Μένουμε σπίτι. Μέρες τώρα. Και μας λείπουν πολλά. Ο καθένας τα ιεραρχεί διαφορετικά. Οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, οι ανάγκες, πέραν των βασικών, δεν ταυτίζονται... Πάντα μου άρεσε να ακούω τους άλλους, φίλους, γνωστούς, ανθρώπους που μοχθούν για να αντιμετωπίσουν δυσκολίες και αναποδιές... Τώρα με την καραντίνα, το τηλέφωνο είναι το μέσο. Πάει το μπαρ, το ουζερί, η ταβέρνα, το καφενείο, το σινεμά, η βόλτα γενικά χωρίς αιτία...
Με τον Βασίλη είχα καιρό να μιλήσω, τι καιρό δηλαδή, καμιά βδομάδα. Τηλεκπαίδευση, μου λέει, και εγώ και τα παιδιά... Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα. Σχολείο στο σπίτι δηλαδή και φροντιστήριο στο σπίτι για πολλούς μαθητές. Με δυσκολίες πολλές για τα παιδιά που δεν έχουν υπολογιστές, με κενά, με προβλήματα πολλά, με τις ανισότητες και τις διαφορές να φαίνονται τώρα ακόμη περισσότερο. Άντε να βρεις τις ισορροπίες, να ξεπεράσεις μικρά και μεγάλα προβλήματα, να πεισθούν τα παιδιά να δώσουν προσοχή. Η κούραση φαίνεται...
Τηλεκπαίδευση λοιπόν, σκέφτηκα μετά την κουβέντα μας. Το σχολείο στο σπίτι. Πάει όμως η πρωινή προσευχή. Πώς να γίνει; Η τηλεκπαίδευση δεν έχει προαύλιο... Παρέλαση για την 25η Μαρτίου δεν είχαμε. Καμία προετοιμασία δεν μπορούσε να γίνει. Έμειναν οι σημαίες στις αίθουσες των σχολείων, αφού οι μαθητές ήταν στα σπίτια τους και χέρια να τις κρατήσουν δεν υπήρχαν. Μαθητικές παρελάσεις, τέλος. Άλλωστε ούτε στρατιωτικές έγιναν...
Τι έγινε όμως με όσους υψώνουν κάθε φορά το λάβαρο του χουντικού τρίπτυχου πατρίς - θρησκεία - οικογένεια; Τι έγιναν οι υπερασπιστές των κούφιων τελετουργικών; Πού κρύφτηκαν οι πολιτικοί της δημαγωγίας και του ακροδεξιού λαϊκισμού; Πού είναι οι κραυγές εναντίον όσων θεωρούν τις μαθητικές παρελάσεις απομεινάρι άλλων εποχών; Πού είναι οι κεραυνοί κατά εκείνων που θεωρούν την πρωινή προσευχή στο σχολείο να ταιριάζει σε κατηχητικό και όχι σε δημόσια εκπαιδευτική διαδικασία;
"Τα σχολεία έκλεισαν, τα μαθήματα γίνονται" δηλώνουν ορισμένοι με περισσή υποκρισία, για να καλύψουν το έλλειμμα προετοιμασίας, την εγκατάλειψη των δασκάλων και των καθηγητών, την αδιαφορία για τους μαθητές που δεν έχουν υπολογιστές. Μεγάλο το ενδιαφέρον τους, βλέπετε, για την οικογένεια και ιδιαίτερα για όσες οικογένειες τα φέρνουν δύσκολα βόλτα...
Και ήρθε και η Εκκλησία στο σπίτι. Μεγάλη Εβδομάδα και Ανάσταση. Οι ακολουθίες από την τηλεόραση στο σπίτι, η προσευχή το ίδιο...
" Δεν θα μας μείνει τίποτα... Θα τα γκρεμίσει όλα ο κορωνοϊός”, σχολίασε με χιούμορ ο Βασίλης όταν του περιέγραψα τα παραπάνω. Λες να μείνει η πατρίδα απροστάτευτη χωρίς τις μαθητικές παρελάσεις και η θρησκεία να μην έχει συνέχεια χωρίς την πρωινή προσευχή; Ας το αφήσουμε αυτό να το σκεφθούν οι θιασώτες του χουντικού τριπτύχου και ας πάρουν τα... μέτρα τους.
Το ερώτημα είναι αν η Πολιτεία και κυρίως αν η σημερινή κυβέρνηση μπορεί να αξιοποιήσει για την επόμενη μέρα την εμπειρία της λειτουργίας -σε αυτές τις έκτακτες συνθήκες- ορισμένων εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων στο σπίτι αντί του σχολείου. Θα διορθωθούν αδυναμίες και ανεπάρκειες; Θα δοθεί βάρος στην καλλιέργεια ικανοτήτων συνεργασίας; Θα μελετηθούν νέες προσεγγίσεις για την απόκτηση γνώσεων;
Θα γίνει κάτι για την ενίσχυση του δημόσιου σχολείου ή θα μείνουν "κολλημένοι” στην... πρωινή προσευχή και στην παρέλαση;
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
