Live τώρα    
23°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
23 °C
21.1°C25.3°C
3 BF 46%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
23 °C
20.2°C24.2°C
2 BF 48%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
19 °C
18.8°C21.0°C
3 BF 64%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Σποραδικές νεφώσεις
22 °C
19.3°C21.8°C
2 BF 68%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
25 °C
24.5°C24.5°C
3 BF 40%
Ο σπουδαίος Ισραηλινός τρομπετίστας Avishai Cohen στην "Α": / Ο σπουδαίος Ισραηλινός τρομπετίστας Avishai Cohen στην "Α": Τραγουδώ, αλλά όχι με τη φωνή μου
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Ο σπουδαίος Ισραηλινός τρομπετίστας Avishai Cohen στην "Α": / Ο σπουδαίος Ισραηλινός τρομπετίστας Avishai Cohen στην "Α": Τραγουδώ, αλλά όχι με τη φωνή μου

Ο γεννημένος στο Τελ Αβίβ τρομπετίστας Avishai Cohen προέρχεται και ανήκει στην εξαιρετικά γόνιμη νέα ισραηλινή μουσική σκηνή και, πιο συγκεκριμένα, στο jazz τμήμα της. Οπως αποδείχθηκε μάλιστα η οικογένεια του είναι αληθινά μουσική αφού, μετά από εκείνον, η αδελφή του έγινε κλαρινετίστρια και σαξοφωνίστρια και ο αδελφός του σαξοφωνίστας, κάποτε μάλιστα είχαν ενώσει και οι τρεις τα πνευστά τους στο γκρουπ The 3 Cohens Sextet. Αναμφίβολα όμως το πλέον εκρηκτικό ταλέντο από τα τρία αδέλφια ήταν ο Avishai που, μετά από τις κλασικές σπουδές του στην τρομπέτα και την συμμετοχή του από μόλις δέκα ετών στην Young Israeli Philharmonic Orchestra, πήγε  στην Αμερική με πλήρη υποτροφία για σπουδές στην πλέον φημισμένη jazz σχολή διεθνώς, το Berklee College of Music της Βοστόνης. Εκεί αφοσιώθηκε πλέον οριστικά στο ιδίωμα που αγαπά περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, παράλληλα με τις σπουδές του  - στη διάρκεια των οποίων απέσπασε ήδη αρκετές σημαντικές διακρίσεις – παίζοντας τακτικά στα clubs της jazz σκηνής της Νέας Υόρκης.

Σύντομα άρχισε να συμμετέχει σε δίσκους και ζωντανές εμφανίσεις σπουδαίων Αμερικανών jazz μουσικών και η σειρά αυτή των εκλεκτών συνεργασιών του συνεχίστηκε και όταν μετά από δέκα περίπου χρόνια παραμονής εκεί, εγκατέλειψε την Αμερική για την Ευρώπη και συγκεκριμένα την Γαλλία. Ανάμεσα στις όλο και πιο εγκωμιαστικές κριτικές για εκείνον ήταν και το σχόλιο ότι είναι από τους ελάχιστος τρομπετίστες που, χωρίς να αντιγράφουν, συνεχίζουν επάξια το ύφος και την παράδοση του μέγιστου εκτελεστή του οργάνου και γενικότερα μουσικού της jazz Miles Davis. Ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Avishai Cohen το ’16 ήταν με ένα κουιντέτο (το οποίο συμπλήρωναν σαξόφωνο, πιάνο, κοντραμπάσο και ντραμς) που τον ακολούθησε ένα χρόνο αργότερα ένας ακόμα με κουαρτέτο (μείον το σαξόφωνο δηλαδή) πλέον και το ’18 ένα τρίτος ντουέτο με τον πιανίστα του, όλοι στην πλέον έγκριτη ευρωπαϊκή jazz εταιρεία, την γερμανική ECM.

Εχοντας επιστρέψει οριστικά στο Ισραήλ από πέρυσι και μετά από δύο χρόνια σιωπής πριν λίγο καιρό ο σαρανταδυάχρονος μουσικός κυκλοφόρησε τον νέο του δίσκο «Big Vicious» που αμέσως θεωρήθηκε από πολλούς – απολύτως δικαιολογημένα κατά τη γνώμη μας – ό,τι πιο τολμηρό, ανανεωτικό, ακόμα και πρωτοποριακό για τα δεδομένα της, έχει κυκλοφορήσει η ECM τουλάχιστον τα τελευταία δέκα χρόνια. Οι λόγοι για αυτό πολλοί, από το ότι το γκρουπ του – που το όνομα του, Big Vicious, έδωσε και τον τίτλο στο album - αυτή τη φορά απαρτίζεται, εκτός από τον ίδιο στην τρομπέτα αλλά και τα πολλά ηλεκτρονικά εφέ με τα οποία διαμορφώνει τον ήχο της όπως επίσης και στα synthesizers, από δύο κιθαρίστες (ο ένας παίζει και μπάσο, ηλεκτρικό επίσης και όχι κοντραμπάσο) και δύο (!) ντράμερ, σύνθεση δηλαδή που κάθε άλλο παρά έχει σχέση με οποιαδήποτε συνηθισμένη της jazz, μέχρι του ότι η μουσική, χωρίς να παύει να έχει τα βασικά γνωρίσματα της jazz, διαπνέεται από καταιγιστικούς funk ρυθμούς και κάποιες φορές ισχυρές rock δυναμικές.

Στην εκτενέστατη και ειλικρινέστατη συνέντευξη του στην ΑΥΓΉ ο φιλέλληνας στο έπακρο, ιδιαίτερα σκεπτόμενος και πολιτικά συνειδητοποιημένος Avishai Cohen μας μίλησε για την θαυμάσια νέα εργασία του και για αρκετά ακόμα, εξίσου ενδιαφέροντα με αυτήν.

Ακούγοντας τον νέο δίσκο σου είχα την αίσθηση ότι πρόκειται μεν για ένα jazz album αλλά με πάρα πολλά funk και λιγότερο soul στοιχεία στο οποίο παίζει ένα rock γκρουπ και μάλιστα με ένα όργανο, την τρομπέτα σου, στην θέση του τραγουδιστή. Συμφωνείς ή διαφωνείς γενικά με τις διαπιστώσεις μου;

Καταρχήν σε ευχαριστώ που κάθισες και έκανες όλη αυτή την ανάλυση και τις σκέψεις για τον δίσκο μου! (γέλια) Από εκεί και πέρα οφείλω να πω ότι απεχθάνομαι γενικά τις ταμπέλες στην μουσική. Για να τα πάρουμε από την αρχή, είναι jazz δίσκος; Δεν ξέρω...Πριν από όλα, τι είναι jazz σήμερα, το ξέρουμε, μπορούμε να το πούμε; Εγώ τουλάχιστον όχι, μέχρι και  τα τέλη του εικοστού αιώνα μπορούσαμε ίσως να συνεννοηθούμε και να συμφωνήσουμε για έναν βασικό ορισμό της jazz από εκεί και πέρα όμως τα πράγματα άλλαξαν κατά πολύ. Αν δεχτούμε ότι κύριο χαρακτηριστικό της jazz ήταν και παραμένει ο αυτοσχεδιασμός τότε όχι, δεν είναι jazz δίσκος.

Η έμφαση δηλαδή δόθηκε στις συνθέσεις;

Σαφέστατα ναι, αμέσως μετά στο ομαδικό παίξιμο της μπάντας και κατά τρίτο και τελευταίο λόγο στον αυτοσχεδιασμό.

Οσον αφορά στο rock γκρουπ τι έχεις να πεις; Δεν νομίζω να υπάρχουν άλλοι δίσκοι της ECM με δύο ηλεκτρικές κιθάρες, ας αφήσουμε το ασυνήθιστο ακόμα και για το rock στοιχείο των δύο ντράμερ.

Εξαρχής οι Big Vicious είχαν αυτή την μορφή, μια σύνθεση η οποία  βασιζόταν στον ηλεκτρικό ήχο, δεν προέκυψε ειδικά για τον δίσκο αλλά ο δίσκος από αυτήν. Οταν μάλιστα επιστρέψαμε από το εξωτερικό όπου σχηματιστήκαμε στο Ισραήλ ήμασταν ακόμα περισσότεροι, τότε τα είχαμε σχεδόν όλα διπλά, δύο κιθαρίστες, δύο μπασίστες, δύο ντράμερ, κιμπορντίστας, μπάσο κλαρινέτο και εγώ. Αλλά σιγά - σιγά οι υπόλοιποι αποχώρησαν και μείναμε κουιντέτο, κάτι που έκανε τον ήχο μας πολύ πιο «σφιχτό».

Και για την τρομπέτα σου αντί για φωνή τι έχεις να πεις;

Αυτό είναι κάτι που ανέκαθεν πίστευα και αισθανόμουν και για αυτό επέλεξα την τρομπέτα και την αγαπώ τόσο. Οσο και αν ξέρω ότι πολλοί/ές διαφωνούν για εμένα είναι το όργανο το οποίο μπορεί να παράγει ήχους πιο κοντινούς στην ανθρώπινη φωνή από οποιοδήποτε άλλο. Πάντα όταν παίζω αισθάνομαι ότι τραγουδώ, μάλλον τραγουδώ αλλά όχι με την φωνή μου. Αυτό άλλωστε έκαναν όλοι οι μεγάλοι jazz τρομπετίστες, ο  Miles Davis δεν έπαιζε, τραγουδούσε και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και για αυτό τον αγαπώ τόσο και με έχει επηρεάσει τόσο καθοριστικά όπως βέβαια και πολλούς άλλους.

Ακόμα και ο Luis Armstrong που ήταν επίσης και τραγουδιστής και πολύ καλός μάλιστα ως τρομπετίστας ξεκίνησε και καταξιώθηκε, ανεξάρτητα από το ότι πολλοί/ές το ξεχνούν ή έστω το υποτιμούν αυτό.

Δεν νομίζω ότι το υποτιμά κανένας, σίγουρα πάντως όχι οι μουσικοί. Για την ακρίβεια ήταν το ότι ήταν τόσο καλός τρομπετίστας αυτό που τον έκανε τόσο καλό τραγουδιστή και όχι το αντίθετο.

Και για τους funk ρυθμούς;

Το στοιχείο αυτό υπήρχε και στους προηγούμενους δίσκους μου που ήταν με πιο τυπικά jazz σχήματα. Και σε αυτούς η ρυθμολογία ήταν πολύ λιγότερο σύνθετη από όσο είναι στην jazz και πιο κοντά στο απλό, δυναμικό και πιο λειτουργικό ύφος του funk, απλά αυτή τη φορά, επειδή υπάρχουν δύο ντράμερ, είναι πολύ πιο έντονο. Από μικρός, εκτός από jazz, αγαπούσα και άκουγα πολύ την μαύρη μουσική, funk, soul, ακόμα και rhythm ‘n’ blues.

Στον συγκεκριμένο δίσκο, ίσως επειδή είναι πολύ έντονα και τα ηλεκτρικά και rock στοιχεία, νομίζω ότι διέκρινα και μεγάλη επίδραση από τους ρυθμούς ενός πολύ σπουδαίου μουσικού, ιδιοφυίας προσωπικά για εμένα αν και για πολλούς/ές δεν ήταν παρά ένα ακόμα ποπ είδωλο της δεκαετίας του ’80, του αείμνηστου Prince.

Είναι πολύ πιθανό γιατί αγαπώ αλλά και εκτιμώ πολύ τον Prince, ήταν ένα τεράστιο μουσικό μέγεθος.

Και πώς, ανάμεσα στις δικές σου συνθέσεις και εκείνες των υπολοίπων μελών της μπάντας υπάρχει και μια εξαιρετικά πρωτότυπη διασκευή της Σονάτας Του Σεληνόφωτος (Moonlight Sonata) του Μπετόβεν;

Οταν ηχογραφούσαμε τον δίσκο άκουγα πολύ – και εξακολουθώ να το κάνω – κλασική μουσική. Παίζαμε διασκευασμένα αρκετά κλασικά κομμάτια στις συναυλίες μας, ένα από αυτά ήταν και το συγκεκριμένο που αρέσει σε όλους μας πολύ παρότι είναι πιανιστικό έργο και έτσι αποφασίσαμε να το συμπεριλάβουμε στο album.

Ποιες είναι οι κυριότερες επιρροές σου, σε αυτόν τον δίσκο αλλά και γενικότερα;

Θα σου πω διαφορετικές από αυτές που θα έλεγα αν με ρωτούσες χθες ή αύριο, κάθε ημέρα αλλάζουν. Οπως προανέφερα τα τελευταία χρόνια ακούω κυρίως κλασική μουσική, Μπετόβεν, Ραχμάνιινοφ, Μάλερ, Σατί αλλά και ο Ραβέλ έχουν επηρεάσει αρκετά τον δίσκο. Από jazz, εκτός φυσικά από τον Miles, John Coltrsne που τον εξερευνώ όλο και περισσότερο αλλά σε ένα βαθμό και ο Ornette Coleman, η μουσική ιδιοφυία που εισήγαγε και θεμελίωσε το ρεύμα της free jazz. Οταν μάλιστα ήμουν στην Αμερική τον γνώρισα προσωπικά, γεγονός που ήταν πολύ μεγάλη τιμή και χαρά για εμένα.

Προσπαθείς να πεις κάτι συγκεκριμένο στο κοινό με αυτόν τον δίσκο, γενικότερα τι εντυπώσεις θα ήθελες να αποκομίσει ο κόσμος για να είσαι ικανοποιημένος;

Δεν έχω ιδέα για το τι εντυπώσεις θα αποκομίσει οποιοσδήποτε/οποιαδήποτε και, για να σου πω την αλήθεια, δεν με ενδιαφέρει κιόλας! Ούτε καν με ενδιαφέρει το αν θα αρέσει, ξέρω ότι άρεσε σε εμάς όταν τον κάναμε και μας αρέσει να τον ακούμε. Κακά τα ψέματα, κάνεις μουσική που πριν από όλα ικανοποιεί εσένα τον ίδιο, όποιος πει το αντίθετο λέει ψέματα ή  κάνει μουσική για λάθος λόγους. Εγώ τουλάχιστον μόνον έτσι μπορώ να λειτουργήσω. Από εκεί και πέρα φυσικά όσο μεγαλύτερο τμήμα το κοινού κατανοεί την μουσική μου, επικοινωνεί μαζί της και του αρέσει τόσο το καλύτερο αλλά αυτό δεν είναι ποτέ αυτοσκοπός. Ποτέ όταν ηχογραφώ έναν δίσκο ή όταν παίζω ζωντανά δεν έχω στο νου μου τον κόσμο και ειδικά το ευρύ κοινό, άλλωστε δεν έχω σε καμία εκτίμηση τις απόψεις, την αισθητική, ακόμα και τα γούστα του. Το ευρύ κοινό ψήφισε τον Τραμπ! (γέλια)

Είναι ένας δίσκος ισραηλινής jazz ή ένας διεθνής jazz δίσκος από Ισραηλινούς μουσικούς;

Σαφέστατα τα δεύτερο. Ολα τα μέλη της μπάντας βέβαια είμαστε Ισραηλινοί και όχι μόνο δεν κρύβω αλλά αντίθετα τονίζω τις επιρροές που έχω δεχθεί από πολλούς και καλούς Ισραηλινούς συνθέτες. Από την άλλη όμως όλοι μας έχουμε ζήσει και εργαστεί για μεγάλο διάστημα στο εξωτερικό οπότε είναι φυσικό να έχουμε επιδράσεις από πολλά ιδιώματα αλλά και, ως άνθρωποι, από άλλες κουλτούρες.

Αλήθεια αισθάνεσαι περισσότερο Ισραηλινός ή πολίτης του κόσμου;

Δύσκολη ερώτηση...Μέχρι και πτιν ένα χρόνο περίπου θα έλεγα χωρίς σκέψη το δεύτερο. Από τότε όμως που επέστρεψα μόνιμα στο Ισραήλ με την απόφαση να παραμείνω πλέον οριστικά εδώ δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι Ισραηλινός. Με όλες τις αντιρρήσεις που είχα βέβαια για την κοινωνία και την πολιτική της χώρας μου και πολύ πιο συγκροτημένες πλέον μετά την παραμονή μου επί τόσα χρόνια εκτός αυτής. Για παράδειγμα δεν ανέχομαι καν τον Νετανιάχου, τον τρόπο που σκέφτεται, μιλάει και πράττει, το μίσος και την μισαλλοδοξία τα οποία αποπνέει και προβάλλει στην κοινωνία και την πολιτική της χώρας μας, το πως συμπεριφέρεται στους Άραβες πολίτες του Ισραήλ. Δεν είναι βέβαια παρά τμήμα ενός πολύ συγκεκριμένου πολιτικού κατεστημένου που κυριαρχεί στο Ισραήλ εδώ και πολλά χρόνια, απλά χειρότερος από όλους τους προηγούμενους. Ο τελευταίος πάντως Ισραηλινός πολιτικός που με τις απόψεις του συμφωνούσα σε μεγάλο βαθμό ήταν ο Γιτζάκ Ραμπιν, αυτό συνέβαινε το μακρινό 1995 και ο οποίος, ας μη το ξεχνάμε, δολοφονήθηκε.

Με τον Νετανιάχου εκεί, τον Ερντογάν στην Τουρκία και άλλους, ανάλογης ποιότητας πολιτικούς στην εξουσία σε αρκετέ χώρες είσαι απαισιόδοξος για το μέλλον της «γειτονιάς» μας, της ανατολικής Μεσογείου;

Οχι απαραίτητα απαισιόδοξος αλλά δεν μπορεί κανείς να μην είναι πολύ προβληματισμένος με όσα συμβαίνουν.Αναζωπυρώνονται παλαιές διαφορές μεταξύ χωρών, οι εθνικισμοί εντείνονται, οι εσωτερικές έριδες ή και διαμάχες γίνονται όλο και πιο σφοδρές, οι εθνικές και κάθε είδους άλλες μειονότητες τελούν υπό διωγμό, μισαλλοδοξία σχεδόν παντού και για τα πάντα. Αλλά, όπως βλέπουμε, δυστυχώς δεν είναι διαφορετικά και στον υπόλοιπο κόσμο, στο μεγαλύτερο μέρος της γης υπάρχει αυτή την στιγμή αναταραχή και δυσαρέσκεια καθώς και πολλοί άνθρωποι που, για διαφορετικούς λόγους, υποφέρουν.

Και η πανδημία και η σχεδόν διεθνής καραντίνα που επακολούθησε μάλλον επιδείνωσαν τα πράγματα...

Πιθανότατα ναι γιατί βρισκόμαστε σε ένα σημείο και μια συγκυρία που, ακόμα και μια φυσική ή άλλου είδους καταστροφή, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από το διεθνές σύστημα εξουσίας ώστε να ισχυροποιηθεί και να επιβληθεί ακόμα περισσότερο. Για αυτό και, σχεδόν σίγουρα, η πανδημία ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να δοκιμαστούν μέσα και μέθοδοι παρακολούθησης αλλά και καταστολής που θα δούμε να εφαρμόζονται πολύ περισσότερο στο μέλλον.

Με την ευκαιρία, καθώς έχεις ζήσει πολλά χρόνια εκεί, σίγουρα θα έχεις ολοκληρωμένη άποψη για όσα συμβαίνουν στην Αμερική μετά την δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, έτσι δεν είναι;

Κοίταξε, οι Αμερικανοί έχουν πολλά θετικά αλλά και πολλά αρνητικά. Ενα από αυτά σίγουρα ότι ο ρατσισμός είναι στο DNA τους. Γεγονότα όπως αυτά συνέβαιναν πάντα εκεί, συμβαίνουν και φοβάμαι ότι θα συνεχίσουν να συμβαίνουν. Δεν είναι ο Τραμπ η αιτία για αυτά αλλά σίγουρα το ότι είναι πρόεδρος την δεδομένη στιγμή κάνει την κατάσταση πολύ χειρότερη.

Με τους διάφορους Νετανιάχου, Ερντογάν, Τραμπ αλλά και Πούτιν ακόμα στην εξουσία μπορεί η μουσική να βοηθήσει καθόλου τους ανθρώπους σε μια τόσο δύσκολη και με τόσα προβλήματα ιστορική στιγμή;

Η μουσική δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα του κόσμου αλλά μπορεί να κάνει κάτι άλλο, πάρα πολύ σημαντικό. Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, από τότε που υπάρχει και παντού στον κόσμο, η μουσική έχει θεραπευτική δύναμη, είναι θεραπεία για την ψυχή και το μυαλό. Την τρομερή αυτή θεραπευτική δύναμη της την αισθανόμαστε πριν από όλους εμείς οι μουσικοί αλλά νομίζω και αναρίθμητοι άλλοι άνθρωποι, σε κάθε τόπο και εποχή.

Και τελειώνοντας, θα ήθελες να παίξεις και πάλι στην Ελλάδα;

Αστειεύεσαι; Ανυπομονώ να ξαναπαίξω στην Ελλάδα! Δεν έχω παίξει εκεί ως ηγέτης δικής μου μπάντας, η τελευταία φορά ήταν περισσότερα από δέκα πέντε χρόνια πριν αλλά ακόμα θυμάμαι το «Half Note Jazz Club» στην Αθήνα και έχω φίλους στη Θεσσαλονίκη που, αν και δεν τους έχω δει από τότε, έχω πολύ τακτική επικοινωνία μαζί τους, κάτι πολύ σπάνιο σε τέτοιες περιπτώσεις. Ισραηλινοί και Έλληνες μπορεί να έχομε διαφορετικές κουλτούρες αλλά, όπως είπες και εσύ, είμαστε στην ίδια «γειτονιά» οπότε αναπόφευκτα έχουμε και πολλά κοινά. Σε αμφοτέρους μας αρέσει να μιλάμε, να τρώμε, να πίνουμε, να ακούμε μουσική, να διασκεδάζουμε μαζί με άλλους, με μια κουβέντα να πλησιάζουμε και να «αγγίζουμε» ο ένας τον άλλο. Λατρεύω τους Έλληνες και την ζεστασιά τους, λατρεύω την Ελλάδα και οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτήν, ακόμα και την κουζίνα της! Σε πολύ λίγες χώρες θέλω τόσο πολύ να παίξω ξανά όσο στην Ελλάδα και ελπίζω να συμβεί αυτό το συντομότερο δυνατό!

Σε περιμένουμε λοιπόν και, προσωπικά, για να γνωριστούμε πλέον και από κοντά φίλε Avishai...

Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL