Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις ως δημοσιογράφος είναι το άγχος. Είναι ο μόνος πραγματικός σου σύντροφος. Σε γλιτώνει από λάθη ή σε σπρώχνει σε αυτά. Είναι μαζί σου όταν “όλα πάνε καλά”, αλλά και όταν όλα πάνε στραβά. Είναι εκεί όταν τρέχεις να σωθείς να μην σου ανοίξουν το κεφάλι σε διαδήλωση, αλλά και όταν σε ρωτάει ο αρχισυντάκτης σε πόση ώρα θα είναι έτοιμο το κομμάτι σου, όταν δεν ξέρεις αν θα επιβιώσει η εφημερίδα, όταν δεν ξέρεις αν η θέση σου σε αυτήν θα επιβιώσει. Βλέπεις, η δεκαετία της κρίσης πρόσθεσε νέα άγχη, όπως και σε όλους τους άλλους δηλαδή. Και η λίστα με τους λόγους άγχους αυτή την τελευταία δεκαετία δεν σταματά. Κάθε μέρα εμπλουτίζεται, και για τους δημοσιογράφους και για τους μη δημοσιογράφους.
Και ύστερα από δέκα χρόνια επιτυχούς ή ανεπιτυχούς διαχείρισης του άγχους, η ζωή είπε να τινάξει την μπάνκα στον αέρα και να μας πει “μ...λάκες, νομίζατε ότι αυτά ήταν τα δύσκολα;”.
Μια φίλη μού είπε προχθές πως νιώθει ότι ζει σε ταινία επιστημονικής φαντασίας ή σε εφιάλτη. Φτιάχνουμε νέους εφιάλτες, της είπα, γιατί αυτό δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ για να το φοβηθώ. Ούτε καν η προϋπηρεσία δέκα ετών κρίσης δεν με προετοίμασε.
Και ο πιο πιστός μου σύντροφος πέρασε και αυτός μαζί μου στην τηλεργασία. Δίπλα μου, μέχρι να στείλω το κομμάτι μου στον αρχισυντάκτη και να “σχολάσω”.
Εξακολουθεί ειδεχθώς να με κρατά ακίνητη στην ίδια θέση για ώρες γράφοντας και τηλεφωνώντας, ενώ έχει εισβάλει και στο τελευταίο καταφύγιό μου, το σπίτι. Και αναρωτιέμαι πια αν θα είμαι τυχερή μέχρι το τέλος και το μεγαλύτερο άγχος μου να είναι η έγκαιρη αποστολή του κειμένου μου στην εφημερίδα.
