Μια από τις πολυαναμενόμενες παραστάσεις της εφετινής σεζόν είναι η σκηνική μεταφορά υπό μορφή μιούζικαλ του κλασικού μυθιστορήματος του δεκάτου ενάτου αιώνα «Μόμπι Ντικ» του Χέρμαν Μελβιλ, όχι μόνο σε μουσική, όπως θα ήταν αναμενόμενο, αλλά και λιμπρέτο του Δημήτρη Παπαδημητρίου και σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.
Ενόψει λοιπόν της έναρξης των παραστάσεων την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου η σκηνή του θεάτρου «Παλλάς», όπου θα πραγματοποιούνται, κυριολεκτικά γέμισε το μεσημέρι της Δευτέρας από τον είκοσι τριών μελών θίασο και τους άλλους συντελεστές για την καθιερωμένη -και εφ’ όλης της ύλης σε αυτή την περίπτωση- συνέντευξη Τύπου.
«Το έργο αυτό ήταν σαν να είχε δική του ζωή, το ανακοίνωσα πριν αποφασίσω να το κάνω και άρχισα να εργάζομαι σε αυτό δίχως να έχω αποφασίσει τι και πώς θα το έκανα.
Όπως και στις λίγες περιπτώσεις που έγραψα στίχος για τραγούδια μου, δεν επιδίωξα να γράψω ο ίδιος το λιμπρέτο. Αρχικά απευθύνθηκα σε ανθρώπους που είναι πιο ειδικοί και καλύτεροι από εμένα σε αυτό, αλλά είτε δεν ήταν διαθέσιμοι είτε δίσταζαν να το αναλάβουνν οπότε αναγκαστικά το έκανα μόνος μου και, κατά έναν παράξενο τρόπο, παράλληλα με το λιμπρέτο έγραφα και τη μουσική.
Το χαρακτηριστικό αυτού το έργου είναι ότι όλα είναι τεράστια, γιγαντιαίων διαστάσεων, σχεδόν... ‘φαλαινώδη’ θα έλεγα! Δεν είναι μόνον η πολύ μεγάλη έκταση του βιβλίο και ότι ο ένας από τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες είναι μια φάλαινα, αλλά και ο όγκος και ο βαθμός δυσκολίας της μουσικής, το μέγεθος της παραγωγής, τα πάντα.
Είναι η τρίτη συνεργασία μου με τον Γιάννη Κακλέα και είναι πολλά που εκτιμούσα σε αυτόν, αλλά αυτή τη φορά όντως με εντυπωσίασε σε κάτι. Πράγματα που είχα φανταστεί και θεωρούσα εφικτά, αλλά μόνος μου κατάλαβα μετά ότι ήταν αδύνατα προχώρησε και τα έκανε, δεν ‘κώλωνε’ σε τίποτα και του οφείλω χάρη για αυτό.
Το ‘Μόμπι Ντικ’ εθεωρείτο παιδικό ανάγνωσμα, ενώ φυσικά απευθύνεται πολύ περισσότερο σε ενηλίκους. Προσπαθήσαμε να κάνουμε μια παράσταση κατάλληλη τόσο για τους ενηλίκους που μπορούν να αντιληφθούν το φιλοσοφικό βάθος της όσο και για τετράχρονα παιδιά» είπε ο Δημήτρης Παπαδημητρίου.
«Το λιμπρέτο του Δημήτρη Παπαδημητρίου συμπυκνώνει άψογα το περιεχόμενο και το πνεύμα του βιβλίου. Υπάρχει το στοιχείο της περιπέτειας, το οποίο θεωρώ απαραίτητο για να έχει καταρχήν ενδιαφέρον η παράσταση, και όλοι οι πολυάριθμοι χαρακτήρες παρουσιάζονται και αναπτύσσονται επαρκώς, ενώ στη μουσική του ενυπάρχουν όλοι οι φιλοσοφικοί προβληματισμοί και οι συγκρούσεις τους. Το έργο λοιπόν ήταν σε μεγάλο βαθμό ήδη σκηνοθετημένο και από αυτή την πλευρά ήταν εύκολο για εμένα.
Η δυσκολία ήταν στο ότι είναι εξαιρετικά σύνθετο. Έχουμε επί σκηνής ηθοποιούς, μια ενδεκαμελή ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Πάνου Βλάχου, η οποία όμως με ένα πολύπλοκο τεχνικό σύστημα παίζει ‘πάνω’ και ταυτόχρονα με την πολύ πληρέστερη ηχογράφηση του έργου από τη συμφωνική Ορχήστρα Φιλαμόρνια Αθηνών υπό τη διεύθυνση του ιδίου, τρισδιάστατες βίντεο προβολές και το ολόγραμμα μιας φάλαινας (!) και όλα αυτά έπρεπε να δέσουν αρμονικά και ισότιμα μεταξύ τους» είπε ο Γιάννης Κακλέας.
«Πιστεύω ότι το στοιχείο της μαγείας λείπει όλο και περισσότερο από τη ζωή μας και με αυτή την παράσταση προσπαθούμε να το επαναφέρουμε» συμπλήρωσε ο Δ. Παπαδημητρίου. Κρίνοντας από το σύντομο βίντεο που προβλήθηκε και το άκρως εντυπωσιακό σκηνικό του Μανώλη Παντελιδάκη διακινδυνεύουμε την πρόβλεψη ότι το πέτυχαν...
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ
