Γυρνά στα χαλάσματα του Πολυτεχνείου. Θυμάται το μίσος των τανκς και των μπάτσων. Θυμάται τα συνθήματα των εξεγερμένων. Θυμάται τη νύχτα της φρίκης. Πίσω από τα χαλάσματα της μνήμης βλέπει την αγαπημένη του φίλη, γυμνή να χορεύει πάνω στα σπασμένα κιγκλιδώματα. Έρημοι στίχοι, πουλιά, τρομαγμένα από τον ήχο της βίας. Βλέπει τα κορίτσια και τα αγόρια που κατέβαιναν, ακόμα αμαθή του κινδύνου, σπρωγμένα από μια ορμή άλογη, ερωτική, να σαρώνουν τους δρόμους, να σαρώνουν τους μπάτσους που πετάγαν τις σιδερόφρακτες πανοπλίες τους, έμπλεοι φόβου, μπροστά σε τούτη την ορμή.
Κι η φίλη του, κόρη του ανέμου, μ' ένα σάλι τυλιγμένο στο κορμί της, βγαίνει μέσα από τις σπασμένες πόρτες. Πολλά Πολυτεχνεία, σύντροφε, του φωνάζει, πολλά και κάθε μέρα. Γιατί ο φασισμός δεν νικιέται με αθώα βλέμματα. Γιατί ο φασισμός δεν είναι μόνο τα τανκς, είναι και τα πρέπει μιας κοινωνίας που μας θέλει συνέχεια μέσα στις νόρμες της. Είναι και αυτός που κλωτσά τον πρόσφυγα τον ματωμένο, είναι και αυτός που απ’ την τηλεόραση μιλά για τους εισβολείς, είναι και αυτός που κάνει χιούμορ για την γυναίκα που δέχτηκε επίθεση.
Ένα δύο τρία, πολλά Πολυτεχνεία, ψιθυρίζει. Γιατί τον φασισμό βαθιά καταλαβαίνω. Είναι η εικόνα ενός κόσμου που ποτέ δεν συμφιλιώθηκε με τον εαυτό του. Είναι η πραγματικότητα των ανθρώπων εκείνων που ποτέ δεν γλύκανε το βλέμμα τους. Είναι ο κωμικός χιτλερίσκος που σκόρπισε μίσος και κάθιδρος στο εδώλιο έψαχνε τρόπο να σωθεί. Είναι ο υπουργός που με την σιδερωμένη γραβάτα του απειλεί κάθε μέρα αυτούς που δεν έχουν φωνή.
Αυτά σκέφτεται σήμερα, ανήμερα του Πολυτεχνείου, και η φίλη του έρχεται και του δίνει ένα φιλί, ίδιο ο κόσμος ο λαμπρός. Και κάθονται μαζί να τραγουδούν πως έχει "σαν στάμπα την ζωή μας σημαδέψει". Και αγκαλιάζονται σφιχτά.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ
