Της Λήδας Καζαντζάκη
Φιγούρες με μάσκες πράσινες ή λευκές και γάντια διάφανα της μιας χρήσης που στέκονται μπροστά από τα λιγοστά ανοιχτά μαγαζιά σε απόσταση ασφαλείας από τον Άλλο, τον γείτονα, τον διπλανό τους αλλά και τον στενό συγγενή τους που θα μπορούσε να έχει προσβληθεί από τον κορωνοϊό. Μορφές γυναίκας που παραμορφώνεται σε αρπαχτικό με τα αγριεμένα χαρακτηριστικά της μάζας, διεκδικεί ένα ντετόλ ή την τελευταία φιάλη χλωρίνης και όπου η «ηττημένη» της τελευταίας «μάχης» την αφήνει ως λάφυρο στη «νικήτριά» της με το ειρωνικό σχόλιο «Καλή χώνεψη».
«Αυτό το είδα», γράφω όπως έγραψε ο Γκόγια στη λεζάντα μιας από τις αποκαλούμενες ευρέως ως «Συμφορές του Πολέμου», της σειράς των χαλκογραφιών που έφτιαξε για τη βαρβαρότητα του Πολέμου του Ναπολέοντα εναντίον των Ισπανών, του Λιμού αλλά και της επανόρθωσης της μοναρχίας και του κλήρου που ακολούθησε. Με τους υπεύθυνους της σημερινής κυβέρνησης να εκμεταλλεύονται τον φόβο του θανάτου για την επανόρθωση της ολοκληρωτικής υπαγωγής της εργασίας και των κεκτημένων δικαιωμάτων των εργαζόμενων στους εκπροσώπους του κεφαλαίου. Που θα μπορούν μετά την υγειονομική κρίση να συσσωρεύουν κατά το δοκούν τον πλούτο της εργασίας τους. Ενώ παράλληλα οι ιεράρχες θα χειρίζονται ελεύθερα τις υπαρξιακές ανησυχίες τους. Και οι κήρυκες του φασισμού θα συνεχίζουν να εξακοντίζουν τα φαρμακερά βέλη τους ενάντια στους πιο αδύναμους, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους ουσιοεξαρτημένους και τους άστεγους.
Καταβεβλημένα πρόσωπα, όπως εκείνα που χαράζει ο Μαξ Μπέκμαν πάνω στο ξύλο, που οδηγούν τους πεθαμένους στην τελευταία τους «κατοικία» και χάνονται σε έναν πόλεμο άνισο, λόγω της έλλειψης του στοιχειώδους υγειονομικού υλικού, των Μονάδων Πρωτοβάθμιας Φροντίδας και Μονάδων Εντατικής Θεραπείας και των τεστ που θα μας άφηναν μια μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και έκφρασης. Παθητικούς «θεατές μιας συμφοράς... που αποτελεί μια κατεξοχήν σύγχρονη εμπειρία», καθώς γράφει η Σούζαν Σόνταγκ, στο κορυφαίο έργο της «Παρατηρώντας τον πόνο των άλλων». «Που πρόκειται για τη συσσωρεμένη προσφορά αυτών των επαγγελματιών, αυτών των ειδικευμένων τουριστών που είναι γνωστοί σαν δημοσιογράφοι - προσφορά αξίας ενάμιση αιώνα και πλέον. Οι πόλεμοι αποτελούν τώρα πια θεάματα και ήχους του καθιστικού μας».
Μόνο που αυτή τη φορά η πληροφόρηση δεν αφορά πια μόνο το αλλού, τη μακρινή Κίνα, όπως θέλαμε στην αρχή να πιστέψουμε. Συμβαίνει εδώ, δίπλα μας, αφορά τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, του δημόσιου χώρου, της κοινωνικής συνοχής και των σχέσεών μας με τους γύρω μας, τον πόνο για τον αφανισμό της ζωής όχι μόνον των άλλων αλλά και των δικών μας, τον δικό μας.
Γι’ αυτό και όχι μόνο γι' αυτό έχει σημασία να κρατήσουμε όσο μπορούμε, μέσα σ' αυτόν τον κτηνώδη ατομισμό που οι αλαζόνες ισχυροί του χρήματος προαναγγέλλουν, το πρόσωπο του «ανθρωπισμού» που θέλουν να απολέσουμε.
