Η εξέγερση του Δεκέμβρη το 2008 ήταν η ερώτηση. Δεν φαίνεται όμως ότι την κατάλαβαν όλοι. Κι ακόμη χειρότερα δεν την κατάλαβαν εκείνοι που έπρεπε. Δεν κατάλαβαν τι κατέβασε τους δεκαπεντάρηδες στον δρόμο. Αλλά και πώς είναι να είσαι δεκαπεντάρης την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα.
Δεν αναζήτησαν, δεν άκουσαν, δεν αφουγκράστηκαν. Έχουν μία απάντηση από πάντα για τα πάντα, που συμπυκνώνεται στο δίπτυχο: “Κοίταξε, παιδάκι μου, τον εαυτό σου και μακριά απ’ τα πολιτικά”. Όσοι διαφοροποιούνται από το δίπτυχο γίνονται αυτόματα δακτυλοδεικτούμενοι. Επικίνδυνοι για τα παιδιά των υπολοίπων και η δράση τους χρήζει επέμβασης με δραστικά -κατασταλτικά- μέτρα.
Πριν από λίγες ημέρες μας έγινε γνωστό ότι στις 11 Νοεμβρίου 2019 το Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων στο 7ο Λύκειο Παγκρατίου κατέθεσε γραπτό αίτημα στο “οικείο”, όπως το χαρακτηρίζει, αστυνομικό τμήμα, από το οποίο ζήτησε να προστατεύει το σχολείο κατά τις ώρες λειτουργίας του.
Όπως αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση, η ενέργεια κρίθηκε αναγκαία, καθώς σύμφωνα με το Δ.Σ. “είχε προηγηθεί απόπειρα κατάληψης στις 4 Νοεμβρίου από ομάδα μαθητών που προκάλεσαν ζημιές στο κτήριο, της τάξεως των 500 ευρώ, και τη χρήση πυροσβεστήρων κατά συμμαθητών τους, καθηγητών και γονέων.” Το αίτημα έγινε δεκτό και προωθήθηκε και στη Γενική Ασφάλεια (ΓΑΔΑ), οπότε το σχολείο ήδη φυλάσσεται και από τους δύο φορείς.
Σημειώνεται ότι εκείνη την περίοδο οι καταλήψεις που γίνονταν σε όλη την Ελλάδα, από το Παγκράτι έως την Πρέβεζα και από την Ξάνθη έως την Κρήτη, δεν ήταν για την τυρόπιτα, αλλά είχαν κεντρικά αιτήματα την αύξηση της χρηματοδότησης και την κάλυψη των κενών σε εκπαιδευτικούς. Αντί να εστιάσει όμως το Δ.Σ. στα αιτήματα, προτίμησε να ασχοληθεί με τους ξεκρέμαστους πυροσβεστήρες.
Το Δ.Σ. έκρινε επίσης σκόπιμο να λάβει ξεχωριστά μέτρα προστασίας του σχολείου, από την 1η Δεκεμβρίου κιόλας, εν όψει των αυριανών μαθητικών κινητοποιήσεων με αφορμή τη συμπλήρωση έντεκα χρόνων από τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Στη σχετική ανακοίνωση αναφέρεται ειδικότερα ότι "εν όψει της 'επετείου Γρηγορόπουλου' το σχολείο θα περιπολείται, από 1.12, επί εικοσιτετρώρου βάσεως, προς αποφυγήν εντάσεων και επεισοδίων, από το οικείο αστυνομικό τμήμα με οχήματα και με πεζές περιπολίες, από άνδρες της Γεν. Ασφάλειας και από ομάδα της δύναμης ΔΙΑΣ. Σας υπενθυμίζουμε ότι δεν ισχύει το άσυλο και θα έχουμε φροντίσει και για εξασφάλιση 'εισαγγελικής παραγγελίας', που σημαίνει ότι όποιος δημιουργεί ακραίες καταστάσεις θα συλλαμβάνεται, γι' αυτό ενημερώστε σχετικά τα παιδιά σας".
Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις. Από τη μία η φράση για την επέτειο Γρηγορόπουλου κλεισμένη μέσα σε εισαγωγικά και η απόπειρα ειρωνείας της. Από την άλλη ο ωμός εκφοβισμός των γονιών ότι τα παιδιά τους θα συλληφθούν αν είναι πολύ... ακραία.
Το κείμενο ζέχνει "κανονικότητα". Την κανονικότητα όπως την είδαμε πριν από λίγες εβδομάδες με τα ΜΑΤ μέσα στην ΑΣΟΕΕ. Την κανονικότητα με τ’ ανοιγμένα κεφάλια των φοιτητών. Την κανονικότητα με τα σκισμένα λάστιχα των αυτοκινήτων τους. Την κανονικότητα του ξύλου σ’ ό,τι κινείται και σκέφτεται διαφορετικά. Την κανονικότητα όμως που αμφισβητήθηκε πιο έντονα από ποτέ στη Μεταπολίτευση το 2008. Με τη Νέα Δημοκρατία και τότε στην κυβέρνηση.
Τη μέρα που δολοφονήθηκε ένα δεκαπεντάχρονο παιδί από την αστυνομία, γονείς σημερινών δεκαπεντάρηδων κρίνουν ως ταιριαστή απάντηση την αστυνομοκρατία στο προαύλιο. Την εποχή που που οι δεκαπεντάρηδες δεν έχουν διέξοδο, κρίνουν ως ταιριαστή απάντηση στις κινητοποιήσεις τους την επιστράτευση όλου του αστυνομικού σώματος. Από ασφαλίτες μέχρι άνδρες της ΔΙΑΣ. Μιλούν ανοιχτά για την παραβίαση του ασύλου.
Είναι ξεκάθαρο πως το Δ.Σ. των γονέων στο 7ο Παγκρατίου δεν έχουν αντιληφθεί τίποτα για το περιεχόμενο της εξέγερσης. Πιθανότατα γιατί την έζησαν από τον καναπέ και γιατί εμπέδωσαν την απαξίωσή της, όπως και κάθε άλλης αντίδρασης, παραμένοντας στον ίδιο καναπέ τα έντεκα χρόνια που ακολούθησαν, συντονισμένοι στα ίδια δελτία ειδήσεων.
Όμως τα αδιέξοδα που έστρεψαν τους δεκαπεντάρηδες τότε στον δρόμο είναι ακόμα εδώ και περισσότερα. Άπαξ και πραγματικά το θελήσει, καμία κλομπιά και κανένα βασανιστήριο δεν μπορεί να συγκρατήσει εκείνον που θέλει να κατέβει στον δρόμο. Το 2008 δεν κυνηγούσαν οι αστυνομικοί τους διαδηλωτές, αλλά οι διαδηλωτές τους αστυνομικούς.
Η καταλληλότερη απάντηση έρχεται από γονείς που βρίσκονται μόλις δυόμισι χιλιόμετρα μακριά. Από τους γονείς της περιοχής που πλήττεται περισσότερο από την αστυνομοκρατία και βλέπουν κάθε μέρα δίπλα στα σχολεία τους πάνοπλους άνδρες. Από τους γονείς των Εξαρχείων και του 36ου Δημοτικού.
Αναρωτιούνται από πότε έγινε κανονικό “να κυκλοφορούν μικρά παιδιά ανάμεσα σε διμοιρίες, αντικρίζοντας καθημερινά και αναίτια μία εικόνα ανθρώπων με όπλα στα χέρια”. Αναρωτιούνται γιατί δεν μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους όπως στις υπόλοιπες συνοικίες της Αθήνας. Γιατί πρέπει να νιώθουν διαρκώς απειλούμενοι και φοβισμένοι. Και ζητούν από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη να απομακρύνει τις κατασταλτικές δυνάμεις από την περιοχή.
Κι αυτό διότι, πολύ απλά, αντιλαμβάνονται ότι ασφάλεια δεν είναι για τα παιδιά ο αστυνομικός έξω από την πόρτα. Αλλά ο δάσκαλος μέσα στην αίθουσα από την αρχή της χρονιάς.
