Της Μυρσίνης Δογάνη
Ο τίτλος του κειμένου είναι συμβολικά ξεκάθαρος, στέλνοντας τρία άμεσα μηνύματα. Πρώτον, ακολουθεί ένα κείμενο για το επίκαιρο ζήτημα της ηθικής απονομιμοποίησης του δικαιώματος στην έκτρωση, με αφορμή τη διαφημιστική καμπάνια που φιλοξενήθηκε στις στάσεις του μετρό. Δεύτερον, αυτή που υπογράφει το κείμενο παρομοιάζει την χρονική περίοδο που διανύουμε ως «χρόνια της χολέρας», υπονοώντας τη χαλεπότητα του παρόντος πολιτικού χρόνου, ενδεχομένως και τη χαλεπότητα του παρόντος κυβερνητικού χρόνου. Τρίτον, η υπογράφουσα μας δείχνει ότι μπορεί να κάνει λογοπαίγνια με (βασική) λογοτεχνία, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας, επιλέγοντας να μείνει σε σουξέ αναγνώσματα που θα τα ξέρουν όλοι, μη και θεωρηθεί (απολύτως) γραφική.
Από τα τρία αυτά μηνύματα, το ένα δεν ισχύει. Φυσικά, ισχύει ότι ακολουθεί ένα κείμενο με αφορμή τη συζήτηση για τις εκτρώσεις. Επίσης, ισχύει ότι η υπογράφουσα σχοινοβατεί μεταξύ σχετικής και απόλυτης γραφικότητας με την επιλογή της λογοτεχνικής αναφοράς. Εκείνο που δεν ισχύει, όμως, είναι ο συμβολισμός του στενού παρόντος χρόνου για τα «χρόνια της χολέρας».
Γιατί τα χρόνια της χολέρας για το ζήτημα της ηθικής νομιμοποίησης της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος δεν είναι χαρακτηριστικό του παρόντος χρόνου. Τα χρόνια της χολέρας για το πώς το γυναικείο σώμα αποτελεί έναν αφηγηματικό καμβά για οποιοδήποτε πατριαρχικό διακύβευμα δεν είναι χαρακτηριστικό του παρόντος χρόνου. Τα χρόνια της χολέρας για το πώς το γυναικείο σώμα παρουσιάζεται πότε ως σαρκίο διεκπεραίωσης και πότε ως άγιο δισκοπότηρο δεν είναι χαρακτηριστικό του παρόντος χρόνου.
Τα χρόνια της χολέρας για όλα τα παραπάνω, και πολλά πολλά ακόμα, είναι τώρα, ήταν χθες και θα είναι και αύριο. Σε παρόντα χρόνο συνέβη μια συμβολικά εξόφθαλμη εκδήλωση της «χολέρας», η οποία όμως υπάρχει διαχρονικά στην (ελληνική) κοινωνία και τώρα βρήκε γόνιμο έδαφος εκδήλωσης. Αυτό όμως είναι ένα πρόβλημα με τις «χολέρες». Δεν μας ενοχλούν τόσο όταν είναι κρυμμένες στον υπόνομο του φιλήσυχου σπιτιού. Του σπιτιού του γείτονα που δεν αφήνει την κόρη του να βγαίνει μόνη της, του σπιτιού του ξαδέρφου που θέλει τον γιο του μάγκα και την κόρη του αγία, του σπιτιού της θείας που μαθαίνει στην κόρη της πώς να τον «τυλίξει» και μετά να μην του αντιμιλάει.
Ας μην μας ενοχλεί λοιπόν η χολέρα μόνο όταν εμφανίζεται στην επιφάνεια του αστικού δημόσιου χώρου και, ευκαιρίας δοθείσης, ας ψάξουμε στον υπόνομο του δικού μας σπιτιού μήπως διαιωνίζεται με κάποιον τρόπο και εκεί η χολέρα της σκληρής πατριαρχίας.
Γιατί αλλιώς ο τίτλος θα πρέπει να είναι «Η στάση μας για τις εκτρώσεις άργησε μια μέρα».
(Ξεκάθαρα γραφική με τη λογοτεχνία).
