Του Βασίλη Βασιλικού
Η Λίτσα ήταν στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης της όταν ο προγραμματισμένος γάμος της με τον Περικλή για την Κυριακή 15 του Μάρτη στην εκκλησία της Παναγίτσας στο Παλαιό Φάληρο, όπου ήταν και το σπίτι του γαμπρού, αναβλήθηκε επ’ αόριστον λόγω της πανδημίας. Ήταν απαρηγόρητη, καθώς τώρα θα φούσκωνε η κοιλιά της και πια δεν θα μπορούσε να το κρύψει από τις φίλες της και τους συγγενείς της. Ο Περικλής από τη μεριά του, αριστερός από τα γεννοφάσκια του, αναθεμάτιζε την γκαντεμιά του πρωθυπουργού. Ακυρώσανε τα εισιτήρια που είχαν βγάλει για τον μήνα του μέλιτος, που θα ήταν στην πραγματικότητα ένα τριήμερο στη Σαντορίνη, καθώς και την κράτηση στο ξενοδοχείο όπου είχαν κλείσει δωμάτιο.
Ο Περικλής έβραζε κυρίως από την αγανάκτηση της σχεδόν απόλυσής του από τη δουλειά, αφού το αφεντικό, ο κύριος Κορωναίος, φέρθηκε σκαιά σ’ αυτόν και τους συναδέλφους του που είχαν προσληφθεί ως εποχικοί πριν έναν χρόνο.
"Θα φέρουμε τον παπά της ενορίας, που είναι γνωστός μου, για να μας παντρέψει εδώ, στο σπίτι μου. Είναι εξαιρετικός άνθρωπος και θα δεχθεί" την παρηγόρησε ο Περικλής...
Της Λίτσας όμως δεν της πήγαινε μια εντός των τειχών παντρειά. Ήθελε...
Και τότε τσακώθηκαν οι δυο τους για πρώτη φορά σοβαρά. Άνοιξε ένα χάσμα ανάμεσά τους και ο καθένας κλείστηκε στο σπίτι του και δεν μιλούσαν ούτε από τα κινητά τους.
"Πότε θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο;" ρώτησε η Λίτσα τον τρυφερό πατέρα της.
"Κόρη μου, δεν ξέρω. Όλα δείχνουν πως θα τραβήξει ακόμα για πολύ. Κάνε υπομονή και προπαντώς ξαναβρείτε τα με τον άντρα σου. Από μικρά παιδιά είσαστε μαζί κι αξεκόλλητοι..."
Τα λόγια του πατέρα έπιασαν τόπο και η Λίτσα μια μέρα χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού του Περικλή. Εκείνος κατέβηκε και την έμπασε μέσα, καθώς οι δικοί του γονείς είχαν φύγει πριν από μια βδομάδα για το χωριό.
Πλησίαζε το Πάσχα. Τότε ο δήμαρχος του Παλαιού Φαλήρου πήρε μια πρωτοβουλία που δεν την περίμενε κανείς: να γίνονται οι πολιτικοί γάμοι στο δημαρχείο του με παρόντες μόνο τους νεόνυμφους και τον κουμπάρο ή την κουμπάρα. Μόνο τα τρία αυτά άτομα, και με τον ίδιο τέσσερα.
Κι αυτό κάναν. Η Λίτσα μετακόμισε στο σπίτι του Περικλή, μόνοι πια οι δυο τους με το γατάκι συντροφιά που έφερε μαζί της.
Η Αθήνα στο μεταξύ είχε γίνει μια πόλη φάντασμα. Μόνο τα φαρμακεία ήταν ανοιχτά, οι φούρνοι, τα σούπερ μάρκετ και τα νεκροταφεία.
Ο Περικλής ξαναδιάβαζε την «Πανούκλα» του Καμύ και η Λίτσα είχε συνεχώς ανοιχτή την τηλεόραση κι έβλεπε ταινίες. Μία από αυτές τις ταινίες συνέπεσε να είναι εντελώς επίκαιρη. Συνέβαινε στη Νάπολη, όταν εκεί είχε χτυπήσει η χολέρα με πολυάριθμους νεκρούς. Τότε για πρώτη φορά εμφανίστηκε και η έγχρωμη τηλεόραση και η πόλη κάτω απ’ τον Βεζούβιο έγινε “citta di colore e di colera”.
"Να δούμε πως θα γίνει η Αθήνα μας, η μενεξεδένια πολιτεία, κατά τον Άγγελο Τερζάκη" είπε πικρόχολα ο Περικλής.
"Citta gademica e Koulis, μήπως;"
