Συνέντευξη στη Μάνια Ζούση
Δυο χρόνια στο τιμόνι του ιστορικού Θεσσαλικού Θεάτρου ως καλλιτεχνική διευθύντρια, η σκηνοθέτης Κυριακή Σπανού έχει καταφέρει με μεθοδικό σχεδιασμό, συνεργασίες και συμπαραγωγές, αλλά και ενδιαφέρουσες δράσεις, μετακλήσεις και παραστάσεις, να κρατά θερμό το ενδιαφέρον των Λαρισαίων και των Θεσσαλών θεατών. Η ίδια μιλά με σύνεση, χαρά και αισιοδοξία για τον «διαφορετικό παλμό που έχει προσδώσει στην πόλη το Θεσσαλικό, με ρεπερτόριο που ανακοινώνεται νωρίς και διαρκεί όλη τη χρονιά, διακρίνεται μάλιστα για τη συμμετοχή και την υψηλή θεαματικότητά του».
Με τρεις σκηνές, την παιδική, την κεντρική και την πειραματική, το θέατρο της Λάρισας παραδίδεται στους Θεσσαλούς καλλιτέχνες για να παρουσιάσουν το έργο τους κάθε Δευτέρα και Τρίτη.
Η ίδια μιλά με ενθουσιασμό για το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», που μόλις έκανε πρεμιέρα σε δική της σκηνοθεσία. Έργο πάνω στο οποίο βασίστηκε η περίφημη ταινία «Στέλλα» σε σκηνοθεσία Μ. Κακογιάννη, μουσική Μ. Χατζιδάκι, με τη Μελίνα Μερκούρη στον κεντρικό ρόλο και σπουδαίους πρωταγωνιστές να την πλαισιώνουν.
Μια επιλογή που βασίστηκε, όπως μας λέει, καταρχήν σε μια διάθεσή της να ακουστεί ο Τσιτσάνης, ο σπουδαίος Θεσσαλός λαϊκός συνθέτης, αλλά και να φωτιστεί ο γυναικείος ψυχισμός καθώς, όπως αναφέρει, «η φετινή χρονιά έχει κάποια σχέση με γυναικείους αντικατοπτρισμούς στα έργα. Σε αυτό το σκεπτικό εντάσσεται και το ανέβασμα του θεατρικού του Καμπανέλλη, αλλά και η συμπαραγωγή του έργου 'Το θαύμα της Άννας Σάλιβαν', με το θέατρο 'Μεταξουργείο' τον Φεβρουάριο. Ακόμα και η Πειραματική μας σκηνή παρουσιάζει τα 'Παντρολογήματα' του Γκόγκολ».
Η Κυριακή Σπανού υπογραμμίζει πως έπαιξε ρόλο ακόμα και «το τραγικά επίκαιρο θέμα των γυναικοκτονιών, που έχει εξελιχθεί σε μια τρομερή μάστιγα, καθώς ακόμα και στην ειδησεογραφία οι άνδρες σχετίζονται με εγκλήματα πάθους, ενώ οι γυναίκες με εγκλήματα εκδίκησης. Η γλώσσα παίζει κι αυτή τον ρόλο της στην αντιμετώπιση των θεμάτων» σχολιάζει.
Στη δική της σκηνοθεσία η παράσταση εστιάζει σ' έναν κόσμο όπου το φαίνεσθαι σκοτώνει κάθε χαρά της ζωής. Η γυναίκα είναι ο πρώτος και ο πιο εύκολος στόχος. Οι ελπίδες και τα όνειρα των νέων ανθρώπων γίνονται συντρίμμια και ο ερωτικός πόθος εφιάλτης. "Κι αυτός δεν είναι ο μεταπολεμικός κόσμος του Καμπανέλλη, αλλά η βιαιότητα του σύγχρονου κόσμου μας", όπως λέει.
Ο Καμπανέλλης γράφει τη "Στέλλα με τα κόκκινα γάντια" το 1954. Η γνωριμία του με τη Μελίνα Μερκούρη και ο χειμαρρώδης χαρακτήρας της τον εμπνέουν στο να δημιουργήσει τη Στέλλα, όπου «μέσα από τον καμβά του μελοδράματος εστιάζει στο θέμα του αυτοπροσδιορισμού του ανθρώπου, και κυρίως της γυναίκας, και τους καταναγκασμούς των κοινωνικών ρόλων» σημειώνει η Κ. Σπανού.
Ζητώντας της να μας αποκαλύψει τον τρόπο που εισχώρησε σκηνοθετικά στο έργο, η σκηνοθέτης εξηγεί πως «εδώ έχει περισσότερη σημασία όχι τόσο η ερωτική ιστορία όσο το πρόσωπο της Στέλλας, που κρατά πάντα επίκαιρο το αίτημα του αυτοπροσδιορισμού με μια ισχυρή ερωτική ταυτότητα. Τον Καμπανέλλη τον αντιμετώπισα περισσότερο τσεχωφικά, καθώς στηρίχθηκα στους χαρακτήρες, τις σχέσεις τους, τις ποιητικές ατμόσφαιρες» ομολογεί. "Δεν τον αντιμετώπισα καθόλου ηθογραφικά. Δεν υπάρχει πουθενά η εικόνα μιας αυλής ενός νυχτερινού μαγαζιού. Έχω διατηρήσει την έννοια του πολέμου, που παραπέμπει σε μια ιδέα κρίσης διατηρώντας μια διαχρονικότητα. Το συγκεκριμένο έργο είναι αναγνωρίσιμο, παραπέμπει στο συλλογικό ασυνείδητο, πατώντας πάνω στο οποίο μπορείς να μιλήσεις με έναν διαφορετικό τρόπο" υποστηρίζει.
Μιλάει με ενθουσιασμό για τη θεατρικότητα που ανακάλυψε ξανά διαβάζοντας τα έργα του. «Πιστεύω ότι ο Καμπανέλλης δεν γράφει λογοτεχνία, αλλά θέατρο. Έχει τόσο αίσθηση του ρυθμού, των ανατροπών, αλλά και το πώς κάνει τη μείξη ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό είναι αναζωογονητικό για ένα θέατρο που έχει καταφύγει τόσο πολύ στην αφήγηση».
