Το κάθε εισιτήριο κόστιζε μέχρι και 12.000 δολάρια, ενώ η κατανάλωση εντός φεστιβάλ ήταν εφικτή μόνο μέσω ενός βραχιολιού που είχε μέσα φορτωμένες «μονάδες» αξίας χιλιάδων δολαρίων.
Με τη μόνη διαφορά ότι οι κάτοχοι των πανάκριβων εισιτηρίων τελικά κατέληξαν σε ένα μέρος που καμία σχέση δεν είχε με εκείνο στις φωτογραφίες και στα βίντεο, οι πολυτελείς βίλες ήταν τελικά σκηνές που είχαν περισσέψει από έναν τυφώνα, τα πολυτελή γεύματα ήταν ένα τοστ με ξεραμένο τυρί και οι άνετες ξαπλώστρες που άπλωνε την αρίδα της η Μπέλα Χαντίντ, ήταν μουσκεμένα από τη βροχή στρώματα. Όσο για τους καλλιτέχνες και τις διασημότητες;
Δεν τους είδε ποτέ, κανείς. Η ιστορία του Fyre Festival είναι ένα φανταστικό παράδειγμα του «ύστερου» καπιταλισμού. Νέοι άνθρωποι από όλον τον κόσμο αγόρασαν εισιτήρια για μία εκδήλωση η οποία δεν έγινε. Μία μούφα εκατομμυρίων δηλαδή.
Ο λόγος που το εγχείρημα πούλησε, ήταν το μάρκετινγκ όπως αυτό διαμορφώθηκε από το 2007 και μετά. Η περίφημη «below the line», δηλαδή η κάτω από την επιφάνεια, διαφήμιση, έγινε ο βασικός τρόπος προώθησης με την έκρηξη των social media. Η οικονομική κρίση από το 2008 και μετά, η απαξίωση των παραδοσιακών μέσων και η εμφάνιση του Facebook και του Instagram στις ζωές των μιλένιαλ, έφεραν στο προσκήνιο τους νέους διαφημιστές, τους Mad Men των 00s, τους ινφλουένσερς.
Άνθρωποι με επιρροή από όλον τον κόσμο, προωθούν προϊόντα και υπηρεσίες από τους λογαριασμούς τους στα social media, εγγυώμενοι για την ποιότητά τους. Δεν είναι κρυφό πως στους προϋπολογισμούς των διαφημιστικών εταιριών εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει κονδύλι για τους ινφλουένσερς.
Ο Μπίλυ Μακφάρλαντ και ο ράπερ Ja Rule, διοργανωτές του Fyre Festival, έριξαν πολλά λεφτά στην καμπάνια προώθησης του φεστιβάλ. Φιλοξένησαν στις Μπαχάμες κάποια από τα σπουδαιότερα μοντέλα της εποχής όπως η Κένταλ Τζένερ, η Έμιλι Ραταϊκόφσκι και η Μπέλα Χαντίντ, για να πρωταγωνιστήσουν στο βίντεο που έκανε το γύρο των κοινωνικών δικτύων και υποσχόταν μία αξέχαστη εμπειρία στο φεστιβάλ. Μοντέλα, σαμπάνιες, γαλάζια νερά, χορός, πολυτέλεια και ευκαιρία για ποστ στα σόσιαλ μίντια που θα κάνουν τους φίλους σου να σκάσουν από τη ζήλια τους.
Αυτό ήταν το πακέτο. Παράλληλα, ινφλουένσερς από όλον τον κόσμο πόσταραν στο Ίνσταγκραμ μία πορτοκαλί φωτογραφία διαφημίζοντας τη διοργάνωση. Αυτού του είδους η προώθηση βασίζεται στο λεγόμενο FOMO (Fear of Missing Out), δηλαδή «ο φόβος του να μείνεις εκτός».
Πρόκειται για κάτι υπαρκτό, διαπιστωμένο από επιστήμονες της ψυχολογίας. Όταν υπάρχει ένα γεγονός για το οποίο μιλούν όλοι, νιώθεις πως πρέπει να είσαι παρών για να μην είσαι εκτός κλίματος. Και πέτυχε. Το Fyre Festival ξεπουλούσε με γρήγορους ρυθμούς. Απλά εισιτήρια, πακέτα με βίλες, πακέτα με πολυτελή γεύματα, συναντήσεις με τους καλλιτέχνες και πολλά άλλα.
Η πραγματοποίηση ενός φεστιβάλ δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η φιλοξενία τόσων ανθρώπων απαιτεί υποδομές και εργασίες μηνών. Κάτι που δεν έγινε στο Fyre. Ένα νησί στις Μπαχάμες δεν έχει ούτε τις κλίνες, ούτε την ηλεκτροδότηση που απαιτείται, ούτε την υδροδότηση, ούτε την αποχέτευση.
Ήταν προφανές σε όλους ότι η δουλειά δεν θα γινόταν. Κι όμως συνέχιζαν να πουλούν εισιτήρια. Μόλις δύο μήνες πριν από το φεστιβάλ άλλαξαν τοποθεσία χωρίς να ενημερώσουν τους αγοραστές εισιτηρίων, αντικατέστησαν τις πολυτελείς «γιούρτες» δίπλα στην ακτή με κάτι σκηνές της κακιάς ώρας και φουσκωτά στρώματα κάμπινγκ.
Υδροδότηση και αποχέτευση δεν λύθηκαν ποτέ ως θέματα. Σύμφωνα με μαρτυρία εργαζόμενού της, η Jerry Media που είχε αναλάβει την προώθηση, υποψιαζόταν από την αρχή πως το φεστιβάλ δεν θα συμβεί. Επίσης, όταν κάτοχοι εισιτηρίων ξεκίνησαν να ανησυχούν για τη διεξαγωγή της εκδήλωσης και έγραφαν σχόλια στη σελίδα της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η εταιρία είχε αναλάβει να τα σβήνει.
Όποτε τελείωναν τα λεφτά, ο Μακφάρλαντ έβγαζε στην αγορά ένα νέο πακέτο. Τα βραχιολάκια συναλλαγών ήταν μία ιδέα της τελευταίας στιγμής για να μπει ξανά ρευστό στο ταμείο και να ξεχρεώσει ένα δάνειο.
Το φεστιβάλ δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Οι πελάτες έφτασαν και δεν είχαν στέγη, τροφή και νερό. Διαδραματίστηκαν σκηνικά χάους και κανιβαλισμού, έμειναν κλεισμένοι σε ένα αεροδρόμιο για ώρες και επέστρεψαν στα σπίτια τους έχοντας χάσει τα λεφτά τους. Πολλοί από τους εργαζόμενους του φεστιβάλ, δεν πληρώθηκαν ποτέ.
Ο Μπίλυ Μακφάρλαντ κατέληξε στη φυλακή για μία σειρά από απάτες. Η απάτη του Fyre Festival έγινε ντοκιμαντέρ από το Netflix, με άπειρες αναδημοσιεύσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τεράστιο μιντιακό θόρυβο και πάρα πολλές προβολές. Το Fyre κατέκτησε μέσω της κακής του δημοσιότητας για ακόμα μία φορά το ίντερνετ.
Ο ανταγωνιστής του Netflix, το Hulu, έβγαλε και εκείνο ένα ντοκιμαντέρ για το φεστιβάλ. Ισχυρίζεται πως παραγωγός του ντοκιμαντέρ του Netflix είναι η Jerry Media. Η εταιρία που έκανε την προώθηση του Fyre.
Οπότε ψήνεις απάτη; Πληρώνεις ινφλουένσερς, πουλάς κάτι που δεν υπάρχει, το κάνεις ντοκιμαντέρ και είσαι υποψήφιος και για βραβείο Emmy. Κάποιος θα μπει φυλακή, κάποιος θα χάσει τα λεφτά του. Αρκεί να μην είσαι εσύ.
Τελειώνει άραγε κάπου ο κύκλος της φαιδρότητας του ύστερου καπιταλισμού; Ίδωμεν.
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
