Η κυβέρνηση κάνει Blitzkrieg, κεραυνοβόλο πόλεμο. Χωρίς τους δισταγμούς, τα συμπλέγματα και την ασχετοσύνη του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, λύνει θέματα πριν προλάβουν να οργανωθούν αντιδράσεις. Δεν «τραβάει» τα θέματα αργοπορώντας, δεν διαβουλεύεται, δεν δίνει χώρο στον αντίπαλο ή τον ανταγωνιστή. Τσακ και μπαμ. Έχει στο συρτάρι τα αιτήματα των δικών της και πράττει. Διορίζει, καταργεί, ψηφίζει, αποψύχει. Όπως έχει ειπωθεί, «κάθε νομοσχέδιο και ένας φίλος από πίσω».
Καμιά στρατηγική επιλογή που να έχει σχέση με οποιοδήποτε μοντέλο ανάπτυξης, καμιά επεξεργασμένη πολιτική σύνθεση που να οδηγεί σε βελτίωση, έστω με τους ιδεολογικούς όρους που επικαλείται. Επειδή η ζωή είναι άναρχη, αν αθροίζεις απλώς διάσπαρτα αιτήματα, ναι μεν βολεύεις κάποιους, αλλά αναπαράγεις όλα τα άναρχα χαρακτηριστικά, όλα τα ελαττώματα που συγκρότησαν εν τέλει το νεοελληνικό κράτος, που έστησαν τους όρους της κρίσης και διεκδικούν μάλιστα και το αποκλειστικό προνόμιο να την υπερβούν (ως γιατροί κομπογιαννίτες). Το δεξιό κλειδί όμως είναι η τεχνική Blitzkrieg.
Υπάρχει δυνατότητα ισοδύναμης αντίδρασης; Είναι σίγουρο ότι ρίχνοντας τους φελλούς στο βαρέλι (περιμένοντας δηλαδή) κάποια στιγμή όλες οι δυσαρέσκειες θα συνδεθούν και σχεδόν με μια πολιτική χημεία θα υπάρξει συναντίδραση. Είναι αυτό «κίνημα»; Αποτελεί το πεδίο πολιτικής ανάπτυξης του κόμματος; Και ναι και όχι. Το κόμμα της περίεργης Αριστεράς που υποστασιοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ θα παίρνει την κινηματική αύρα, δεν είναι όμως δουλειά του να κάαααθεται τεμπέλικα στη συσσώρευση κοινωνικής (κλαδικής) δυσαρέσκειας.
Η απλή δυσαρέσκεια δεν σχεδιάζει πολιτική, ίσως κάποιες φορές ανατρέπει πολιτική, ενίοτε και μια αντιδραστική πολιτική, αλλά αντιστρόφως μπορεί να ανατρέψει και μια προοδευτική πολιτική. Η δυσαρέσκεια οδηγεί στην αστόχαστη επιλογή του άλλου (του εκάστοτε άλλου), αλλά δεν συγκροτεί πυκνό, πειθαρχημένο και πιστό πολιτικό κοινό ούτε οδηγεί στο σχεδιασμό του παραγωγικού μέλλοντος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέχθηκε από το ρεύμα της δυσαρέσκειας του 2012-2015, αλλά και απορρίφθηκε από ένα αντίρροπο ρεύμα το 2019. Όπως πήρε το κύμα το 2015, έτσι το έχασε το 2019. Σε λίγο ίσως (ή θα) ξαναεπιλεγεί από τη νέα, αθροιζόμενη δυσαρέσκεια, αλλά συγχρόνως θα αιχμαλωτίζεται απ’ αυτήν. Η εκλογική επιλογή είναι και μορφή απαίτησης. Πάντως με τέτοιους ενδοτισμούς και ευκολίες δεν χτίζεται πολιτική.
Φυσικά ο κόσμος θέλει «ναι». Η πολιτική του «ναι» είναι εξόχως εμπορική. «Πες μου τι θες, να σου πω ότι θα το κάνω». Όχι ακριβώς «να το κάνω», αλλά «να σου πω ότι θα το κάνω». Μετά βλέπουμε.
Αυτό το δραματικό στοιχείο αποδόμησε την πολιτική σκηνή, κατέστρεψε την πολιτική σκέψη. Δεν διέλυσε μόνο τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά των πολιτικών περιοχών, αλλά διέσυρε τις συλλογικές επιθυμίες μετατρέποντάς τες σε ασίγαστα προσωπικά, εγωιστικά, ιδιωφελή πάθη.
Αν ακούς την παραγγελιά του «ναι», της κολακείας κάθε μικρού, ιδιωτικού ή ακόμα και μαζικού αιτήματος, αν δεν «ράψεις» το μερικό με μια γενική σύλληψη του παραγωγικού και διοικητικού προβλήματος της χώρας, τότε θα πιθηκίζεις. Κακέκτυπο της Ν.Δ., του εργολαβικού πραγματισμού και του τυφλού οράματός της. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για να μακροημερεύσει και να αφήσει το ίχνος του στην ελληνική Ιστορία, πρέπει να αφομοιώσει και την κριτική στις λαϊκές επιλογές, την κριτική στις μαξιμαλιστικές επιθυμίες, την κριτική σε πτυχές του ρεύματος. Γιατί το κύμα, όπως σε πάει, έτσι σε καπελώνει.
