Του Λέανδρου Πολενάκη
“Ο Λεό, κεντρικός ήρως του έργου της Λείας Βιτάλη 'Rock Story' που οδεύει από την απόλυτη ελευθερία και τον ασυμβίβαστο έρωτα στην αυτοκαταστροφή, εμπνέεται από τον βίο και την τέχνη του Παύλου Σιδηρόπουλου. Οικογενειακό περιβάλλον, ουσίες, μουσικές, έρωτας και στο κέντρο ένας ταλαντούχος νέος άνδρας που ανυπομονεί να φτάσει στην κορυφή. Ελλάδα του '80. Μια ροκ συναυλία. Ο ήρωας θα ξεπεράσει τα όρια και θα αφήσει την τελευταία του πνοή επάνω στη σκηνή. Ποιός είναι; Τι ζητούσε από τη ζωή και πώς έφτασε εκεί;”
Στα λίγα λεπτά που μεσολαβούν από το εδώ στο επέκεινα, περνάει από εμπρός του η ζωή του ολόκληρη, σαν ταινία του σινεμά ή, θα προτιμούσα, σαν καβαφικός αόρατος θίασος με μουσικές... Αυτές τις ανήκουστες μουσικές άκουσε η Λεία Βιτάλη και τις μετέγραψε σε ένα “ροκ” θεατρικό έργο που είναι, θα το πω με το χέρι στην καρδιά, το μέχρι σήμερα καλύτερό της.
Αντί για δική μου εισαγωγή, επιλέγω να παραθέσω σήμερα λόγια της ίδιας της συγγραφέως από το σημείωμα του προγράμματος, που προσυπογράφω ευχαρίστως:
“Όταν άρχισα να σχεδιάζω στο μυαλό μου το 'Rock Story', πίστευα ότι θα έγραφα την ιστορία ενός ροκ σταρ. Έβλεπα μπροστά μου την εικόνα ενός νέου ανθρώπου να τα δίνει όλα επάνω στη σκηνή. Να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα. Να αναζητά την απόλυτη ελευθερία. Να ονειρεύεται την επανάσταση και τον αυθεντικό έρωτα. Γιατί αυτό είναι το ροκ. Μια στάση ζωής (...) Όμως το 'Rock Story' ήταν για εμένα η αφορμή να μιλήσω και για κάτι άλλο που με έκαιγε (...) Γράφοντας άρχισαν να αναδύονται εικόνες 'οικογενειακής ευτυχίας' που σφράγισαν τη μοίρα του Λεό. Εμφανίστηκαν εικόνες δρόμου μέσα σε πλήθος που κυνηγιόταν απο τανκς, ύστερα απελπισμένοι έρωτες που έσβηναν σε θαλασσοδαρμένες ακρογιαλιές (...) Αλλά το 'Rock Story' μπορεί να κρύβει και άλλα μυστικά (...) Συγχρόνως είναι ένα βαθύτατα ψυχολογικό έργο που αναφέρεται στις ανθρωποφαγικές σχέσεις μέσα στη διαταραγμένη ελληνική οικογένεια, όπου η βία, κρυφή και φανερή, συνθλίβει την προσωπικότητα των νεοτέρων μελών της, σπρώχνοντάς τους στα άκρα. Για εμένα εντέλει το 'Rock Strory' είναι μια ξέφρενη πορεία από την απόλυτη ελευθερία και τον ασυμβίβαστο έρωτα στη μετωπική σύγκρουση με τον θάνατο. Με όχημα το σώμα του ήρωα, το όνειρο και τη ροκ μουσική.”
Το πιο πάνω “συγχρόνως”, στην περίπτωση του 'Rock Story' κυριολεκτείται. Πρόκειται για μια μουσική συγ-χρονία. Το κυρίαρχο μουσικό κομμάτι (μέλος). το σωματικό (όρχηση - υπόκριση) και το κειμενικό (λόγος - στίχοι), συνιστούν έναν ενιαίο τόπο γραφής που υπερβαίνει θετικά το άθροισμα των μερών του: μια “συστημική” όπερα που δεν ομολογεί το όνομά της. Αυτό είναι το κρυμμένο μυστικό του "Rock Story", όπως κάθε αληθινής τέχνης: η υπέρβαση προς τα άνω του εαυτού της. Το δημιουργικό “ψήλωμα του νου”, που λένε. Η σκηνοθεσία του έμπειρου Γιάννη Καραχισαρίδη πετυχαίνει απόλυτα τον στόχο, με όχημα τις ροκ μουσικές και εργαλείο το ελεύθερο σώμα - διάνοια των ηθοποιών. Που σε καμία περίπτωση δεν γίνονται τυφλά όργανα.
Η Αιμιλία Υψηλάντη γίνεται ο στέρεος, αναντικατάστατος “φέρων” οργανισμός του όλου οικοδομήματος. Ο Γιώργος Ζιόβας (Λεό) είναι μονολεκτικά αυθεντικός, ο Βασίλης Παναγιωτίδης καταθέτει όλη την εμπειρία του, η Δήμητρα Βαμβακάρη δίνει σε όλο της το εύρος την προσωπικότητα της “μητρικής αδελφής” και η χαρισματική Έλια Βεργανελάκη, που επίσης χορεύει, τραγουδάει, συνθέτει και εκτελεί, ένα αληθινό “διαμάντι”. Σκηνικά-κοστούμια (Χριστίνα Κωστέα), φωτισμοί (Κατερίνα Μαραγκουδάκη), video art (Γιάννης Βολιώτης) συν-τρέχουν.
