Του Κλέαρχου Τσαουσίδη
Τι λάθη κάναμε; Γιατί δεχτήκαμε τέτοια σφαλιάρα από τους «πολλούς» που υποτίθεται ότι τους είχαμε αγκαλιάσει και τους κανακεύαμε;
Αυτά δεν είναι του παρόντος. Τα λάθη μιας τετραετίας και βάλε δεν τεκμηριώνονται τόσο εύκολα ούτε είναι έντιμο να διαγράφεις με μιζέρια και γκρίνια τα πολλά θετικά, περισσότερα νομίζω από τα αρνητικά, αυτής της κυβέρνησης. Στο συνέδριο να τα δούμε, όχι τώρα.
Κάποτε, ένα ποσοστό της τάξης του 24% το θεωρούσαμε νίκη και το είχαμε κατακτήσει μόνο το 1958! Μιλώ για το κόμμα της Αριστεράς που ηγεμονεύει στον όλο χώρο, είτε είναι η ΕΔΑ, είτε το ΚΚΕ, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μιλώντας πριν από δύο χρόνια με τον σύντροφο Βασίλη Μουλόπουλο, εκφράζαμε τη χαρά μας που ζήσαμε το «ανέφικτο»: εμείς, οι πάντα χαμένοι, κερδίσαμε! Ο Βασίλης μας αποχαιρέτισε πρόωρα, αλλά η ανεκτίμητη σκέψη του μένει. Όπως και η Αριστερά μένει κόμμα εξουσίας, διαψεύδοντας όσους επιζητούσαν τη στρατηγική της ήττα.
Όπως κι άλλοι, οι «πούροι», που προσβλέπουν στην ήττα του ΣΥΡΙΖΑ κι ας γίνει μπάχαλο η χώρα.
Μένει ένας μήνας για να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να εξηγήσουμε στους βιαστικούς αριστερούς, τους ανυπόμονους δημοκράτες και τους μπερδεμένους κεντρώους τι θα σημάνει η επάνοδος της Δεξιάς στην κυβέρνηση (από την εξουσία δεν έφυγε). Στο κάτω - κάτω, εμείς κάναμε την καρδιά μας πέτρα και βγαίναμε μαζί με τους συντρόφους του ΠΑΣΟΚ να πανηγυρίσουμε την ήττα της Δεξιάς το ’81 ή το '93, κι ας είχαμε μείνει εκτός Βουλής.
Προφανώς και δεν έχουμε πολλά περιθώρια. Αλλά αναρωτιέμαι σε τι μπορούν να ελπίζουν όσοι θα ξαναψηφίσουν το ΚΙΝ.ΑΛΛ., το ΚΚΕ ή κάποιες πριμαντόνες αναθεματίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και πακτώνοντας τη δεξιά κυριαρχία στη χώρα. Δεν αναφέρομαι στους φοροφυγάδες μικρομεσαίους που μονίμως κλαίγονται ή στους ελευθεροεπαγγελματίες που για να κόψουν απόδειξη σου βγάζουν το λάδι.
Σκέφτομαι τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς που θα ξαναγυρίσουν στο καθεστώς ασυδοσίας των σχολαρχών, κάποιους συνταξιούχους (οι άλλοι δεν βλέπουν τι εισπράττουν) που θα δουν, έπειτα από 4,5 χρόνια, τις συντάξεις τους να μειώνονται ή να εξαφανίζονται οι επικουρικές (όπως υπόσχεται η Ν.Δ.), τους νέους που θα ξαναγυρίσουν στους υποκατώτατους μισθούς, καθαρίστριες και σχολικούς φύλακες που θα περάσουν στους "καλούς" εργολάβους, αναπληρωτές εκπαιδευτικούς που θα δούνε ότι ο πόλεμος στην κυβέρνηση θα τους οδηγήσει σε μόνιμη ανασφαλή εργασία και διορισμό ενός νέου για κάθε πέντε που θα αποχωρούν (όπως και σε όλο το Δημόσιο).
Δεν ανησυχώ για το νοσηλευτικό προσωπικό, διότι επιτέλους θα απολαύσει τη σφιχτή (έως ασφυκτική) αγκαλιά του ιδιώτη φιλάνθρωπου που θα αναλάβει τα δημόσια νοσοκομεία με την ευγενική χορηγία της ΠΟΕΔΗΝ, ούτε για τους γιατρούς που αρνούνταν να στελεχώσουν την πρωτοβάθμια περίθαλψη, ούτε για τους καθηγητές διευθυντές που συνέχισαν (με τιμητικές εξαιρέσεις) να αφήνουν δέκα ώρες στο φορείο όσους πήγαιναν στις εφημερίες προτού περάσουν από το ιδιωτικό τους ιατρείο.
Ξεχάσαμε να λέμε φωναχτά και διαρκώς το τι κάναμε. Είδα σε ρεπορτάζ της «φιλοκυβερνητικής» ΕΡΤ μια κυρία με πλατινέ μαλλί να καταγγέλλει ότι η κυβέρνηση πήγε τον ΦΠΑ στα τρόφιμα από το 13% στο 24% διότι αυτή ψωνίζει για το σπίτι. Δηλαδή, χαμπάρι δεν είχαν πάρει κι αυτή και ο ρεπόρτερ που το κατάπιε ότι ο ΦΠΑ είχε κατέβει στο μισό!
Η Νέα Δημοκρατία έπιασε το ιστορικά χαμηλό της όταν είχε αντίπαλο το ΠΑΣΟΚ. Κέρδισε όμως. Με ένα ποσοστό γύρω στο 37% θα μπορεί να κάνει και αυτοδύναμη κυβέρνηση για να μπορέσει και η κ. Φώφη να μείνει στην αντιπολίτευση. Κάτι σωτήριο γι’ αυτήν. Αλλά οι βαρόνοι του ΚΙΝ.ΑΛΛ. μάλλον θα της το χαλάσουν.
Ας το σκεφτούν λοιπόν ακόμη μια φορά οι ψηφοφόροι της. Τα παραδείγματα στην Ισπανία και την Πορτογαλία προφανώς δεν την ακουμπούν. Διότι μόνο οι Σοσιαλδημοκράτες μπορούν να είναι μεγάλα κόμματα. Η Αριστερά ποτέ!
