Της Ευγενίας Λουπάκη
Στη Ρόδο της καλύτερης τουριστικής σεζόν όλων των εποχών τέσσερις άνθρωποι χάθηκαν από μια νεροποντή. Στη Ρόδο των πανηγυρισμών για την πρωτοφανή φετινή αύξηση του τουρισμού μια δυνατή καταιγίδα κόστισε τέσσερις ανθρώπινες ζωές. Η Ιαλυσσός δεν είναι κάποιο κωλοχώρι. Η Ιαλυσσός είναι η υπερφίαλη παραλία με τα γιγαντιαία ξενοδοχεία σε παράταξη απ' τη μία και τις ατέλειωτες σειρές "μπιτσόμπαρα" απ' την άλλη. Ανάμεσά τους ένας στενός δρόμος. Μια λωρίδα ανά κατεύθυνση. Από 'κει θα περάσεις για να πας στην πόλη από το αεροδρόμιο, από 'κει και για να φύγεις. Δεκαετίες τώρα. Κι απ' τη γέφυρα της Κρεμαστής θα περάσεις. Δεν είναι κάπου στα βουνά, είναι δίπλα στο αεροδρόμιο. Σ' αυτό το αεροδρόμιο που υποδέχτηκε και φέτος εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες, οι οποίοι μεταφέρονται με τα πούλμαν απ' αυτό τον στενό δρόμο, απ' αυτή τη γέφυρα, στην πόλη και στα φαραωνικά της εκτρώματα.
Η Ρόδος είναι όμορφη. Η φύση την προίκισε γενναιόδωρα, η Ιστορία το ίδιο. Η μεσαιωνική πόλη είναι μαγεία (αν πας Δεκέβρη και περπατήσεις μοναχός μέσα στην τάφρο). Η Ρόδος είναι άσχημη. Η λαγνεία του εύκολου κέρδους την κατέστρεψε. Το σύγχρονο κομμάτι της είναι αποκρουστικό, το λιμάνι της απαράδεκτο και η μαρίνα δεκαετίες υπό κατασκευήν. Πολεοδομικά είναι ένα έκτρωμα, ακόμα κι εκεί που οι (πολλοί) πλούσιοι έχτισαν τις σομόν βιλάρες τους. Μπαζώθηκαν και καταπατήθηκαν όλες οι δίοδοι της φύσης. Του ποταμού το δίκιο το περιφρόνησαν. Και οι μεγάλες πυρκαγιές συμπλήρωσαν τη ζημιά.
Το 1977, στις φτωχογειτονιές του Πειραιά, θρηνήσαμε δεκάδες νεκρούς απ' τις πλημμύρες. Κι έπρεπε να υπάρξουν οι νεκροί, για ν' αρχίσουν τα αντιπλημμυρικά έργα. Τριάντα έξι χρόνια μετά θρηνούμε νεκρούς στην πλούσια Ρόδο, που το κατά κεφαλήν εισόδημα είχε φτάσει να είναι το πρώτο πανευρωπαϊκά. Στη Ρόδο του καζίνο και των χιλιάδων ξενυχτάδικων. Στη γενέτειρα των σκυλάδικων, που τα ουίσκια καίγονταν στις πίστες από τη δεκαετία του '70. Που τα "καμάκια" χώριζαν τις κοπέλες τους τον Ιούνιο γιατί φτάνανε οι Σκανδιναβές (προ AIDS αυτά).
Διαβάζω για τις μάταιες, εδώ και δύο χρόνια, προειδοποιήσεις να καθαριστεί το ρέμα της Ιαλυσσού, μπαζωμένο στις πλαγιές του από τις αδηφάγες "ιδιοκτησίες". Πόση ρεμούλα, πόσο λάδωμα και πόση αναισθησία υπάρχει πίσω απ' αυτή την κατάσταση; Και δεν φταίνε τα Μνημόνια, ούτε τα πρωτογενή πλεονάσματα. Θυμάμαι τις εποχές των παχιών αγελάδων, που κινδύνευσε το παιδί ενός φίλου, κατοίκου Ρόδου, και το μετέφεραν στην Αθήνα με στρατιωτικό αεροπλάνο (με πρωτοβουλία του πρόωρα χαμένου δημάρχου της Τήλου Τάσου Αλιφέρη), διότι το νεοεγκαινιασθέν από τον Σημίτη νοσοκομείο της Ρόδου δεν είχε εντατική παίδων... Κι ούτε τώρα έχει. Τώρα δεν έχει τίποτα, ρήμαξε. Θησαυρίζουν όμως τα ιδιωτικά μεγαλοθεραπευτήρια.
Περνάω από τη Ρόδο για να πάω στην Τήλο και δεν σταματάω. Αεροδρόμιο - λιμάνι και πίσω. Όλο και κάποιος θα με κοιτάξει σαν ούφο άμα του μιλήσω για την τραγωδία της Αθήνας - δεν τους αφορά. Ξέρω ότι υπάρχουν και κείνοι που παλεύουν, που ελπίζουν. Τους εύχομαι καλή τύχη.
