Κάποια άλλοι επιχειρούν να περάσουν τη γραμμή της αναμέτρησης της Αριστεράς με τη Δεξιά, της προόδου με τη συντήρηση. Της αναμέτρησης «δύο κόσμων». Επίσης με εσωτερικά κριτήρια ψήφου.
Και η Ευρώπη; Πού βρίσκεται η Ευρώπη ανάμεσα σε όλα αυτά; Μήπως εντέλει, με τούτα και μ’ εκείνα, χάνουμε τον στόχο, χάνουμε και την ουσία των πραγμάτων; Ή μήπως όχι;
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
Ας μην υπερβάλλουμε. Και, προπάντων, ας μην δαιμονολογούμε. Δεν συμβαίνει μόνο τώρα, και δεν συμβαίνει μονάχα στην Ελλάδα. Έτσι γινόταν πάντα, έτσι θα γίνει και τώρα. Έτσι γίνεται παντού δε, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Κι εκεί τα εθνικά κριτήρια συνήθως επικρατούν των ευρωπαϊκών. Σε κάποιες περιπτώσεις, τα παραμερίζουν κιόλας στην εντέλεια.
Περιμένετε να δείτε τι πρόκειται να συμβεί στη Γαλλία. Εκεί όπου ο Εμανουέλ Μακρόν αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο εκλογικής συντριβής. Ο Μακρόν, ο οποίος έχει διατυπώσει ένα εξαιρετικά τολμηρό και προωθημένο ευρωπαϊκό όραμα, όσο λίγοι Ευρωπαίοι ηγέτες, όσο ελάχιστοι. Ίσως όσο κανείς, τουλάχιστον με τέτοια πληρότητα. Κι όμως είναι τα εσωτερικά γαλλικά δεδομένα που απειλούν να τον «περιθωριοποιήσουν» εκλογικά. Τα ίδια ή τα ανάλογα, σε μικρότερη ίσως κλίμακα, αναμένονται και στη Γερμανία. Για να μείνουμε μονάχα στις δύο χώρες - οδηγούς της Ε.Ε...
Η μόνη περίπτωση κατά την οποία οι ευρωεκλογές δύνανται να «παραμείνουν» στον καθαρά ευρωπαϊκό τους προσανατολισμό, είναι αν γίνουν ταυτόχρονα με τις εθνικές. Οπότε οι δύο διαφορετικές «πλαϊνές» κάλπες, παρέχουν την δυνατότητα της σχετικής διάκρισης. Ή αν διεξαχθούν σε πολιτικά ουδέτερο χρόνο. Τον πρώτο χρόνο, ας πούμε, μετά τις εθνικές. Και αν βεβαίως δεν έχουν επισυμβεί «πράγματα» στο εσωτερικό της χώρας περί της οποίας πρόκειται. Τα οποία θα προσανατολίσουν αναλόγως την ευρωψήφο των πολιτών.
Οπότε ας μην εμφανίζονται τα στη χώρα μας ισχύοντα σήμερα ως ελληνική ιδιομορφία. Ή, ακόμη χειρότερα, ως ελληνικός επαρχιωτισμός. Δεν βαριέστε, παντού τα πάντα...
Κι εδώ όπως κι εκεί
Ναι, αυτές οι ευρωεκλογές είναι ίσως οι σοβαρότερες, οι κρισιμότερες παρά ποτέ. Εξαιτίας της επαπειλούμενης ανόδου των ακροδεξιών, των εθνικιστικών και ρατσιστικών πολιτικών ευρωπαϊκών δυνάμεων. Ανόδου τέτοιας και τόσης ώστε δεν αποκλείεται ν’ αλλάξουν καθοριστικά επί τα χείρω οι ευρωπαϊκοί συσχετισμοί. Αλλά και εξαιτίας τής, ακόμη πιο επικίνδυνης, προϊούσης ακροδεξιάς μετάλλαξης της συστημικής ευρωδεξιάς του ΕΛΚ. Και της, ως εκ τούτων, ανάγκης ενίσχυσης αλλά και συμπόρευσης των δυνάμεων εκείνων που προσβλέπουν σε μια ανοιχτή Ευρώπη με δημοκρατία, με κοινωνική συνοχή και με αλληλεγγύη.
Πρόκειται για τη μεγάλη διακύβευση της ευρωπαϊκής κάλπης της 26ης Μαΐου. Ε, λοιπόν, για την περίπτωσή μας, συμπίπτουν απολύτως και, κατ’ ουσίαν, ταυτίζονται τα ευρωπαϊκά με τα εθνικά χαρακτηριστικά και τα αντίστοιχα κριτήρια της αναμέτρησης.
Κι εδώ, όπως και στην Ευρώπη συνολικά, η απειλή περαιτέρω ανόδου της Ακροδεξιάς είναι ορατή. Της Ακροδεξιάς που, εδώ σ' εμάς, έχει και νεοναζιστικά αλλά και καθαρά εγκληματικά χαρακτηριστικά. Αλλά και της άλλης Ακροδεξιάς, εκείνης που ενυπάρχει στο δεύτερο κόμμα της χώρας, με συνέπεια τη δραματική αλλαγή της ιστορικής του φυσιογνωμίας.
Κι εδώ, όπως και στην Ευρώπη, επιχειρείται η συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας. Με στόχο την αντιμετώπιση της ακροδεξιάς απειλής, καθώς και την απειλή παλινόρθωσης της νεοφιλελεύθερης ατζέντας, με τη διαιώνιση της απόλυτης κυριαρχίας των αγορών. Την ανακοπή, μ’ άλλα λόγια, της προσπάθειας αποκατάστασης μιας «νέας κανονικότητας» με κοινωνικά, με φιλολαϊκά χαρακτηριστικά.
Κι εδώ, όπως και στην Ευρώπη, οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου πασχίζουν να διατηρήσουν τα στοιχεία αλληλεγγύης απέναντι στους απόκληρους της ζωής, στους πρόσφυγες και στους μετανάστες. Να παραμείνει, και επ’ αυτού, η χώρα μας «στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», όπως είπε πρόσφατα από τις Βρυξέλλες ο Αλέξης Τσίπρας.
Κι εδώ, όπως και στην Ευρώπη, η επιτυχής αντιμετώπιση του εθνικισμού αποτελεί μέγα ζητούμενο. Ιδίως τώρα, οπότε η χώρα επιχειρεί τολμηρά βήματα προς την «ανοιχτόμυαλη» δημιουργική και παραγωγική εξωστρέφεια. Προσπάθεια που όμως δέχεται ολομέτωπη επίθεση από τις ακραία «κλειστοφοβικές» εθνικιστικές αντιλήψεις και τις αντίστοιχες πρακτικές.
Για την περίπτωσή μας λοιπόν, σ’ αυτές ειδικά τις ευρωεκλογές, συμπίπτουν απολύτως οι εθνικοί και οι ευρωπαϊκοί εκλογικοί στόχοι. Συμπίπτουν απολύτως και τα κριτήρια επιλογής, και τα κριτήρια παροχής ψήφου. Οπότε ναι, και η Ευρώπη είναι εδώ και η Ελλάδα είναι εδώ. Στην ίδια κάλπη...
