ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
Σε ένα μήνα θα ψηφίσουμε για τις καινούργιες δημοτικές και περιφερειακές αρχές.
Στο ερώτημα ποιοι θα έπρεπε να ψηφίζουν σε αυτές τις εκλογές, μια ορθολογική και δημοκρατική απάντηση θα ήταν ότι θα πρέπει να ψηφίζουν όσοι και όσες κατοικούν μόνιμα στην πόλη.
Ωστόσο αυτό συχνά δεν ισχύει καν για τους Έλληνες πολίτες, καθώς συχνά διατηρούμε τα εκλογικά μας δικαιώματα στους τόπους μιας απώτερης καταγωγής ή μιας κατοικίας που είχαμε προ πολλών ετών.
Αυτοί πάντως που σίγουρα δεν θα ψηφίσουν και σε αυτές τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές είναι οι συμπολίτες μας που δεν είναι Έλληνες πολίτες. Το ζήτημα είναι σημαντικό, όχι μόνο ποιοτικά, αλλά και ποσοτικά. Ας σκεφτούμε ότι, σύμφωνα με τις πιο έγκυρες εκτιμήσεις, το 20% του πληθυσμού της Αθήνας δεν είναι Έλληνες πολίτες.
Και αν ο αποκλεισμός των πολιτών τρίτων χωρών από τις εθνικές εκλογές μπορεί να δικαιολογηθεί, καθώς το δικαίωμα της ψήφου συνδέεται με την ένταξη σε μια πολιτική κοινότητα με συνοχή και διάρκεια, τα δεδομένα για τις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν μπορεί να είναι τα ίδια. Ήδη ο (κοινοτικός) νομοθέτης έχει εισαγάγει την πρώτη εξαίρεση: οι πολίτες των άλλων χωρών της Ε.Ε. μπορούν να ψηφίσουν κανονικά -υπό όρους- στις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Ο αποκλεισμός των πολιτών τρίτων χωρών δημιουργεί μια σειρά από άδικα παράδοξα. Έτσι, για παράδειγμα, για τον Δήμο της Αθήνας θα έχει δικαίωμα ψήφου ο Γερμανός συνταξιούχος που μετακόμισε στην Αθήνα προ διετίας, όχι όμως ο Αλβανός συμπολίτης μας που ζει στα Πατήσια επί 25 χρόνια. Πώς μπορεί να δικαιολογηθεί μια τέτοια αδικία;
Η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου με τον Ν.3838/2010 (Νόμος Ραγκούση) είχε θεσπίσει -υπό συγκεκριμένους όρους- το δικαίωμα ψήφου για τους νόμιμους μετανάστες στις δημοτικές εκλογές. Τότε κάποιες χιλιάδες μετανάστες άσκησαν το εκλογικό δικαίωμα, ενώ κάποιοι λίγοι εκλέχτηκαν κιόλας.
Δυστυχώς το Συμβούλιο της Επικρατείας, με τη γνωστή του υπερσυντηρητική απόφαση (460/2013) για τους όρους απόδοσης της ιθαγένειας στην δεύτερη γενιά μεταναστών, έκρινε ως αντισυνταγματική και αυτή τη διάταξη.
Με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ το ζήτημα τέθηκε εκ νέου στο πλαίσιο της συνταγματικής αναθεώρησης με πρόταση τροποποίησης του άρθρου 102 του συντάγματος. Υπέρ της τροποποίησης ψήφισαν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ και κατά η Ν.Δ. και η Χρυσή Αυγή. Η άρνηση της Ν.Δ. να υπερψηφίσει μια αυτονόητη αλλαγή δείχνει τα όρια του υποτιθέμενου φιλελευθερισμού της.
Θεωρώ πολύ σημαντικό το γεγονός ότι ο Νάσος Ηλιόπουλος με σαφήνεια τάχθηκε υπέρ του δικαιώματος ψήφου των πολιτών τρίτων χωρών στις δημοτικές εκλογές και δέχθηκε γι' αυτό το ζήτημα άμεση επίθεση από την περίφημη μηχανή παραγωγής fake news που ονομάζεται Ομάδα Αλήθειας της Ν.Δ.
Ας είναι κι αυτό ένα κριτήριο για την ψήφο μας στις 26 Μαΐου.
