Live τώρα    
18°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
18 °C
15.1°C19.8°C
3 BF 56%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Σποραδικές νεφώσεις
16 °C
14.7°C17.0°C
1 BF 75%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
16 °C
14.8°C17.1°C
3 BF 66%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
15 °C
14.8°C17.5°C
1 BF 58%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
14 °C
13.9°C16.9°C
0 BF 62%
Από τον Μέντελσον στον Πιατσόλα μέσω... «Παρνασσού»
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Από τον Μέντελσον στον Πιατσόλα μέσω... «Παρνασσού»

Jose Gallardo, Benedikt Kloeckner

Του Κυριάκου Π. Λουκάκου

Με μιαν ιδιαίτερων προκλήσεων συναυλία δωματίου, του κύκλου «Stay Tuned» που διοργανώνει η «Concert & Opera» της δραστήριας Δομνίκης Παπαθανασίου, εγκαινίασε τη χειμερινή περίοδο 2019-2020 ο ιστορικός Φιλολογικός Σύλλογος «Παρνασσός». Στις 7 Οκτωβρίου, η ανακαινισμένη αίθουσα φιλοξένησε δύο καλλιτεχνικές ιδιοσυγκρασίες των γεωγραφικών αντιπόδων σε διάφορες φάσεις μιας εισέτι εν πολλοίς νεανικής ωριμότητας. Ο λόγος για τον Γερμανό βιολοντσελίστα Benedikt Kloeckner (*1989), δεξιοτέχνη πρώτων αναλογίων σε μεγάλες ευρωπαϊκές ορχήστρες, που είχαμε γνωρίσει επ’ ευκαιρία επισκέψεων στο «Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ Μολύβου», και τον κατά μιαν εικοσαετία περίπου πρεσβύτερό του, λατινοαμερικανό πιανίστα José Gallardo (*1970). Το ενδιαφέρον και τολμηρό πρόγραμμα συνδύασε μεγάλες σονάτες του 19ου και 20ού αιώνα, ενισχυμένες από επιδόρπια των αντίστοιχων περιόδων, με το διάλειμμα να διασφαλίζει την ανόθευτη υφολογική αυτοτέλεια των χρονικών κεφαλαίων του γεγονότος.

Η ασυγκράτητη ορμή του πιανίστα, στην έναρξη της σονάτας για βιολοντσέλο και πιάνο αρ. 2, σε ρε μείζονα, έργον 58 (1841-1843), του Felix Mendelssohn - Bartholdy (1809-1847), δοκίμασε τα όρια της ακουστικής ευφωνίας της αίθουσας, αλλά γρήγορα οι μουσικοί εναρμόνισαν τη σύμπραξή τους αξιοποιώντας τις ευκαιρίες λυρισμού που προσφέρει η κάθε άλλο παρά ακαδημαϊκή, ρομαντική παρτιτούρα. Τσέλο και πιάνο απέδωσαν τη λεπτή μελαγχολία τού κατ’ επίφασιν μόνον παιγνιώδους allegro scherzando, όπως και μιαν αντιστοίχως λεπτή ειρωνεία, που θα μπορούσε να προετοιμάζει διακριτικά για το επόμενο «κύριο πιάτο» της βραδιάς. Σημειώνουμε περαιτέρω τη βαθυβίωτη, εκτεταμένη εισαγωγή του adagio, που αποκάλυψε το πλήρες μέτρο της μουσικότητας των σολίστ και την ενδιαφέρουσα ενσυναίσθησή τους για τον πρώιμο ρομαντισμό και τις δυνατότητες εκστατικής άρσης του. Εδώ η εσωτερικότητα του οργανικού διαλόγου άγγιξε μπετοβενικό βάθος, όπως και η επιτακτικότητα της μετάπτωσης στη ζωηρή δ' κίνηση, που υπηρετήθηκε ισόρροπα τόσο στις δεξιοτεχνικές της εξάρσεις όσο και στα εμβόλιμα διαστήματα στοχασμού. Ως ανκόρ λειτούργησε στην πραγματικότητα η «Εισαγωγή και Polonaisebrillante», σε ντο μείζονα, έργον 3 του Frédéric Chopin (1810-1849), σε μιαν εκρηκτική ανάγνωση, γεμάτη ταμπεραμέντο και ρομαντική έξαρση, κατεξοχήν στην καντιλένα του εγχόρδου.

Η προγραμματική πρόνοια, για κατ’ ουσίαν σύνθεση δύο αυτοτελών συναυλιών, εκατέρας με διάρκεια ανάλογη των περίφημων βρετανικών «lunchtime concerts», δεν απέτρεψε την επιρροή της ιστορικής και αισθητικής φόρτισης από το ρομαντικό συναυλιακό ημισφαίριο στο πολυσύνθετο εκείνο του 20ού αιώνα, δικαιολογημένη σε ορισμένο βαθμό για τη νεανική σονάτα για βιολοντσέλο και πιάνο σε ρε ελάσσονα, έργον 40, ενός 28χρονου, ερωτικά παλινωδούντος Dmitri Shostakovich (1906-1975). Ωστόσο, ο ερμηνευτικός εγκλωβισμός σε αυτήν την ρομαντική υπερευαισθησία, με τον ακραίο εξευγενισμό που Kloeckner και Galliardo προσέδωσαν στο βαρυσήμαντο largo, αφαίρεσε κάτι καθοριστικό από το προσωπικό ύφος του συγκεκριμένου συνθέτη, αφού δεν επέτρεψε τελικά στους φιλοξενούμενους να διαπεράσουν την επιφάνεια της μουσικής και να επιτύχουν την αναπαραγωγή ενός χαρακτηριστικά σλαβικού λυρισμού με υπαρξιακά χαρακτηριστικά, που διατρέχει την εκφραστικότητα σημαντικών συνθέσεων του Σοστακόβιτς.

Σε κάθε περίπτωση, το ενθουσιώδες κοινό δεν έδειξε να συμμερίζεται δικούς μας αστερίσκους, αφού, επιπλέον, ως επίμετρο εντός προγράμματος, ακολούθησε η σύνθεση «Le Grand Tango», του Astor Piazzolla (1921-1992), παρεμπιπτόντως θανόντος στο Μπουένος Άιρες, τη γενέτειρα του Γκαγιάρντο. Το καταληκτικό αυτό morceau de concert σε μια κίνηση, που ανέμεινε οκτώ ολόκληρα χρόνια την πρεμιέρα του, στη Νέα Ορλεάνη (1990), από τον Μστισλάβ Ροστροπόβιτς, στον οποίο είχε αφιερωθεί, ερμηνεύθηκε με επαρκές απόθεμα έντασης και πάθους, ώστε να αποτελέσει εφαλτήριο για εκτός προγράμματος μουσικά γλυκίσματα!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL