Τι κολλήματα έχει ο άνθρωπος. Τόσες αγωνίες του τριβελίζουν το μυαλό αυτές τις μέρες. Για την υγεία του, για τη δουλειά του, για τους λογαριασμούς που έρχονται στην ώρα τους και δεν ξέρει αν θα μπορέσει να τους πληρώσει. Για τους δικούς του, που μπορεί να ζουν τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά, σε συνθήκες “κοινωνικής απόστασης”. Για το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αύριο μετά την πανδημία. Σαράντα μέρες τώρα κάνει υπομονή, τηρεί τους κανόνες της έκτακτης ανάγκης, βήχει στον αγκώνα του ακόμη κι όταν είναι μόνος, κρατά ευλαβικά τις αποστάσεις στις μετρημένες εξόδους του στο φαρμακείο, στον φούρνο, στο σούπερ μάρκετ.
Αλλά σήμερα βγήκε ο ήλιος, αυτό το Σάββατο δεν έχει και τηλεργασία, πόσες φορές να καθαρίσει το σπίτι, κι η θάλασσα λάμπει σε απόσταση σχεδόν αναπνοής. Από το περασμένο Σαββατοκύριακο, το πασχαλινό, που ο καιρός ήταν πάλι σαγηνευτικός, είχε στον νου του να κάνει μια βουτιά. Αυτή που απαγορεύεται. Μεσοβδόμαδα έκανε και πάλι ψύχρα, ο πειρασμός απομακρύνθηκε, αλλά από το πρωί δεν έχει τίποτε άλλο στον νου του από αυτή τη βουτιά. Η επιθυμία είναι βασανιστική, ενώ παράλληλα διερωτάται εάν έχει αρκετή αίσθηση ευθύνης απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Όπως και να το σκεφτεί, δεν βλέπει ποιον απειλεί ένα πλαφ στη θάλασσα, δέκα λεπτά γρήγορες απλωτές στο κρύο νερό κι επιστροφή στον εγκλεισμό. Αλλά δεν παίρνει την απόφαση. Κι όχι μόνο εξαιτίας των 150 ευρώ. Κι αυτή η αναποφασιστικότητα τον βασανίζει. Σήμερα, περισσότερο από τις άλλες αγωνίες του.
Νίκη Θεσσαλού
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
