Μετακίνηση κωδικός 2. Ψωμί από τον φούρνο, μαρούλι, άνηθο και λεμόνια από τον μανάβη και σουπιές από τον ψαρά. Τέτοιες μέρες όποιος ψωνίζει από τα μικρά καταστήματα βάζει το λιθαράκι του για να υπάρχουν και την επόμενη μέρα. Για μικρά καταστήματα μιλάμε, βέβαια, όχι για... μπουτίκ φρούτων.
Η πολυπόθητη έξοδος ολοκληρώνεται με ένα πέρασμα από τον χασάπη. Πάσχα έρχεται κι ο οργανισμός μου είναι προγραμματισμένος για κατσικάκι. Ο Άκης είναι χωρατατζής κι έχει έναν καημό με το Μοντεβιδέο. Από τότε που του είπα ότι έχω περάσει τον Ρίο Πλάτα, ανέβηκα πολύ στην εκτίμησή του. Πάντα μου πιάνει με πολύ εγκαρδιότητα την κουβέντα και δεν βάζει γλώσσα μέσα. Αλλά αυτή τη φορά τον προλαβαίνω: “Άκη, θέλω λίγο κατσικάκι για τον φούρνο και να μου πεις πώς θα το φτιάξω. Δεν έχω κάνει ποτέ” του λέω. “Έχετε μάθει κι εσείς οι Βόρειοι τη σούβλα κι έτρεχες κι εσύ στας εξοχάς;” ρωτάει και συνεχίζει απτόητος: “Λοιπόν, ούτε και φέτος θα μάθεις να φουρνίζεις. Θα βάλουμε από το Σάββατο σούβλες στο κρεοπωλείο και θα 'ρθεις να πάρεις. Μόνο να παραγγείλεις, γιατί την τελευταία στιγμή δεν θα έχει μείνει ούτε πέτσα”. Το σκέφτομαι για λίγο. Μου είχε καλαρέσει η ιδέα να δοκιμάσω το δικό μου ψητό. Άσε που με το μαγείρεμα περνάει και η -ατέλειωτη- ώρα. “Θα βάλω και κοκορέτσι” πετιέται ο Άκης κι αυτή είναι η χαριστική βολή στα όνειρά μου να το παίξω σεφ. “Εντάξει, πείστηκα. Κράτα μου μια μερίδα κατσικάκι και μία κοκορέτσι και πες πότε να περάσω να τα πάρω” του λέω. “Εκεί μας καταντήσανε οι αλήτες, μαντάμ. Να πουλάμε με τη μερίδα το κατσικάκι. Μία, άντε δύο, σαν να μένουν μόνο εργένηδες, άντε και κανα ζευγάρι στη γειτονιά. Ποτέ δεν έχω ξαναζήσει τέτοιο Πάσχα, χωρίς τραπεζώματα, χωρίς τις νοικοκυρές να μαλώνουν για τη σκέπη”. Τα λέει και γελάει. “Μπόρα είναι, θα περάσει” καταλήγει.
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
