Τhe Barcelona Review
Η αγγλόφωνη εφημερίδα της Βαρκελώνης, που μας φέρνει κοντά στον παλμό της πόλης. Στο τι διαβάζει και τι βλέπει. Προσοχή, δεν μιλάμε για κάποιο φρι-πρες του συρμού, αλλά για ένα ολοκληρωμένο περιοδικό άποψης, που νοιάζεται για την πόλη του, την ώρα που παλεύει να επιβιώσει στις στάχτες της λιτότητας. Το καυστικό εντιτόριαλ καταγγέλλει τη διαφθορά της κυβέρνησης Ραχόι, που τη θεωρεί υπεύθυνη για την αφόρητα συνεχιζόμενη ύφεση της χώρας γενικότερα και της Καταλωνίας ειδικότερα.
Ο Λαρς φον Τρίερ λύνει τη σιωπή του και εξαπολύει μια καυστική συνέντευξη, κατηγορώντας, μεταξύ άλλων, την αλαζονική συμπεριφορά της Ε.Ε. προς τους λαούς της. Από κοντά και ο Χανίφ Κιουρέισι, που παραχωρεί το διήγημά του «Η επίθεση» αναπτύσσοντας τις απόψεις του για τους νεόπτωχους που εγκιβωτίζονται αδρανείς στα σπίτια τους. Παρακάτω παρατίθεται μια σπανιότατη συνέντευξη του σεναριογράφου της Άγριας Συμμορίας του Σαμ Πέκινπα, Μπράντι Ντόνοβαν, λίγο πριν από τον θάνατο του.
Και για το τέλος όλη σχεδόν η συντακτική ομάδα «ξεζουμίζει» τον Ίαν ΜακΓιούαν σε 21 ερωτήσεις. Παρέμβαση εικαστικής φύσεως από τον Ενρίκε Βίλλα Μάτας, που αναλύει τις σημειολογικές εκτροπές στο έργο του Τάτλιν.
Threepenny Review
Μισή σελίδα οθόνη, ένα περιοδικό οπωσδήποτε «λοξό» και αγαπημένο πολλών παραδοσιακών φίλων του χαρτιού. Η εμφάνισή του παραπέμπει στις εφημερίδες του Μεσοπολέμου έχοντας παράλληλα ένα χιούμορ που τσακίζει κόκαλα. Στα άρθρα του παρελαύνουν ονόματα όπως ο Τζόναθαν Φράνζεν ή ο Τομπάιας Γουλφ, ενώ στο τελευταίο τεύχος γίνεται ένα εκτεταμένο αφιέρωμα στον φωτογράφο του παράδοξου, Γκάρι Γουίνογκραντ.
Έκδοση που βλέπει πριν γράψει και δεν την ενδιαφέρει αν θα είναι επίκαιρη ή όχι. Δημιουργεί τα ερεθίσματα και ακολούθως τα κατεβάζει προς επεξεργασία στους αναγνώστες. Οι οπαδοί του, πιστοί και αμετακίνητοι. Ένα περιοδικό που ξεκίνησε από μπροσούρα από δυο πρώην μέλη των μηχανόβιων «Hell's Angels» και έγινε θεσμός μεταξύ των διανοουμένων στο Διαδίκτυο.
Fraenkel Gallery
Ένας ιστότοπος που συνδυάζει το κλασικό με το μοντέρνο. Με ισχυρή νοσταλγία και ονειρική διάθεση, μας ξεναγεί στο βλέμμα του 20ού αιώνα και μας οδηγεί προς τις αναζητήσεις του 21ου. Δίχως περιττούς βερμπαλισμούς, οι εικόνες που εκτίθενται εδώ αποτελούν τον ζωτικό χώρο ενός οπτικού ρεύματος που δημιούργησε τις διαδικασίες μιας κουλτούρας που εξυψώνει τον ανθρωπισμό σε όλες του τις εκφάνσεις. Το σώμα και οι δυνατότητές του ως στάση μέσα στον χώρο αποτελούν τις αδιάβλητες αμυχές ενός αιώνα της καινοτομίας.
Το μανεκέν που κόβεται στη μέση από μια αντανάκλαση του Λι Φριντλάντερ, οι κυτταρικοί μικρόκοσμοι του Σολ Λέβιτ, οι φωτογενείς πίνακες του Χιρόσι Σιγκουμότο, τα ανίερα τελετουργικά της Νταϊάν Άρμπους, η σωματική ηδυπάθεια του Ρίτσαρντ Άβεντον και τα πολλαπλά είδωλα ενός Τζον Γκούτμαν, υπογραμμίζουν τις άρρητες πλευρές του πολιτισμικού δεδομένου, που χτίστηκε πάνω στους ώμους των υμνητών της φόρμας. Ένα ψηφιακό μετερίζι, με υφή ακουαρέλας.
