Τα πρόσωπα κάποιων από μας τα ξέρετε, επειδή βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα. Τις φωνές κάποιων από μας τις ξέρετε, επειδή βγαίνουν στα ραδιόφωνα. Τα ονόματα των μισών από μας τα ξέρετε, επειδή υπογράφουν άρθρα και ρεπορτάζ. Αλλά για να βγει μια εφημερίδα είναι απολύτως απαραίτητες και οι “άγνωστες” και “άγνωστοι” σε σας.
Όλες και όλοι αυτοί που κάνουν τη βάρδια τους στο τηλέφωνο, στη διόρθωση, στη σύνταξη ύλης, στη σελιδοποίηση, στα γραφιστικά. Μη σας πω και οι ντελιβεράδες, που φέρνουν τους καφέδες και το φαγητό στους ανθρώπους που ξημεροβραδιάζονται στο γραφείο και δεν έχουν τον χρόνο ή τη διάθεση να μαγειρέψουν και να φέρουν μαζί τους το καθημερινό ταπεράκι.
Όσοι δουλεύουν σε έναν ζωντανό οργανισμό, όπως εμείς στην “Αυγή”, λίγο-πολύ γνωρίζονται μεταξύ τους, τρακάρονται στους διαδρόμους, στην κουζίνα, στο μπαλκόνι που μαζεύονται οι καπνιστές - όλοι αυτοί οι Γουίλι, οι μαύροι θερμαστές από το Τζιμπουτί.
Κάποιοι, οι παλιότεροι, γνωρίζονται καλύτερα, έχουν γίνει φίλοι -ή έχουν σιχαθεί ο ένας τον άλλο- με τα χρόνια, κάποιοι έγιναν και ζευγάρια, που είτε άντεξαν στον χρόνο είτε όχι. Κάποιοι, πάλι, οι νεώτεροι ή οι ανταποκριτές, μερικούς... κρίκους της αλυσίδας δεν τους έχουν γνωρίσει ποτέ. Δεν μίλησαν ποτέ με τον Χρίστο στο τηλεφωνικό κέντρο, δεν είδαν ποτέ τη Δέσποινα στη διόρθωση ή τον Χάρη στο αρχείο, που φτάνει στο γραφείο τις μικρές ώρες.
Ψηφιακή εγγύτητα
Το παράξενο είναι ότι, τώρα, που κλείσαμε δυο εβδομάδες απόλυτης τηλεργασίας, η καθεμιά κι ο καθένας μπροστά στον υπολογιστή του και με το κινητό ανά χείρας, με τους ρεπόρτερ να βγαίνουν στη γύρα με το σταγονόμετρο, ίσα για να δουν με τα δικά τους μάτια τι τρέχει στην πόλη, νιώθω ότι γνωριστήκαμε καλύτερα.
Με τις περιβόητες τηλεδιασκέψεις πήραμε μια ιδέα πώς είναι το σπίτι του άλλου - έστω αυτή η λωρίδα του σπιτιού που πιάνει η κάμερα του λάπτοπ ή του κινητού. Αποκτήσαμε μια νέα ευαισθησία για τη διάθεση του άλλου, ιδίως όταν η κάμερα είναι κλειστή. Το αυτί μας πιάνει την παραμικρή απόχρωση ευθυμίας, τσατίλας, αγωνίας, κούρασης, φόβου ή βαρεμάρας στη φωνή του άλλου.
Στα “τσατ”, αυτή τη μόνιμη ψηφιακή γραμμή επικοινωνίας ανάμεσα στα κάθε είδους τμήματα, που καταδυναστεύει πλέον την καθημερινότητά μου, έπιασα τον εαυτό μου να εκπλήσσεται από το πόσο χιούμορ έχει αυτός που τον θεωρούσα “ξινό”, πόσο εύκολα “αρπάζεται” αυτός που τον θεωρούσα “κουλ”, πόση υπομονή δείχνει αυτός που τον θεωρούσα απότομο κι ανυπόμονο.
Μη σας κάνει εντύπωση που χρησιμοποιώ τόσο πολύ το “αυτός”, είναι πλειοψηφία οι άντρες στην εφημερίδα - και, όπως παντού, οι περισσότεροι φροντίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους.
Δυο εβδομάδες έγκλειστη, και συνειδητοποιώ πόσο τυχερή είμαι, που έχω μια -ίσως περισσότερο απ’ όσο αντέχω ενδιαφέρουσα- δουλειά να κάνω, πολλούς ανθρώπους να επικοινωνώ υποχρεωτικά, ακόμη κι όταν με παίρνει από κάτω, ανθρώπους που με κάνουν να χαμογελάω ή να θυμώνω. Κι όλα αυτά με έναν αυστηρό ρυθμό, που για μένα είναι αντίδοτο στην παράδοση στον εγκλεισμό.
Θαρρώ ότι αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματα τα μοιράζομαι με πολλούς από την ομάδα της “Αυγής” - και με εκείνους που δεν έχω πει ποτέ μια προσωπική κουβέντα, πέρα από τις απαραίτητες της καθημερινότητας στην Αγίου Κωνσταντίνου ή προσφάτως στο Μεταξουργείο. Μιας καθημερινότητας που σήμερα φαντάζει αίφνης πολύ μακρινή.
Αυτή η έγκλειστη ομάδα δουλεύει με πάθος για την εφημερίδα που έχετε αυτή τη στιγμή στα χέρια σας ή στην οθόνη του κινητού σας. Με πάθος και με ευλαβική προσοχή, ώστε να μην σας σερβίρουμε ούτε μια λέξη fake news, που περισσεύουν αυτές τις μέρες της κορωνοκρίσης.
