Το σαββατοκύριακο η Αθήνα θα μπορούσε, πρώτη φορά από την αρχή της κρίσης, να χαρακτηριστεί κατά το δημοσιογραφικό κλισέ “πόλη - φάντασμα”. Το απόγευμα της Κυριακής ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε την απόφαση για απαγόρευση της κυκλοφορίας.
Στη βραδινή βόλτα - ανάσα στα κοντινά πάρκα με τον Μέλιο η ερημιά της προηγούμενης ημέρας και του πρωινού είχε διαταραχθεί. Στα παγκάκια νέα παιδιά, δυο - δυο, αγόρια και κορίτσια, πολλά με μάσκες, κρατώντας τα χέρια, κατά παράβαση των οδηγιών, αλλά ο έρωτας δεν τα πάει καλά με τους περιορισμούς. Ιδίως ο εφηβικός.
Είχαν μάθει, βλέπετε, για την επικείμενη απαγόρευση, που για τα παιδιά σημαίνει τον αποχωρισμό από τις σχέσεις, αλλά και τους φίλους. Κάποιες παρέες στο πάρκο, σε κύκλους, στις τσιμεντένιες εξέδρες στο γηπεδάκι του μπάσκετ, με μουσική στα κινητά και μπίρες από το περίπτερο.
“Να έχεις ανοιχτές τις ειδοποιήσεις, θα κάνουμε βίντεοκλήση” έλεγε ένα κορίτσι στο αγόρι της, χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει τον μικρό λυγμό που ξέφυγε στη φωνή της. “Θα έχει καλοκαιριάσει μέχρι να τα ξαναπούμε, ρε, θα κάνουμε παρτάρα αυτοσχέδια στην πλατεία όταν βγούμε” άκουσα να συζητάει μια παρέα παιδιών του Λυκείου.
Υποσχέσεις με φόβο. Μπροστά στο άγνωστο και στο πρωτόγνωρο. Υποσχέσεις προϋπόθεση για την ελπίδα. Ήταν η νύχτα πριν από το lockdown, κάπου ανάμεσα στο πράσινο και τα νεοκλασικά του Μετς υπό το βλέμμα της Ακρόπολης, που έμοιαζε να χαμηλώνει τα μάτια και να προετοιμάζεται κι εκείνη για τη σιωπή. Το πρωί της Δευτέρας είχαν μείνει μερικά κουτάκια μπίρας, άδεια παγκάκια και η υπόσχεση ότι θα μπορέσουμε ξανά να αγκαλιαζόμαστε κάτω από τον ήλιο της Αθήνας.
