Του Γιώργου Πετρόπουλου*
- Στις ιδεολογικές αξιώσεις του εν λόγω νομοσχεδίου συνηγορεί και το άρθρο 19, αφού δημιουργείται αυτοτελής διεύθυνση «παρακολούθησης», όπου μεταξύ παθογενών κοινωνικά συμπεριφορών, όπως ο σχολικός εκφοβισμός και η ενδοοικογενεική βία, θα «παρακολουθείται» και ο «ριζοσπαστισμός». Επί της ουσίας, το νομοσχέδιο θέτει πρακτικά εκτός νόμου, όχι μόνο τις συγκεντρώσεις, αλλά και κάθε πολιτική συμπεριφορά που εκφεύγει του καθιερωμένου και των συστημικών τρόπων διαβούλευσης.
Το νομοσχέδιο για τις «δημόσιες συναθροίσεις» που κατατέθηκε λίγες μέρες πριν προς ψήφιση στη Βουλή δεν εισάγει απλά περιορισμούς που στην πραγματικότητα απαγορεύουν τις συγκεντρώσεις. Οι εμπνευστές του, υπόρρητα, αξιώνουν την ιδεολογική κατίσχυση της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας. Στα καθ’ ημάς, θα λέγαμε ότι ενσωματώνει τις ιδεοληψίες, αλλά και τις ιδεολογικές στοχεύσεις της ακροδεξιάς συνιστώσας της ΝΔ, αλλά και αυτές του «ακραίου Κέντρου». Των δυνάμεων δηλαδή που συγκροτούν τον ιδεολογικό - κοινωνικό συνασπισμό που στήριξε την άνοδο του Κ. Μητσοτάκη και της ΝΔ στην εξουσία.
Δεν πρόκειται προφανώς για ελληνική ιδιαιτερότητα (πέραν του παρασιτικού χαρακτήρα των οικονομικών δυνάμεων που ταυτίζουν τα συμφέροντα τους με την κυβέρνηση Μητσοτάκη), καθώς αποτελεί ιδιοσυστασία της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας η σύμφυση της ακραίας ελευθερίας / ασυδοσίας των ελίτ με την ταυτόχρονη υστέρηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Αυτό που επιχειρείται από το νομοσχέδιο είναι η ποινικοποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας και ταυτόχρονα η ηθική της απονομιμοποίηση, καθώς προβάλλεται ως βασικό επιχείρημα η παρακώλυση της «κοινωνικής και οικονομικής ζωής», η ταλαιπωρία των ανθρώπων που μετακινούνται στην πόλη, και η οικονομική καχεξία των εμπορικών καταστημάτων. Αυτή, συντελείται από ασύδοτους, εγωπαθείς και κοινωνικά αναίσθητους -αριστερούς προφανώς- διαδηλωτές, και γι’ αυτό εντέλλεται η αστυνομία να διερευνήσει και να αποφασίσει αν τα αιτήματα και η εμφάνισή τους επιτρέπουν την πραγματοποίηση της συγκέντρωσή τους. Σε διαφορετική περίπτωση, τους συμμετέχοντες περιμένει φυλάκιση που φτάνει τα δυο χρόνια, καθώς οι διαδηλώσεις άνευ αστυνομικής έγκρισης, συνιστούν ιδιώνυμο αδίκημα. Παρά τους κατά καιρούς εξωραϊσμούς της, πρόκειται για τη διαιώνιση της ρητορικής του κοινωνικού συντηρητισμού απέναντι σε κάθε προσπάθεια κοινωνικής χειραφέτησης.
Έχει ενδιαφέρον πως παρ’ ότι οι υποστηρικτές του νομοσχεδίου υποστηρίζουν πως αφορά τις μικρές διαδηλώσεις, των 50 ατόμων, που ταλαιπωρούν τους υπόλοιπους, η δημόσια συζήτηση για την ανάγκη «ρύθμισης» ξεκίνησε σε μια περίοδο πολύ μεγάλων συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων. Ήταν το 2012 που ο τότε δήμαρχος Αθηναίων, Γ. Καμίνης, νυν βουλευτής Επικρατείας του ΚΙΝΑΛ, ζητούσε τον περιορισμό των συγκεντρώσεων που πραγματοποιούσαν δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές ενάντια στις πολιτικές λιτότητας του Μνημονίου.
Η ηθική και πολιτική απονομιμοποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας στην Ελλάδα στηρίζει τις καταγωγικές της αρχές στις «επεξεργασίες» του «ιστορικού αναθεωρητισμού» και στην καταγγελία κάθε ριζοσπαστικού-αντισυστημικού εγχειρήματος ως παρεκτροπής, που εν τέλει στρέφεται κατά της ανθρωπότητας. «Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες. Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση. Όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά την ίδια τη δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα», μας προειδοποιούσε ο Κ. Μητσοτάκης λίγα χρόνια πριν.
Εδώ, κομβικό ρόλο παίζει το αίτημα για το «τέλος της Μεταπολίτευσης», που στο φαντασιακό των υποστηρικτών του συνασπισμού Δεξιάς και ακραίου Κέντρου συνιστά μια περίοδο ιδεολογικής κυριαρχίας της Αριστεράς, όπου μπόρεσαν να «βγάλουν γλώσσα» οι υποτελείς τάξεις στην πολιτική εξουσία.
Στις ιδεολογικές αξιώσεις του εν λόγω νομοσχεδίου συνηγορεί και το άρθρο 19, αφού δημιουργείται αυτοτελής διεύθυνση «παρακολούθησης», όπου μεταξύ παθογενών κοινωνικά συμπεριφορών, όπως ο σχολικός εκφοβισμός και η ενδοοικογενεική βία, θα «παρακολουθείται» και ο «ριζοσπαστισμός».
Επί της ουσίας, το νομοσχέδιο θέτει πρακτικά εκτός νόμου, όχι μόνο τις συγκεντρώσεις, αλλά και κάθε πολιτική συμπεριφορά που εκφεύγει του καθιερωμένου και των συστημικών τρόπων διαβούλευσης.
Και αυτό συνιστά μια αντίφαση, καθώς ο ριζοσπαστισμός αποτελεί την ιδεολογία και πρακτική που γέννησε τον 19ο αιώνα την κοινοβουλευτική-αστική δημοκρατία και το δικαίωμα του συνέρχεσθαι που περιορίζεται από το νομοσχέδιο της ΝΔ. Δεν είναι τυχαίο πως σε όλα τα φιλελεύθερα-δημοκρατικά συντάγματα, στα θεμελιώδη άρθρα τους, η τήρησή τους επαφίεται στο Λαό.
Η κυβέρνηση της ΝΔ αναβιώνει λέξη προς λέξη το ανάλογο «περί συναθροίσεων» χουντικό νομοθέτημα. Φαίνεται πως το τέλος της Μεταπολίτευσης συνίσταται για τους θιασώτες της στην επιστροφή μας στις πρακτικές, την ιδεολογία και τη ρητορική της επταετούς δικτατορίας.
* Αντιπρόεδρος ΑΔΕΔΥ
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
