Δημήτρης Παπαδημούλης
Είχα την τύχη να προεδρεύω στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας Τσίπρα - Ζάεφ. Κι όταν την ανακοίνωσα ενώπιον όλων των ευρωβουλευτών, χειροκρότησαν όλες οι πτέρυγες, συμπεριλαμβανομένου και του ΕΛΚ, στο οποίο ανήκει η Ν.Δ.
Με την πρόσφατη επίσκεψη Μέρκελ στην Αθήνα, είχαμε άλλη μια ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι η Ν.Δ. με αυτή τη λαϊκίστικη και δημαγωγική εναντίωσή της στη Συμφωνία -που την ευθυγραμμίζει όχι μόνο με τις απόψεις Σαμαρά, αλλά και αυτές της Ακροδεξιάς- καθίσταται ένα κόμμα πια ανάδελφο εντός του ΕΛΚ.
Ένας εκ των επιφανών στελεχών του ΕΛΚ, ο Μάνφρεντ Βέμπερ, που φιλοδοξεί να γίνει επόμενος Πρόεδρος της Κομισιόν, τηρούσε μια καιροσκοπική σιωπή στο θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών. Όταν ρωτήθηκε όμως σχετικά πριν λίγες μέρες, στήριξε έμμεσα τη συμφωνία, «αδειάζοντας» το Μητσοτάκη.
Εκτός από τα αδιέξοδα του εθνικισμού, λοιπόν, έχουμε άφθονη υποκρισία, ψηφοθηρία και φθηνό λαϊκισμό στην υπόθεση, από την πλευρά της Ν.Δ. και του ΚΙΝ.ΑΛΛ.
Δυστυχώς, η Συμφωνία των Πρεσπών είναι ίσως η μόνη θετική είδηση που ήρθε από την Ε.Ε., σε μια χρονιά που δυνάμωσαν η ακροδεξιά, ο εθνικισμός, η αδιαλλαξία, το μίσος, που παράγουν αδιέξοδα και πόλεμο.
Όλος ο πλανήτης στηρίζει τη Συμφωνία των Πρεσπών, με εξαίρεση τον Πούτιν, τον Ερντογάν και τον Όρμπαν, που στηρίζουν τις θέσεις του Γκρούεφσκι, καθώς θεωρούν ότι η ηγεσία της γειτονικής χώρας έδωσε πάρα πολλά στον Τσίπρα και την Ελλάδα.
Κανείς στον κόσμο δεν στηρίζει τη θέση της ΝΔ. Είναι εντελώς δημαγωγικό το επιχείρημα ότι η Ν.Δ. θα μπορούσε δήθεν να πετύχει μια καλύτερη συμφωνία, γιατί για να βελτιώσει κανείς μια διπλωματική συμφωνία χρειάζεται να έχει διεθνή ερείσματα.
Είναι αναγκαίο η Συμφωνία των Πρεσπών να κυρωθεί από την ελληνική Βουλή άμεσα, καθώς ελλοχεύουν τεράστιοι εθνικοί κίνδυνοι από την ενδεχόμενη μη κύρωσή της.
Νομίζω ότι η απόφαση του πρωθυπουργού να δεχθεί την παραίτηση του μέχρι πρότινος υπουργού Άμυνας, Π. Καμμένου, και να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή είναι μια απόφαση θεσμικής και πατριωτικής ευθύνης.
Θέλω να πιστεύω ότι μέσα στις επόμενες μέρες, ακολουθώντας όσα λέει το Σύνταγμα κι ο κανονισμός της Βουλής, θα βρεθούν οι πάντες ενώπιον των ευθυνών τους, ώστε να έχουμε δύο «ΝΑΙ» στις ψηφοφορίες που θα ακολουθήσουν, το ένα για την πολιτική σταθερότητα και τη συνέχιση διακυβέρνησης της χώρας από τον Τσίπρα και το άλλο για την κύρωση της Συμφωνίας στις Πρέσπες.
Αυτά μπορούν να ανοίξουν το δρόμο για κάποιες αναγκαστικές αλλαγές στη σύνθεση της κυβέρνησης, που θα ενισχύσουν το αριστερό, κεντροαριστερό και προοδευτικό της πρόσημο.
Το στοίχημα της Συμφωνίας των Πρεσπών είναι, πρώτον, η κύρωση και εφαρμογή της και, δεύτερον, η επιτάχυνση της αναδιαμόρφωσης του πολιτικού τοπίου και η διαμόρφωση μιας νέας, ευρύτατης προοδευτικής συμμαχίας, που θα οδηγήσει την Ελλάδα τα επόμενα χρόνια.
Το τέλος των μνημονίων και η Συμφωνία των Πρεσπών μας έχουν ήδη βάλει σε μία νέα περίοδο κι αυτό σημαίνει νέα καθήκοντα. Ακριβώς γι’ αυτό νομίζω ότι πρέπει να μιλήσουμε έξω από τα δόντια. Είναι αδιανόητο, κατά τη γνώμη μου, πρώην πρωθυπουργοί, που έχουν παίξει ένα ρόλο στα πράγματα, να σιωπούν και να μην παίρνουν σαφή θέση για τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Περιμένω, έστω και την ύστατη ώρα, να πει τη γνώμη του ο Κώστας Σημίτης, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Κώστας Καραμανλής ή ο Έλληνας επίτροπος, Δημήτρης Αβραμόπουλος, που είχε τη γραμμή της σύνθετης ονομασίας erga omnes. Υπάρχουν στιγμές, που η σιωπή δεν είναι χρυσός.
Οι πάντες στις Βρυξέλλες και το διεθνή Τύπο πιστώνουν τη συμφωνία των Πρεσπών στις ηγεσίες και των δύο χωρών και αναγνωρίζουν ότι αυτή η συμφωνία ενισχύει τον ηγετικό ρόλο της Ελλάδας στα Βαλκάνια, βοηθάει την ελληνική οικονομία, και ενισχύει ευρύτερα τον γεωπολιτικό ρόλο της χώρας σε μια ταραγμένη περιοχή.
Αυτό μας επιτρέπει να σκεφτούμε με νέους όρους την έννοια του πατριωτισμού. Χρειαζόμαστε ένα νέο πατριωτισμό, στηριγμένο στην εξωστρέφεια, την εθνική αυτοπεποίθηση, την ενίσχυση του παραγωγικού δυναμισμού της οικονομίας μας, του κοινωνικού κράτους και του κράτους δικαίου, την ανάκτηση του ρόλου μας μέσα στην Ευρώπη, ως μια αξιοσέβαστης δύναμης ικανής να συνάπτει συμμαχίες, ενάντια στην οπισθοδρόμηση, από την οποία απειλείται και η Ευρώπη.
Η Συμφωνία των Πρεσπών και το τέλος των μνημονίων μάς επιβάλλουν να προωθήσουμε πιο τολμηρά τις προοδευτικές συμμαχίες, που οικοδομούμε με επιτυχία εδώ και τρία χρόνια σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Εκεί έχουμε διαμορφώσει συμμαχίες με ένα μεγάλο τμήμα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, με τους Πράσινους, φυσικά με την Αριστερά όπου ανήκει ο ΣΥΡΙΖΑ, και ορισμένες φορές ακόμη ευρύτερες συμμαχίες, όπως είναι η πρωτοβουλία για τις συνόδους των χωρών του Νότου.
Αυτές οι συμμαχίες και αυτό το «σπάσιμο» της απομόνωσης μάς έχουν δώσει τη δυνατότητα να τελειώσουμε με τα μνημόνια και να ορθώσουμε φραγμούς απέναντι στην ανερχόμενη Ακροδεξιά.
Γιατί δεν είναι μόνο η αυτόνομη Ακροδεξιά, είναι και η «ορμπανοποίηση» του ΕΛΚ, ο κίνδυνος να φτιαχτεί μια συμμαχία Δεξιάς – Ακροδεξιάς. Πριν λίγες ημέρες ο Βέμπερ είπε ότι είναι ανοιχτός να κάνει συμμαχίες ακόμα και με τον Σαλβίνι, προκειμένου να γίνει Πρόεδρος της Κομισιόν.
Μόνο τη βδομάδα που πέρασε έγινε συνάντηση του Σαλβίνι με τον Κατσίνσκι, την οποία χαιρέτισε ο Όρμπαν, υποδεικνύοντας στο ΕΛΚ ότι τέτοιες συμμαχίες μπορούν να οδηγήσουν την Ευρώπη. Σε έναν δρόμο τεράστιας οπισθοδρόμησης.
Υπάρχει ένας «ελέφαντας» στο δωμάτιο, που είναι πέρα από τις Πρέσπες: η ανάγκη να δούμε, γύρω από ένα σχέδιο προοδευτικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και προώθησης προοδευτικών και δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων, πώς θα ανοίξουμε ένα διάλογο για να διαμορφώσουμε μια νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία, ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό συνασπισμό προοδευτικών δυνάμεων, ικανό να διεκδικήσει στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις την πλειοψηφία και τη νίκη.
Και να οδηγήσει τη χώρα και σε άλλες Πρέσπες σε όλους τους τομείς, για να προχωρήσουμε μπροστά και να αποτρέψουμε την οπισθοδρόμηση, την οποία συνιστά η πρόταση της Ν.Δ.
