ο Ronnie Wood, αλλά εκείνος που κλέβει, για ακόμα μια φορά, την παράσταση είναι ο Mick Jagger, ο οποίος επιπλέον παίζει φυσαρμόνικα αλλά και την τρίτη κιθάρα. Η ερμηνεία του είναι κυριολεκτικά υποδειγματική και, αν είναι ίσως η τεχνολογία του στούντιο που μπόρεσε να καλύψει τις αναπόφευκτες απώλειες της φωνής του λόγω του χρόνου, είναι πραγματικά απίστευτο το πώς -σχεδόν στα 77 (!) του και μετά από εγχείρηση βαλβίδας στην καρδιά πέρυσι- καταφέρνει να ακούγεται τόσο απειλητικός όσο και στα 25 του όταν τραγουδά «Είμαι ένα φάντασμα που ζει σε μια πόλη φάντασμα» με τη συνοδεία των «δυσοίωνων» φωνητικών των Richards και Wood.
Οι Rolling Stones κυκλοφόρησαν το καλύτερο τραγούδι τους από το «Anybody seen my baby?» του ’97 και το ιδανικό soundtrack για τον καιρό μας και ό,τι βιώνει σήμερα όλος ο κόσμος. Οι αειθαλείς "παππούδες" έχουν συνηθίσει τον τίτλο της μεγαλύτερης rock’n’roll μπάντας στον κόσμο και μάλλον δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψουν για όσο ζουν!
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖAΝΑΣ
