Η ταινία «Εις το Όνομα του Πατρός», του 1993, είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία των «Τεσσάρων του Γκίλντφορντ», που το 1974 καταδικάστηκαν άδικα -όπως αποδείχτηκε έπειτα από χρόνια- για τις βομβιστικές επιθέσεις του IRA σε παμπ του Γκίλντφορντ, στις οποίες σκοτώθηκαν τέσσερις Βρετανοί στρατιώτες και ένας πολίτης.
Η πλοκή γυρίζει γύρω από τον Τζέρι Κόνλον, έναν από τους τέσσερις που βρέθηκαν κοντά στην έκρηξη και έπεσαν θύματα της εργώδους βιασύνης της βρετανικής κυβέρνησης να παρουσιάσει ενόχους για τη δολοφονία των Βρετανών. Τους υπέβαλαν σε βασανιστήρια αναγκάζοντάς τους να υπογράψουν ομολογία. Στη συνέχεια, καταδικάζεται ως συνεργός και ο πατέρας του, Τζουζέπε. Ισόβια.
Παράλληλα με το δικαστικό θρίλερ που εξελίσσεται στην ταινία, ώσπου η δικηγόρος να καταφέρει να αποκτήσει πρόσβαση στον φάκελο με την ένδειξη «να μη δειχτεί στην Υπεράσπιση» και να αθωώσει τον Τζέρι και τους υπόλοιπους κατηγορούμενους, εξελίσσεται και η συγκινητική σχέση ανάμεσα στον πατέρα και τον γιο. Ο πατέρας είναι εκείνος που υπομένει όλα τα βάσανα και τις κακουχίες στη φυλακή, με πρώτιστο καθήκον του και γνώμονα να στηρίξει ψυχολογικά τον γιο του από την κατάρρευση και την οργή, που θα μπορούσε να τον εξαντλήσει και να τον οδηγήσει στην αυτοκτονία. Ο Τζέρι Κόνλον θα δήλωνε, πολύ αργότερα, ότι στη φυλακή έχασε λίγη από την ανθρωπιά του, αλλά ήταν τυχερός γιατί είχε μαζί τον πατέρα του. «Αν είχε βγει από τη φυλακή πριν από εμένα, δεν θα είχα υπομείνει τόσο όσο τελικά μπόρεσα» είπε. Τα κατάφερε, αλλά ο πατέρας του πέθανε στη φυλακή το 1980. Εκείνος αθωώθηκε και αποφυλακίστηκε το 1989. Ο πατέρας του αθωώθηκε 11 χρόνια μετά τον θάνατο του στη φυλακή, το 1991.
Η πραγματική ιστορία, που συγκλόνισε την ιρλανδική και τη βρετανική κοινή γνώμη (ύστερα από δεκαετίες ο Τόνι Μπλερ ως πρωθυπουργός αναγκάστηκε σε δημόσια συγνώμη εκ μέρους της βρετανικής κυβέρνησης προς τους αδίκως καταδικασθέντες), μπορεί να συναντηθεί σε εκατοντάδες άλλες πραγματικές εκδοχές, με άλλα μεγέθη, σε άλλες περιόδους και υπό άλλες συνθήκες, ανά τον κόσμο. Είναι η διαχρονική ιστορία της άδικης πλευράς της Δικαιοσύνης, της βαρβαρότητας των κατασταλτικών μηχανισμών (με τα διάφορα παρακλάδια τους) και του πολιτικού παιχνιδιού που μεσολαβεί, με θύματα πάντα τη Δικαιοσύνη και την πολιτική, δηλαδή τους πολίτες.
Σε αυτές τις ιστορίες εξελίσσεται πάντα μια άλλη διαχρονική συνθήκη. Η σχέση με τον πατέρα ή τη μητέρα, τους γονείς. Τους πρώτους και μοναδικούς που υπόκεινται στο πραγματικό ατελείωτο δράμα και που θα ζήσουν με αυτό μέχρι τέλους. Χαρακτηριστική περίπτωση, η μητέρα του Παύλου Φύσσα, με τον δικαστικό κυκεώνα να συνεχίζεται εδώ και πέντε χρόνια. Πέντε χρόνια νωρίτερα, οι γονείς του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Στο όνομα του υιού.
Μόλις πριν από λίγες ημέρες, στον Βόλο, μια άλλη οικογένεια έχασε τον γιο της, 26 χρόνων. Η νεκροψία αργεί, όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δείξει το «γεγονός (μη αποδεικνυόμενο ιατροδικαστικά) ότι μετά τον ξυλοδαρμό, αλλά και τους εξευτελισμούς που υπέστη στο κρατητήριο, κατέρρευσε η ψυχική του υγεία, που μοιραία επηρέασε τις αποφάσεις για τη ζωή του», όπως έγραψε ο πατέρας του Βασίλη Μάγγου πριν από την κηδεία του γιου του. Ποιος μπορεί να ξέρει τον πόνο και το σκοτάδι που το παιδί διένυσε σε αυτόν τον μήνα, από τότε που χαμογελαστός έστελνε μήνυμα αισιοδοξίας από το νοσοκομείο με σπασμένα πλευρά μέχρι την περασμένη Δευτέρα που η μητέρα του τον βρήκε στο σπίτι του; Δεν μπορεί κανείς να το ξέρει. Αυτό όμως που όλοι ξέρουν είναι ο πόνος και το σκοτάδι που θα ζήσουν οι γονείς του από εδώ και πέρα. Στο όνομα του υιού.
Μία εβδομάδα νωρίτερα, καταγράφηκε στην Αθήνα μια άλλη, ασύλληπτη στιγμή, όταν ο πατέρας ενός δεκαοκτάχρονου, ο οποίος συνελήφθη στη διαδήλωση κατά των περιορισμών των διαδηλώσεων, μόλις είχε πληροφορηθεί τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών και την ώρα που κατέβαζαν τον γιο του από την κλούβα για την Ευελπίδων, του φώναξε από μακριά: «Κώστα, Νομική Αθήνας»! Ακόμη ένας που συνελήφθη και ξυλοκοπήθηκε γιατί έτσι, ώσπου να αφεθεί ελεύθερος.
Το περιστατικό συγκέντρωσε τόση δημοσιότητα ακριβώς λόγω της τεράστιας «αντίφασης» που προκαλεί στην κοινή γνώμη το να προσάγεται ως «τρομοκράτης» ένας αριστούχος των Πανελλαδικών, που αντί να απολαύσει τις δάφνες της μαθητικής επιτυχίας του, πήγε σε μια διαδήλωση. «Πήγε ο άλλος και του είπε ότι πέρασε στη Νομική αντί να του πει ότι ντρόπιασε το σπίτι του» και «δεν ντρέπονται τα παλιόπαιδα και οι γονείς που τα κάναν έτσι; Αυτή την ώρα, σε αυτή την κρίση, πάνε και κάνουν αυτά τα πράγματα». Έτσι τα σχολίασε τα πράγματα ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης.
Δεν μπορεί κανείς να ξέρει το συναίσθημα αποστροφής που θα προκάλεσαν αυτές οι δηλώσεις στον πατέρα του δεκαοκτάχρονου. Όλοι όμως ξέρουν ότι θα υπερκεράστηκε ακαριαία από το συναίσθημα υπερηφάνειας που θα τον πλημμύρισε για τον γιο του. Όπως ακαριαία συνθλίβονται, μπροστά στην ιερότητα αυτής της σχέσης, τα σκοτεινά κίνητρα κάποιου που δεν διστάζει να προσβάλει την οικογένεια ενός παιδιού για να κάνει πολιτική, όταν στην πραγματικότητα διαπράττει ύβρη. Στο όνομα του Πατρός.
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
