ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΛΟΥΠΑΚΗ
"Μας ερωτεύονται, αλλά δεν μας παντρεύονται", έλεγε συχνά ο Χαρίλαος Φλωράκης για τη σχέση της Αριστεράς με τους πολίτες. Εξωσυζυγική μονίμως η σχέση, μέσα στη γοητεία αλλά και στην ανασφάλεια. Συναρπαστική η περιπέτεια, αλλά για στεφάνι, για μονιμότητα, για κουμάντο στο σπίτι ούτε λόγος. Θα πείτε εκατό σωστούς ιστορικοκοινωνικοπολιτικούς λόγους, θα πω και πέντε παραπάνω. Τώρα, όμως, τι γίνεται; Τώρα που φτάσαμε να χτυπάει η Αριστερά την πόρτα της κυβερνητικής εξουσίας, στη χειρότερη περίοδο της μεταπολεμικής Ιστορίας; Τι να σκέφτονται τώρα αυτοί που μεγάλωσαν πιστεύοντας ότι η Αριστερά θα τους πάρει τα σπίτια; Αυτοί που διαχρονικά θεωρούσαν τους αριστερούς καλούς για να φωνάζουν και να παλεύουν, αλλά όχι για να κυβερνούν; Αυτοί που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και γέρασαν, αποδεχόμενοι ότι το τιμόνι της χώρας είναι κληρονομικό δικαίωμα δυο-τριών οικογενειών; Αυτοί, οι συστηματικά εκπαιδευμένοι στο "δεν βαριέσαι, όλοι ίδιοι είναι", έτσι και τολμήσει η αριστερή προοπτική να εμφανιστεί εγγύτερη της Δευτέρας Παρουσίας;
Όλη αυτή η σφαίρα του εποικοδομήματος, με τις ακραίες ελληνικές ιδιομορφίες της, έχει βάρβαρα πληγεί από την οικονομική κρίση. Αλλά ακόμη δεν αποφασίζει γάμο - κρατιέται. Δουλεύει νυχθημερόν το σύστημα αποδόμησης της ελπίδας και σπέρνει νέες αμφιβολίες ή νέα άλλοθι. Είναι νέο το σχήμα, είναι νέος ο αρχηγός, δεν ξέρει απ' αυτά, είναι πολλές οι συνιστώσες και πλακώνονται, δεν έχουν πρόγραμμα, δεν έχουν πρόγραμμα, δεν έχουν πρόγραμμα, δεν υπάρχει άλλη λύση, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Σκάσε και κολύμπα, σκάσε και πείνα, σκάσε και κρύωνε, σκάσε και περίμενε τη Μέρκελ να ελεήσει τον Σαμαρά.
Παρακολουθώντας τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό κατέληξα ότι αυτός ο "γάμος" μπορεί να γίνει και να στεριώσει. Γιατί άκουσα τον Γιάννη Δραγασάκη. Άκουσα έναν λόγο νηφάλιο, πλην κατηγορηματικό, με γνώση αδιαμφισβήτητη και στοιχεία αδιάψευστα, ν' αποδεικνύει ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Να δείχνει με αριθμούς ότι αν, π.χ., εισέπρατταν τη φοροδιαφυγή στο μέσο όρο του ΟΟΣΑ, δεν θα υπήρχε ούτε έλλειμμα ούτε χρέος. Ακουσα λόγο οραματικό μεν, με πλήρη επίγνωση των δυσκολιών δε, χωρίς φιγούρες, χωρίς λογικά άλματα, με εμπιστοσύνη στην κοινωνία. Με εμπιστοσύνη στο κόμμα του και στους συντρόφους του. Με πίστη στις αξίες της Αριστεράς, στην αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα, το αγωνιστικό φρόνημα, που, όπως είπε, κράτησε όρθιο τον ελληνικό λαό στη διάρκεια της Κατοχής και νίκησε τον φασισμό που εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή. Τον ακούς και πείθεσαι ότι η Αριστερά μπορεί να τα καταφέρει. "Γιατί το θέμα δεν είναι τα λεφτά, είναι οι αξίες".
Και το νέο ταξικό καθήκον είναι η ανθρώπινη ζωή, συμπληρώνω. Σήμερα, τώρα. Το αύριο είναι ήδη αργά. Την ώρα που άρχισα να γράφω αυτό το σημείωμα, έμαθα ότι αυτοκτόνησε ο γιος μιας παλιάς φίλης. Γιατρός, μόλις 36 χρόνων...
