Συνέχεια στην επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον Μητσοτάκη, Βορίδη, Σταϊκούρα, Θεοδωρικάκου για την τροπολογία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, που ανοίγει “κερκόπορτα για κατάργηση του ΑΣΕΠ”, έδωσε ο Γ. Ραγκούσης.
Με αφορμή την επίμαχη τροπολογία, που δίνει τη δυνατότητα στον υπουργό, κατά παρέκκλιση του νόμου του ΑΣΕΠ, να απασχολεί μέχρι 50 θέσεις έκτακτο προσωπικό κατ’ έτος, με ετήσια σύμβαση, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ επανήλθε με νέα ανάρτηση, με την οποία εξηγεί πώς παρακάμπτεται στην πράξη ο ΑΣΕΠ.
Συγκεκριμένα, επισημαίνει ότι από το 2009, με τις διατάξεις του Νόμου 3812, προβλέπεται για όλους τους φορείς του Δημοσίου η με απευθείας, άμεσες και συνοπτικές διαδικασίες πρόσληψη προσωπικού σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Ωστόσο, σημειώνει, αυτό προβλέπεται με δύο προϋποθέσεις: “Ότι η διάρκεια των προσλήψεων αυτών δεν θα υπερβαίνει τους 2 μήνες, καθώς και ότι εκ των υστέρων οι προσλήψεις αυτές θα κρίνονται από το ΑΣΕΠ ως προς τον επείγοντα χαρακτήρα τους”. Παρατηρεί ότι όμως “ένας εργαζόμενος που προσλαμβάνεται για 12 μήνες θεωρείται ότι καλύπτει όχι έκτακτες αλλά πάγιες και διαρκείς ανάγκες”.
Κατόπιν αυτών σχολιάζει πως “οι προσλήψεις 12μηνης διάρκειας, και μάλιστα επιστημονικού προσωπικού, ήταν αποκλειστικής αρμοδιότητας ΑΣΕΠ, ενώ τώρα είναι αποκλειστικής αρμοδιότητας Μητσοτάκη - Βορίδη. Το ΑΣΕΠ τώρα καταργήθηκε και από τον εκ υστέρων έλεγχο των συγκεκριμένων προσλήψεων”.
Με αυτή την ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο Γ. Ραγκούσης εξηγεί “σε όσους εκπλήσσονται” γιατί επιδεικνύει “ιδιαίτερη ευαισθησία αλλά και αυστηρότητα” για την προστασία του ΑΣΕΠ. Αναφέρει συγκεκριμένα ότι “με τον ιδρυτικό νόμο του ΑΣΕΠ 2190/1994, δεν είχαν υπαχθεί στην αρμοδιότητα της συγκεκριμένης συνταγματικά κατοχυρωμένης ανεξάρτητης αρχής οι προσλήψεις στην Εκκλησία της Ελλάδος, στην Προεδρία της Δημοκρατίας, στη Βουλή, οι συμβάσεις έργου καθώς και οι προαναφερόμενες ρυθμίσεις για τις προσλήψεις έκτακτου προσωπικού”. “Αυτά, όλα”, προσθέτει, “νομοθετήθηκαν για πρώτη φορά με τον Ν. 3812/2009 για τον οποίο ανέλαβα την πολιτική ευθύνη αλλά και το κόστος που συνεπαγόταν”.
Ν. ΛΙΟΝ.
