Μια πολίχνη, ένας ράφτης που ράβει με τη δύναμη των λέξεων και των αισθημάτων. Άνθρωποι που ζουν ήρεμα, δουλεύουν, αγαπούν, ζηλεύουν, αγωνιούν και έχουν ως σημείο αναφοράς το ραφτάδικο. Ύστερα έρχεται η αστικοποίηση και μαζί οι φιλοδοξίες και οι επιταγές της μόδας, η ταχύτητα και η αποξένωση, η έκπτωση του συλλογικού προς όφελος του ιδιωτικού και των προσωπικών επιθυμιών. Έτσι ο ράφτης που ράβει sur mesure με την πληρέστερη δυνατή έννοια του όρου δυστυχεί...
Το παραμύθι «Ο ραφτάκος των λέξεων» του Αντώνη Παπαθεοδούλου έχει βέβαια αίσιο τέλος τόσο για την κοινωνία της φανταστικής πόλης όσο και για τον ράφτη της, αλλά σίγουρα δεν αρκεί ένα happy end για μια καλή παράσταση.
Ξεκλειδώνοντας την ομώνυμη παράσταση της ομάδας “Μικρός Νότος” (διασκευή: Τίνα Γιωτοπούλου, σκηνοθεσία: Γιώργος Τζαβάρας, καλλιτεχνική επιμέλεια -επιμέλεια κειμένου- βοηθός σκηνοθέτη: Χρύσα Διαμαντοπούλου) διαπιστώνουμε ότι η σκηνική πραγμάτωση ακολουθεί τον λεξιλογικό ιμπρεσιονισμό του συγγραφέα χωρίς να κουράζει ή να βαραίνει το θεατρικό γεγονός. Η ομάδα των ηθοποιών έχει καλή χημεία με προεξάρχοντα το Νίκο Αξιώτη στον ρόλο του ράφτη, ο οποίος και συντονίζει άρτια τη σκηνική ροή. Ο Δημήτρης Γιαννής και η Γιούλη Καρναχωρίτη κυκλώνουν με τους ποικίλους ρόλους που εμψυχώνουν τον βασικό ήρωα χωρίς να κουράζουν και χωρίς περιττά υποκριτικά ψιμύθια.
Η σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης επιτρέπει στην παράσταση να αναπτυχθεί με οικονομία. Οι ηθοποιοί κινούνται σε όλα τα επίπεδα της αίθουσας και η επαφή με τους θεατές γίνεται αβίαστα. Εξάλλου, ένα σκέλος της θεατρικής σύνθεσης βασίζεται στη διάδραση κοινού - ηθοποιών.
Το σκηνικό (εικαστική επιμέλεια - κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα) που ηγεμονεύει στο πίσω μέρος της σκηνής, αν και ενδεικτικό του τίτλου της παράστασης, θα μπορούσε να είναι τολμηρότερο στη σύλληψη και να υποστηρίζει πιο εμφατικά τα τεκταινόμενα. Τα κοστούμια έχουν μια συγκρατημένη παραδοξότητα, ενώ σκηνικά αντικείμενα, όπως η ραπτομηχανή, τα υπερμεγέθη ψαλίδια, οι περούκες, οι φωσφορίζουσες κλωστές και τα φωτεινά βιβλία αποτελούν έξυπνα ευρήματα που κινητοποιούν τους μικρούς θεατές και δημιουργούν «ατμόσφαιρα». Προς τούτο θα μπορούσε να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στη χρήση τέτοιων αντικειμένων - δεικτών . Ευρηματική και υποβλητική η σκηνή όπου εμφανίζεται σχεδόν υπερφυσικά η «ηγεμονεύουσα» μόδα, με τον Δ. Γιαννή να οδηγεί σε κρεσέντο τη δράση.
Η κοινωνική συνοχή, η μοναξιά της πόλης, η φιλία, η διακριτικότητα, η φροντίδα για τον πλησίον αλλά και η παθογένεια της σύγχρονης αστικής ζωής, η μόδα που από αισθητική πρόταση μεταβάλλεται σε δικτατορία του στιλ είναι εντέλει κεντρικοί προβληματισμοί που συνοδεύουν τους θεατές και μετά την παράσταση.
Στον “ραφτάκο” η σκηνή καθίσταται ο τόπος όπου θα πρωταγωνιστήσουν οι λέξεις, γιατί, όπως λέει και ο συγγραφέας: «...οι λέξεις είναι αυτές που ζεσταίνουν, δροσίζουν και παρηγορούν τελικά κάθε καρδιά».
Ελευθερία Ράπτου
