Πολλά είπαμε -και τα περισσότερα ήταν εύκολα και συμβατικά- για τον Μιχάλη Λιάπη. Δύο όμως ερωτήματα αξίζει να μας απασχολήσουν περισσότερο.
1. Στις σημερινές συνθήκες ο βεβαιωμένα -και καθ' ομολογία- παρανομήσας τέως βουλευτής και υπουργός θα πέσει στα μαλακά; Στις κατηγορίες, έως τώρα, δεν υπάρχει η φοροδιαφυγή. Η πιο βαριά κατηγορία που του έχει απαγγελθεί είναι η πλαστογραφία σε βαθμό πλημμελήματος. Η πλαστογραφία όμως έγινε για να μην πληρώσει τέλη κυκλοφορίας και φόρο πολυτελείας. Το ΣΔΟΕ δεν έχει κινηθεί ακόμη. Τι περιμένει να τα κάνει όλα "φύλλο και φτερό", όπως σε άλλες περιπτώσεις;
Η εμφάνιση του τέως βουλευτή και υπουργού -ευκατάστατου κυρίως λόγω των χρημάτων από τη Βουλή, από τη φορολογία των πολλών- είναι κλασική εικόνα θρασύ φοροφυγά. Είναι δυνατόν να πουν ότι, αφού πλήρωσε τα τέλη μετά την αποκάλυψη της παρανομίας και θα πληρώσει μετά τον φόρο πολυτελείας, "ούτε γάτα, ούτε ζημιά";
2. Το δεύτερο ερώτημα αφορά την ανοχή στην παρανομία, ειδικά στη φοροδιαφυγή. Μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι δεν γνώριζε μόνον ο κ. Λιάπης τη δική του παρανομία. Ότι είχε συζητηθεί σε κάποιον κύκλο ανθρώπων, γιατί όχι και με έπαρση, που ίσως να του υπέδειξαν το κόλπο και επιβράβευσαν την "αγωνιστική" απόφασή του.
Δεν είναι λογικό να περιορίσουμε στους χώρους της Ν.Δ. όλες τις κοινωνικές επαφές του τέως βουλευτή και υπουργού. Αναμφίβολα, όμως, η περίπτωση ενός πολιτικού στελέχους της Ν.Δ. πρώτης γραμμής, ενός κατ' αποκλειστικότητα πολιτικού στελέχους, αναδεικνύει ξανά τη χρήση των κομματικών γνωριμιών όχι μόνο για διορισμούς, αλλά και για ανταλλαγή ιδεών φοροδιαφυγής. Ότι, δηλαδή, η πολιτική δομή και λειτουργία δεν φαίνεται να προλαμβάνει αποτελεσματικά, να συμμαζεύει, να συγκρατεί την απληστία. Και σε ορισμένες περιπτώσεις (Τσοχατζόπουλος και λοιποί) την επιβράβευσε.
Δεν είναι ο "τρελός ή ο χαζός του χωριού" ο Μ. Λιάπης. Είναι η εικόνα του θρασύ φοροφυγά με πραγματικές ή φανταστικές (θα πεισθούμε τις επόμενες βδομάδες) πολιτικές πλάτες.
