Κάθε φορά που προσπαθώ να αντικρίσω μια φέτα ουρανό από το παράθυρό μου, θέλοντας και μη το μάτι μου πέφτει στο σχεδόν πάντα ανοιχτό παράθυρο του πρώτου ορόφου της απέναντι πολυκατοικίας. Έτσι στενά που είναι τα δρομάκια των πυκνοκατοικημένων συνοικιών μας, δεν γίνεται να αποφύγεις την αδιακρισία - δεν έχουμε, βλέπετε, σπίτια με κήπους και ταράτσες με θέα σε αλσύλια και δασάκια σαν τους κυβερνητικούς, που μας μοστράρουν πώς #μένουνε_σπίτι...
Τέλος πάντως. Αδιακρισία, ξεαδιακρισία, τη γιαγιά που μένει απέναντι έχω κοντά πέντε χρόνια να τη δω, από τότε που κυκλοφορούσε στη γειτονιά ισορροπώντας στο μπαστούνι της. Τώρα, το μόνο που διακρίνεται είναι η άκρη του σιδερένιου ιατρικού κρεβατιού της, πίσω από τις κουρτίνες που ανεμίζουν. Πέντε χρόνια καραντίνα, σκέφτομαι, βλέποντας την κυρία από κάποια πρώην (και νυν, εδώ που τα λέμε) ανατολική χώρα, που τη φροντίζει, να ρουφάει λίγο καθαρό αέρα κρεμασμένη η μισή έξω από το παράθυρο. Τώρα πια δεν βγαίνει ούτε αυτή έξω, παρά μόνο συμπληρώνοντας στα γρήγορα έναν κωδικό 1 ή 2 για να πεταχτεί στο φαρμακείο ή στο σούπερ μάρκετ - δύο τετράγωνα απόσταση, όλη κι όλη. Άντε να λείψει δεκαπέντε, είκοσι λεπτά μέσα στη μέρα... Προς μεγάλη χαρά, φαντάζομαι, της κατάκοιτης γιαγιάς, που τουλάχιστον τώρα έχει συνεχώς παρέα...
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
