Αγαπημένο μου ημερολόγιο, πού χάθηκε η συγκέντρωσή μου; Το Σάββατο πριν κλείσουν τα πάντα, πλην τροφίμων κ.λπ., για την καραντίνα είχα τρέξει στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο. Θεωρούσα σχεδόν σίγουρο ότι για ένα μήνα δεν θα έβγαινε κανείς μας από το σπίτι και έμπλεη αισιοδοξίας -μισογεμάτο είναι το ποτήρι, ακόμη και αν η... στάθμη του νερού έχει χαμηλώσει ανησυχητικά- εφοδιάστηκα με δέκα βιβλία, μυθιστορήματα και δοκίμια, τα οποία είτε με γοήτευσαν είτε μου τα σύστησε ο βιβλιοπώλης μου, που τόσο εκτιμώ.
Μπορεί η καθημερινή δουλειά να συνεχίστηκε όλες αυτές τις μέρες, που περνούν αργά και βασανιστικά, αλλά χωρίς μετακινήσεις, χωρίς επαγγελματικά ραντεβού, χωρίς κοινωνικές υποχρεώσεις -και χαρές- ο χρόνος που περίσσευε και μέσα στη βδομάδα και κυρίως τα σαββατοκύριακα, σε μας που ζούμε κοιτώντας το ρολόι, ήταν πολύς. Κι εγώ ήμουν από τα μικράτα μου βιβλιοφάγος. Κι όμως, μετά βίας κατάφερα να διαβάσω τρία από τα βιβλία - κι αυτά με το ζόρι. Όσο απολαυστικό κι αν είναι το κείμενο, όσο ενδιαφέρουσα η θέση του συγγραφέα, κάπου στη σελίδα είκοσι έπιανα τον εαυτό μου να αφαιρείται. Να χάνει τον ειρμό, να σκέφτεται κάτι άλλο, ένα πλυντήριο που περιμένει να μπει, ένα φυτό που φαίνεται να χρειάζεται λίπασμα, ένα τηλεφώνημα που πρέπει να γίνει, ένα τραπέζι που φωνάζει “ξεσκόνισέ με”. Τις πρώτες μέρες δεν έδωσα σημασία. Κάτι το πρωτόγνωρο της κατάστασης, κάτι οι προκλήσεις -και οι δυσκολίες- της τηλεργασίας, κάτι το αυτομαστίγωμα για να κάνω λίγη γυμναστική και να κρατάω τις δέουσες αποστάσεις από το ψυγείο, δεν συνειδητοποίησα τη δυσκολία μου να συγκεντρωθώ και να απολαύσω την ανάγνωση. Μέχρι που έπιασα τον εαυτό μου να κάνει... επαναλήψεις, με περισσή ευκολία, αστυνομικών που είχα ξαναδιαβάσει. Και μάλιστα εκείνων στα οποία το βασικό είναι η περιγραφή του κλίματος, των κοινωνικών συνθηκών και η αστυνομική πλοκή είναι δευτερεύουσα. Ας πούμε, του Καμιλέρι με τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο. Την τρίτη εβδομάδα το συζήτησα με ένα φίλο: “Κι εμένα το ίδιο μου συμβαίνει. Διαβάζω κανονικά τα σχετικά με τη δουλειά μου, κάνω και καμιά επανάληψη τα αγαπημένα μου ποιήματα, αλλά όταν ανοίγω ένα καινούργιο βιβλίο που λαχταρούσα να διαβάσω, παθαίνω κοκομπλόκο”, μου είπε. Αναθάρρησα, δεν θα το κρύψω. Σκέφτομαι, όμως, πώς ο ελεύθερος χρόνος δεν είναι σύμμαχος σε συνθήκες καραντίνας. Δεν είναι και τόσο ελεύθερος. Περιμένω με αγωνία την επιστροφή στην “κανονική” ζωή, όταν ο ελεύθερος χρόνος θα είναι πάλι λιγοστός και θα κλέβω με ευχαρίστηση λίγες ώρες για την απόλαυση της ανάγνωσης.
Νίκη Θεσσαλού
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
