Η δυστοπία του Καλού

Αυτό θα είναι ένα ασφαλές κείμενο. Ο λόγος απλός. Αποκλείεται να διαβαστεί έστω και από έναν προς τον οποίο απευθύνεται. Το ξεκαθαρίζω λοιπόν πως αν θεωρείτε τον εαυτό σας καλλιεργημένο, κοινωνικά και πολιτιστικά ευαίσθητο ή έστω προοδευτικό, αν η όποια διαφορετικότητα δεν είναι για σας λόγος λιθοβολισμού, κοινωνικού ή αληθινού, τότε αγνοήστε τις παρακάτω γραμμές, ή αν αγαπάτε, διαβάστε τις τουριστικά και ανέμελα. Αφορμή η σημερινή ημερομηνία. 1η Σεπτέμβρη του 2013. Μιας και όλοι αγαπάμε τα ορόσημα, ας την εκλάβουμε κι αυτήν ως κάτι τέτοιο. Ένα λειτουργικό, ημερολογιακό ορόσημο που μας φέρνει στο φθινόπωρο. Μεταφερόμαστε σε μια ιδανική κοινωνία, όχι τόσο πλατωνική ή σωκρατική όσο οργουελική. Εκεί λοιπόν, ένα σκληρό αλλά δίκαιο καθεστώς επιβάλλει πολιτιστικό έλεγχο. Αυτός οδηγεί σε κοινωνικό και καλλιτεχνικό έλεγχο, πράττοντας, όμως, αντίθετα με τις κλασικές ιστορίες δυστοπίας, το Απόλυτο Καλό. Μορφώνει τους πολίτες, τους επιβάλει την Ισονομία μεταξύ φύλων και φυλών. Το αντιαισθητικό είναι Παράνομο. Οι εξουσιαστές είναι Εκτός Νόμου. Η κακή μουσική, το χαζό σινεμά είναι Απαγορευμένα. Και προσοχή: Κανείς δεν αμφιβάλλει πως οι αποφάσεις είναι σωστές και οδηγούν μετωπικά σε μια καλύτερη, πιο ευαίσθητη και κοινωνικά δίκαιη κοινωνία. Με ένα μαγικό τρόπο, όλα όσα σήμερα μας δίνουν στα νεύρα, τα σκυλάδικα της παραλιακής, το βλαχομπαρόκ lifestyle, οι ρατσιστές, η ανισότητα σε υγεία, εκπαίδευση και εργασία, κυνηγιούνται αλύπητα και καταργούνται. Ζούμε στο Χάι Μπραζίλ των Monty Python. Εσύ λοιπόν που δεν διαβάζεις τέτοια κείμενα, σε τέτοια εφημερίδα, είσαι ο Εκτός. Βρίσκεσαι στην άλλη πλευρά του μαυροπίνακα. Νιώθεις πιεσμένος επειδή οφείλεις να ακούς Θανάση και όχι Βέρτη. Η Μύκονος είναι ένα ατελείωτο ελεύθερο κάμπινγκ κι εσύ νοσταλγείς τις μπάρες με τα νάιλον ντέφια. Η κοινωνία σε εκτιμά αν κόβεις δελτίο στα μουσεία και όχι στο Μπουρνάζι και στο Γκάζι. Μήπως, λέω μήπως, φαντάζεσαι έναν τέτοιο τόπο; Όχι εύκολα, γιατί ξέρω ότι ποτέ δεν σου κέντρισαν τη φαντασία και την ευαισθησία. Γιατί σ' το λέω τώρα, κι ας ξέρω ότι δεν θα μάθεις ποτέ ότι σ' το είπα; Για να το βγάλω από μέσα μου. Για να είναι κάπου καταγραμμένο ότι με αυτά που σε απείλησα, μας καταδυναστεύεις ήδη εσύ. Γιατί στην πολιτιστική, δική σου δυστοπία που περιέγραψα, ζούμε μερικές χιλιάδες παρίες. Απαντάω εγώ, μιας κι εσύ ως μη-αναγνώστης, φυσικά είσαι μη-απαντών στην κοινοτοπία, "ζούμε σε ελεύθερη χώρα, ο καθένας διαλέγει ό,τι θέλει". Σεβόμενος την ιστορία της εφημερίδας που φιλοξενεί τη στήλη, θα απαντήσω ευγενικά και όχι όπως επιθυμώ. "Άσε ρε φίλε που ζούμε σε ελεύθερη χώρα. Έλα από την εδώ πλευρά και θα δεις". Και τελειώνω με το Τhink Tank με μια απειλή, έτσι για το γαμώτο: Προσέξτε μην πάθετε τα χειρότερα. Όχι, δεν απειλώ με πολιτιστική δικτατορία. Απειλώ με την πιθανότητα κάποια στιγμή, πολύ αργά προφανώς, να ανοίξουν τα μάτια και τα μυαλά σας.