Του Θάνου Μαντζάνα
Συμβαίνει βεβαίως διεθνώς και όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια, αλλά στο ολιγάριθμο μουσικό γίγνεσθαι μιας μικρής σε πληθυσμό χώρας όπως η δική μας είναι προφανώς ακόμα πιο έκδηλο. Ενώ δηλαδή το προσωπικό αλλά και συνολικό επίπεδο των μουσικών (δημιουργών, εκτελεστών και ερμηνευτών) ανεβαίνει διαρκώς ως προς τις γνώσεις και τη γενική τους κατάρτιση, με αποτέλεσμα να παράγονται ολοένα και τελειότερες δισκογραφικές εργασίες, η έμπνευση για πρωτότυπες και κυρίως με αποφασιστική διάθεση να υπερβληθεί ο «ευπρόσωπος μέσος όρος» έργα αρχίζει να εμφανίζει έντονο έλλειμμα. Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν να μην προσέξεις, ειδικά σε μια χρονιά που δυστυχώς τελείωσε με τον θάνατο του Θάνου Μικρούτσικου, ενός δημιουργού δηλαδή ο οποίος είχε επηρεάσει τον μουσικό χώρο όσο ελάχιστοι, ότι η σκηνή των τραγουδοποιών έδωσε πολλές καλαίσθητες, συχνά και πολύ όμορφες εργασίες, αλλά καμία που να τη θυμάσαι για πολύ καιρό αφότου την πρωτοάκουσες. Αναπόφευκτα λοιπόν οι επιλογές από τη δισκογραφική παραγωγή του 2019 εντοπίζονται σε δημιουργούς που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «σταθερές αξίες».
Ελένη Καραϊνδρου
«Tous Des Oiseaux» (ECM)
Ειδικά στη χώρα μας κυκλοφόρησε λίγο πριν το τέλος του 2018 αλλά στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο στις αρχές του 2019. Ενώ λοιπόν πολλοί μπορεί να θεωρούσαν ότι γνώριζαν πολύ καλά το θαυμάσιο αλλά και ήδη παγιωμένο ύφος της Ελένης Καραΐνδρου, η μεγάλη συνθέτιδα -έχοντας την προετοιμάσει προσεκτικά με μικρά, αλλά... ακουστά στον σχολαστικό ακροατή βήματα στις τελευταίες δισκογραφικές εργασίες της- με μια «χαμηλών τόνων» αλλά και τολμηρή κίνηση μας αιφνιδίασε ανατρέποντας οτιδήποτε μπορεί να ξέραμε για το έργο της και ανανεώνοντας άρδην το ύφος της! Στη μουσική της για το θεατρικό έργο του La Colline «Tous Des Oiseaux» (και κατά δεύτερο λόγο στο soundtrack της για την ταινία «Bomb, A Love Story» του Ιρανού Payman Maad που συμπληρώνει την έκδοση) έδωσε ίσως για πρώτη φορά τόση έμφαση στην κλασική παιδεία της μην εξοβελίζοντας μεν τα ελληνικά ενορχηστρωτικά στοιχεία και ιδίως εκείνα της γραφής της, αλλά σίγουρα δίνοντάς τους δεύτερο «ρόλο». Σχημάτισε ένα εξαίρετο (και αρκετά ευάριθμο) σύνολο εγχόρδων που έκτοτε είναι το βασικό εκτελεστικό σχήμα σε όλες τις συναυλίες της και συνεργάστηκε με τη Σαβίνα Γιάννατου όχι όμως ως τυπική ερμηνεύτρια, αλλά για να κάνει vocalizing με το τόσο σαγηνευτικό ηχόχρωμά της. Το αποτέλεσμα είναι δύο υπέροχα έργα, λιγότερο «γήινα» από όσο την έχουμε συνηθίσει και, αντίστοιχα και αντίθετα, πολύ πιο ονειρικά, σε κάποιες στιγμές σχεδόν και αιθέρια, κάτι που διόλου παράδοξα ταιριάζει πάρα πολύ με την ανέκαθεν «υψιπετή» φύση, καρδιά και ψυχή δηλαδή, της μουσικής της.
Γιώργος Ανδρέου, Νίκος Ξυδάκης, Κορίνα Λεγάκη
«Νέος Κόσμος» (Μικρή Άρκτος)
Αν υπάρχει κάτι που διαφοροποιεί τον Γιώργο Ανδρέου από τους υπόλοιπους άξιους ομοτέχνούς του είναι ότι, εκτός βέβαια από εξαίρετος δημιουργός, είναι ίσως και ο μοναδικός που μπορεί να διεκδικήσει την ιδιότητα του αληθινού παραγωγού. Άριστος ενορχηστρωτής αλλά και έμπειρος ηχολήπτης, γεγονός το οποίο του επιτρέπει να χειρίζεται ο ίδιος το προσωπικό στούντιό του, είναι σε θέση όχι απλά να γράφει τραγούδια για ερμηνευτές/τριες, αλλά να τα προσεγγίζει από κάθε πλευρά ώστε να διαμορφώνουν μια ολοκληρωμένη και διακριτή αισθητική πρόταση. Το έχει ήδη κάνει αρκετές φορές στο παρελθόν και η πιο πρόσφατη είναι με την Κορίνα Λεγάκη, τη θαυμάσια Ελληνοσουηδή ερμηνεύτρια από την Κρήτη, η οποία εδώ και αρκετό διάστημα είναι και σταθερή βασική συνεργάτιδά του στις προσωπικές ζωντανές εμφανίσεις αλλά και τις δισκογραφίες εργασίες του. Αφού προετοίμασε το έδαφος με το «Mosaic» του 2015, έναν δίσκο με ευφάνταστες επανεκτελέσεις ελληνικών και μη τραγουδιών, τέσσερα χρόνια αργότερα την οδηγεί πλέον με σταθερό χέρι στην καταξίωση με το αληθινά πάρα πολύ καλό πέμπτο άλμπουμ της «Νέος Κόσμος». Όχι μόνο γράφοντας, αλλά και... αναδημιουργώντας άριστα τραγούδια (καθώς και αυτά που τυπικά φέρουν την υπογραφή του Νίκου Ξυδάκη στην πραγματικότητα φτιάχτηκαν από εκείνον πάνω σε μια σειρά από ήδη δισκογραφημένα οργανικά θέματα του φίλου και παλιού συνεργάτη του τα οποία «μετέγγραψε» σε «τραγουδιστική» μορφή) σε στίχους των Κικής Δημουλά, Μάνου Ελευθερίου, Θοδωρή Γκόνη, Διονύση Καψάλη και δικούς του, σε ποικίλα μουσικά ύφη και ενορχηστρώνοντας τα εξαιρετικά πρωτότυπα με βάση ένα πιανιστικό τρίο -το οποίο σαφέστατα παραπέμπει, τουλάχιστον ως διάθεση, στην jazz- καταθέτει δίχως... «τυμπανοκρουσίες» μια πολύ «φρέσκια» μουσική μα και ηχητική πρόταση καθοριστικά σύγχρονου τραγουδιού, η οποία ανοίγει τον δρόμο στις φωνητικές αλλά και συνολικά τις ερμηνευτικές αρετές αλλά και στις πάρα πολλές δυνατότητες της Κορίνας Λεγάκη όχι απλά να αναδειχθούν, αλλά κυριολεκτικά να λάμψουν!
