Η μιμική συντροφεύει το θέατρο από τους αρχαίους χρόνους. Τον 20ό αιώνα ο μίμος ως παραστασιακό είδος σχεδόν αναγεννάται, αποκτώντας διεθνές κύρος. Η μελέτη του κινούμενου ανθρώπινου σώματος, η ευρυθμική του Dalcroze, η βιο-μηχανική του Meyerhold, τα μηχανιστικά μπαλέτα του Bauhaus, έδωσαν το ερέθισμα στον Jacques Copeau να δημιουργήσει τον νέο «σωματικό μίμο», ενώ οι μαθητές του, όπως οι Etienne Decroux, Jean-Louis Barrault και Marcel Marceau, προσέδωσαν στον σύγχρονο μίμο απαράμιλλη γοητεία και διεθνή αναγνώριση. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, το πειραματικό θέατρο του R.G. Davis, του ιδρυτή του δημοφιλούς San Francisco Mime Theatre, συνδυάζει τη μιμική με το πολιτικοποιημένο θέατρο, ενώ το Μόντρεαλ του Καναδά αποτέλεσε το πολιτισμικό κέντρο και την κυψέλη δημιουργίας για τον μεταμοντέρνο μίμο.
Στο σινεμά, ο Charlie Chaplin, o Buster Keaton, η παράδοση του βωβού κινηματογράφου, οι ταινίες του Jacques Tati, προσέδωσαν αίγλη και κύρος στον μοντέρνο μίμο, ενώ στο πλέον σύγχρονο μιμοθέατρο όπου οι τεχνικές των mixed media είναι παρούσες, δημιουργούν το σκηνικό περιβάλλον για ενδιαφέροντες κινηματογραφικούς χρονισμούς, κινησιολογικές ποικιλότητες, εκφραστικούς πολυμορφισμούς.
Το ΜΠΛΕ, σε σύλληψη - σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Νεγρίν (Θέατρο Olvio), είναι η ιστορία δύο μοναχικών ανθρώπων σε μια αδιάφορη καθημερινότητα -και το χτίσιμο μιας χαριτωμένης ανθρώπινης σχέσης ξετυλίγεται επί σκηνής χωρίς λόγο. Μόνο με την υποκριτική του σώματος και τη δραματουργική διάσταση της μουσικής. Οι δύο φιγούρες, άνδρας και γυναίκα, με την αλληλεπίδρασή τους συνθέτουν μια νέα πραγματικότητα, η οποία εξεικονίζεται και στην αναδόμηση του σκηνικού που βαθμιαία αλλάζει μέσα στα περίπου 60 λεπτά της παράστασης.
Ο Παντελής Πάγκαλος στον ρόλο του νεαρού άνδρα επιδεικνύει ιδιαίτερη πλαστικότητα και υποκριτική συγκρότηση, πλάθει τον βουβό του ρόλο με εκλεπτυσμένα σωματικά υλικά και ευαίσθητο χιούμορ. Η Αναστασία Καπρέτσου στον ρόλο της γυναικείας φιγούρας εστιάζει κυρίως στη χορευτική έκφραση του σκηνικού χαρακτήρα, ενώ προσδίδει στον ρόλο δυναμικότητα και κατεργαριά.
Η σκηνική οργάνωση της παράστασης είναι από τα δυνατά χαρτιά, μια και ο Νεγρίν έχει θητεύσει στον θεατρικό χώρο ως σκηνογράφος. Οι ευρηματικές ιδέες μεταλλαγής του σκηνικού, καθιστούν τη σκηνογραφική προσέγγιση ένα τρίτο πρόσωπο επί σκηνής, το οποίο αλλάζει στον βαθμό που αλλάζει και η σχέση των ανθρώπων της ιστορίας. Στα θετικά της παράστασης, πέρα από την υποκριτική διδασκαλία (Α. Μονογιού), και η κινησιολογία - χορογραφία (Χρ. Φωτεινάκη), ενώ ιδιαίτερα καλή είναι η διαχείριση των χρονικοτήτων που εκκινούν από τεχνικές κινηματογραφικές.
Το ΜΠΛΕ είναι μια απόπειρα να δοθεί νόημα σε ένα χρώμα. Χωρίς λόγια, αλλά με συγκινήσεις, έξυπνο και λεπτό χιούμορ, εκλεπτυσμένη διάθεση. Και παραδόξως, αν και η «βωβή» παράσταση δεν στόχευε αρχικά στο παιδικό και εφηβικό κοινό, βρήκε ιδιαίτερη απήχηση σε αυτές τις κατηγορίες θεατών, αποδεικνύοντας ότι παιδιά και νέοι δεν χρειάζονται πάντα την επιτελεστική υπερένταση ή υπερέμφαση για να συγκινηθούν.
Ελευθερία Ράπτου
