Της Λήδας Καζαντζάκη
Συνέβη την προηγούμενη Πέμπτη. Λίγο προτού αυτός ο «φιλελεύθερος ζουρλομανδύας», όπως τον αποκάλεσε χαρακτηριστικά ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙZΑ και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Δημήτρης Παπαδημούλης, αποκαλυφθεί μέσα στο θέατρο του παραλόγου που όλοι βιώνουμε στην «ενωμένη Ευρώπη», που μόνο ενωμένη και μόνο αλληλέγγυα δεν είναι, όπως έδειξε η στάση της Γερμανίας και της Γαλλίας απέναντι στις εκκλήσεις της σοβαρά πληττόμενης από τον νέο, αποκαλούμενο κορωνοϊό, Ιταλίας για αποστολή υγειονομικού υλικού που θα τη βοηθούσε.
Λίγο προτού ολοκληρώσει την αποδόμηση του ΕΣΥ, που ξεκίνησε επί Σαμαρά, η παρούσα κυβέρνηση. Προτού πέσουν οι μάσκες του νυν υπουργού Ανάπτυξης Αδώνιδος Γεωργιάδη για την αισχροκέρδεια που κυριαρχεί στη μαύρη αγορά σχετικά με την προμήθεια μέσων προφύλαξης του πληθυσμού και απευθυνθούν οι απεγνωσμένες εκκλήσεις των αρμόδιων υπουργών για την αναγκαία και προγραμματισμένη από την προηγούμενη κυβέρνηση πρόσληψη νοσηλευτικού προσωπικού και γιατρών που θα είχαν αναχαιτίσει, εδώ και αλλού, την εξάπλωση της πανδημίας. Ενώ, μέχρι τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές, όλοι οι χώροι μαζικής συνάθροισης έχουν κλείσει, με εξαίρεση τα σούπερ μάρκετ, τα φαρμακεία και τις ορθόδοξες εκκλησίες.
Συνέβη στην προτελευταία έκθεση που πρόλαβα να επισκεφθώ, προτού ερημώσει η πόλη και οι άνθρωποι μεταλλαχτούν στους «Πολιορκημένους» που ο κάθε δικτάτορας θα φαντασιωνόταν. Συνέβη στην γκαλερί «Έρση», στο Κολωνάκι. Λίγοι πιστοί είχαμε προσέλθει σε έναν χώρο έμπλεο από όντα φτιαγμένα με υλικά ετερόκλητα, «ευρεθέντα» και πλασμένα από τον ίδιο τον καλλιτέχνη μέσα στον κόσμο του ασυνείδητου.
Φυτά και έντομα παράδοξα, κατασκευασμένα μέσα στη σύγχρονη ύβρι απέναντι στο οικοσύστημα που τα περιβάλλει και μας κοιτούν με ένα έκπληκτο αλλά και ειρωνικό βλέμμα για την καταστροφή που εμείς υλοποιούμε. Μετάλλινες, ευαίσθητες γυναικείες φιγούρες, όπως η «Μικρή Δήμητρα» ή το «Νόστιμον Ήμαρ», που μοιάζουν να έχουν ξεφυτρώσει από τα πτηνόμορφα γλυπτά της αρχαιότητας ή τις αφηρημένες γλυπτικές μορφές του μοντέρνου και μας συνεπαίρνουν με την ορμή των μελών τους, της σταματημένης πρόσκαιρα μπάλας ή της κρεμασμένης τσάντας στο παρελθόν και στο παρόν της προσφυγιάς.
Ερωτιδείς που συνομιλούν με πνέουσες την πανάρχαια και παρ' όλα αυτά εφήμερη δύναμη της φύσης κόκκινες παπαρούνες. Καραβάκια, απλοϊκά δομημένα, εγκλωβισμένα μέσα σε χρωματιστά κουβαδάκια πάνω σε μακριά κοντάρια, σαν αυτά με τα οποία κοσμούμε σήμερα τους κήπους ή τις βεράντες μας, που απελευθερώνονται από τα δεσμά τους με τα επικολλημένα φτερά τους.
Έργα που προβάλλονται μέσα στο πνεύμα της κορωνϊίτιδας όπως και η ρινοκερίτιδα που επινόησε ο Ιονέσκο το 1959 θέλοντας να δείξει τον υποδόριο εκφασισμό που υποσκάπτει την καθημερινότητα και το είναι μας. Που μας μετατρέπει, μέσα στον μαζικό πανικό που καλλιεργούν σήμερα οι τρομολάγνοι πιστοί υπηρέτες και θιασώτες των ΜΜΕ, σε σχιζοειδή όντα, έτοιμα υπό την επήρειά τους να κατασπαράξουν τον πιο αδύναμο, διαφορετικό διπλανό τους, τον μετανάστη, πρόσφυγα, άστεγο, υπερήλικα..., να αρπάξουν τη σειρά του για μια φραντζόλα ψωμί, μια μάσκα, ένα αντισηπτικό ή ακόμα και το σπίτι του. Διαδηλώνουν με την παιγνιώδη διάθεση και την αφοπλιστική, παιδική αφέλεια που αποπνέουν την ικανότητα του ανθρώπου να διατηρήσει την ανθρώπινη υπόστασή του απέναντι στον Άλλο που καθρεφτίζει τον ίδιο τους τον Εαυτό. Ακόμα και όταν του επιβάλλουν να ζει κεκλεισμένων των θυρών μέχρι νεωτέρας ανακοινώσεως...
Νίκος Καλαφάτης, "Παράλληλοι Διάλογοι"
Γκαλερί Έρση, Κλεομένους 4, Αθήνα
Διάρκεια έκθεσης: Μέχρι 4 Απριλίου 2020
