Εκεί λοιπόν, στην Ουάσιγκτον, όπου δηλώσαμε «αξιόπιστος και προβλέψιμος σύμμαχος». Δηλαδή δεδομένος. Έτσι και τόσο ώστε ν’ αποδειχθούμε στην πράξη και «πρόθυμοι». Πρόθυμοι να μετάσχουμε, πάση δυνάμει, στα πολεμικά σχέδια των Αμερικανών. Όχι πια μόνο με την παροχή, ως συνήθως, των γνωστών «διευκολύνσεων» μέσω των βάσεων. Αλλά, ακριβώς, πάση δυνάμει...
Ώς αυτή την ώρα δεν υπάρχει επίσημη επιβεβαίωση των πληροφοριών των σχετικών με την αποστολή ελληνικής συστοιχίας πυραύλων Patriot στη Σαουδική Αραβία. Αλλά ούτε και επίσημη διάψευση. Υπάρχουν απλώς δημοσιογραφικές πληροφορίες. Πολλές ωστόσο πληροφορίες και διασταυρωμένες, ακόμη και στις λεπτομέρειές τους. Σύμφωνα με τις οποίες, η συστοιχία θα συνοδεύεται από εξειδικευμένο προσωπικό 50 στελεχών των ενόπλων δυνάμεων της χώρας. Ενώ τη συντήρησή της θα αναλάβουν Αμερικανοί ειδικοί...
Το προετοιμαζόμενο από καιρό σχέδιο αποστολής καλύπτεται από πλήρη μυστικότητα. Έγινε παρ’ όλ’ αυτά γνωστό ότι καταρτίστηκε από το υπουργείο των Εξωτερικών, μετά από εντολή του πρωθυπουργού. Και στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας ανετέθη η υλοποίηση. Σύμφωνα δε με τις ίδιες πληροφορίες, από το υπουργείο Άμυνας διατυπώθηκαν αρχικά κάποιες αντιρρήσεις. Όμως η πολιτική βούληση ήταν δεδομένη. Οπότε οι αντιρρήσεις εκάμφθησαν και το σχέδιο προχωρεί. Δίχως, πάντως, ακόμη και τώρα, να υπάρξουν επίσημες ανακοινώσεις. Θα έπρεπε, βλέπετε, τις ανακοινώσεις να ακολουθήσουν οι αναγκαίες εξηγήσεις. Γιατί, ας πούμε, στη βάση ποιων εκτιμήσεων, ποιας ακριβώς γεωπολιτικής ανάλυσης, αλλά ακόμη και με τι ανταλλάγματα, αλλάζει εν μιά νυκτί το «δόγμα» της εξωτερικής πολιτική της χώρας; Μήπως δίχως κανένα απολύτως αντάλλαγμα; Με μόνη την προσδοκία της «εύνοιας» του Ντόναλντ Τραμπ; Προς επιβεβαίωση και μόνο του «αξιόπιστου και προβλέψιμου» δηλαδή του δεδομένου και πειθήνιου του συμμαχικού χαρακτήρα της χώρας μας απέναντί του;
Ισχυρούς συμμάχους ναι, ισχυρές συμμαχίες όχι...
Εάν δεν υπάρξουν, όπως θα έπρεπε, δεύτερες και τρίτες «διορθωτικές» σκέψεις και αν τελικά υλοποιηθεί το σχέδιο, θα πρόκειται πράγματι για ανατροπή των δεδομένων της εξωτερικής πολιτικής της χώρας απέναντι στη Μέση Ανατολή. Των από δεκαετιών ισχυόντων δεδομένων, των σεβαστών απ’ όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις. Σύμφωνα με τα οποία, η Ελλάδα αποτελεί δύναμη ειρήνης στην περιοχή, μη εμπλεκόμενη, επ’ ουδενί και μ’ οποιονδήποτε τρόπο, ούτε καν έμμεσα, σε πολεμικές συγκρούσεις. Διπλωματικό δόγμα το οποίο εξασφαλίζει τον σεβασμό όλων των μερών, ανεξαρτήτως των μεταξύ τους διαφορών. Αλλά και ρόλο έγκυρου συνομιλητή με τους πάντες. Ρόλο ο οποίος αξιοποιήθηκε θετικά, σε αρκετές περιπτώσεις, και από τους εταίρους μας στην Ε.Ε.
Τα περί ων ο λόγος σταθερά δεδομένα της ελληνικής εξωτερική πολιτικής, δέχτηκαν πρόσφατα ένα πρώτο μεγάλο πλήγμα. Καθώς ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν δίστασε να προσφέρει στήριξη στην προκλητικά τυχοδιωκτική ενέργεια του Ντόναλντ Τραμπ, που οδήγησε στη δολοφονία τούς Κασέμ Σουλεϊμανί. Αν τώρα προχωρήσουμε και στην αποστολή προωθημένων οπλικών συστημάτων στην Σαουδική Αραβία (τον υπ’ αριθμόν 2, μετά το Ισραήλ, σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή), έχουμε τινάξει στο αέρα ό,τι χτίσαμε ως τώρα. Και, πιθανότατα, μπαίνουμε σε μεγάλες και ίσως μη προβλέψιμες ακόμη περιπέτειες...
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αρέσκεται να λέει και να ξαναλέει πως «η χώρα μας διαθέτει ισχυρές συμμαχίες». Όμως, απ’ ό,τι δείχνει η πραγματικότητα, δεν λέει την αλήθεια. Γιατί μπορεί πράγματι να διαθέτουμε ισχυρούς συμμάχους, όχι όμως και ισχυρές συμμαχίες. Ιδίως όταν τις επικαλούμαστε σε σχέση με τις ελληνοτουρκικές διαφορές. Κι αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινά. Με τελευταίο λίαν αποκαλυπτικό «επεισόδιο» τη διάσκεψη του Βερολίνου για το Λιβυκό. Όπου όχι μόνο αποκλειστήκαμε από την διάσκεψη, αλλά στο κείμενο των συμπερασμάτων, δεν υπήρξε η παραμικρή αναφορά στο μνημόνιο Άγκυρας - Τρίπολης. Παρά το γεγονός ότι το επιδιώξαμε και το περιμέναμε. Που είναι λοιπόν οι ισχυρές μας συμμαχίες; Και πως λειτουργούν όταν πραγματικά τις χρειαζόμαστε; Εκτός κι αν μας ικανοποιούν (και μας αρκούν) οι φραστικές καταδίκες του τουρκολιβυκού μνημονίου. Ή οι θερμές, για τον ρόλο της χώρας μας, επιστολές του Μάικ Πομπέο. Τις οποίες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κραδαίνει υπερηφάνως. Αν αυτά, τα συνήθως χωρίς αντίκρισμα, μας ικανοποιούν και μας αρκούν, εντάξει, πάσο...
