Του Δημήτρη Σεβαστάκη
Σύμφωνοι. Ούτε τα νέα πρόσωπα εξασφαλίζουν σώνει και καλά την πολιτική ποιότητα, ούτε απαραιτήτως εκφράζουν (μόνον αυτά) τη συνέλευση του νέου πολιτικού κοινού του ΣΥΡΙΖΑ. Κουβαλάνε και τα δικά τους χούγια, χαρακτηριστικά, δυνατότητες, ελαττώματα. Ούτε υπάρχουν μόνον αυτά τα πρόσωπα που δήλωσαν, που προσήλθαν, ούτε απαραιτήτως θα είναι αυτά που θα παραμείνουν ή θα επιμείνουν. Υπάρχουν και άλλες, ποιοτικές, περιπτώσεις προσώπων που επέλεξαν να μην έρθουν, ενώ γνωρίζουν σε ποια πολιτική έρημο βρίσκονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πλησιέστερο τοπίο στις αρχές τους και την ιστορία τους. Αλλά επέλεξαν να μην έρθουν (ακόμα).
Οι νέοι που σε μεγάλο βαθμό επιλέγουν δημοσκοπικά τον ΣΥΡΙΖΑ δεν παραπλησιάζουν. Μακριά κι αγαπημένοι. Μορφωμένοι η παιδιά της νέας «ντελιβερο-εργατιάς», άνεργοι ή κακοπληρωμένοι, επιλέγουν στον κακοποιημένο, ελάχιστο, ελεύθερο χρόνο τους, να πιουν ένα ποτό με τη φίλη τους, τον σύντροφό τους, τους κολλητούς, αντί να «φάνε» ένα απόγευμα στη Λεωνίδου ή στα γραφεία της τοπικής. Επίσης κατανοητό: κάποιοι τράβηξαν το κάρο επί δεκαετίες και τώρα...
Όταν ερχόταν καινούργιος συμμαθητής στην τάξη, για μισό χρόνο έτρωγε καζούρα, πλακωνόταν, πιεζόταν. Κι εγώ το πέρασα το τούνελ, στο δημοτικό σχολείο, στην Κυψέλη. Πάλευα, με «λιωμένη μύτη» και μαυρισμένο μάτι, μισό χρόνο για να με αποδεχτούν. Το ίδιο στον στρατό. Η επόμενη σειρά ήταν υποχρεωτικά «νέοι». Θέλω να πω ότι είναι στην παράδοσή μας η αβεβαιότητα, η καχυποψία, η επιφύλαξη. Πού ήσουν όταν εγώ ήμουνα στο 3%; Όταν έβγαινα εκτός Βουλής; Όταν με ενοχοποιούσαν για το 2008; Δεκτά όλα. Αλλά τώρα είμαστε αλλού.
Στη δυσκολία των τεσσάρων και μισό κυβερνητικών χρόνων, ιδίως στην υπαρξιακή κρίση του 2018-2019, κάποιοι στήριξαν. Αποφασισμένοι ιδεολόγοι, παλιοί σύντροφοι του Συνασπισμού, αριστερογενείς πασόκοι, ακόμα κεντρώοι που δεν «πυροβολήθηκαν» από την εμπάθεια του διαψευσμένου και φιλάρεσκου, κριτικοί, βρέθηκαν εκεί και στήριξαν. Όχι μόνο στην οριακή μάχη των Πρεσπών, αλλά σε πολλά καθημερινά νομοθετήματα που αφορούσαν δικαιώματα, ελευθερίες, εκσυγχρονισμούς, διαφθορά. Στήριξαν τότε και έρχονται όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υποχωρεί. Είναι ένα δείγμα. Όχι απόδειξη, αλλά δείγμα.
Έτσι κι αλλιώς το επίδικο είναι στο πού συμφωνούμε, τι λέμε, πώς επεξεργαζόμαστε τις νέες πολιτικές. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και η Κοινοβουλευτική Ομάδα ήρθε σε επαφή με μια απόκρημνη, συχνά βίαιη, συχνά πολεμική πραγματικότητα, με κυκλώματα από πανούργους, ιδιοτελείς ή φανατικούς πολιτικούς ανταγωνιστές. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν άμαθος, άσχετος, αλλά μερικές φορές και εξοργιστικό «ξύλον απελέκητο», δεν σκάμπαζε, δεν καταλάβαινε.
Έλεγες «παιδιά, συμβαίνει αυτό» αλλά μια εσωτερική επιείκεια του κυβερνητικού στελέχους (δεν μπορώ να το πω πιο ευγενικά), καμιά φορά και ασχετοσύνη ή εγωισμός, σίγουρα η γνωστή αριστερή αναβλητικότητα, δεν επέτρεπε στην πληροφορία, την εκτίμηση, να καθοδηγήσει τη δράση. Κάναμε δύο χρόνια να καταλάβουμε πού βρισκόμαστε, να καταλάβουμε ότι κάτω από τον υπουργό υπάρχει ένα πολυετώς διαρθρωμένο διοικητικό σύστημα, που καθορίζει, ελέγχει, επιτρέπει και που δεν κερδίζεται με φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Παρήχθησαν πράγματα, γκρεμίζονται ταχύτατα.
Ένα σημαντικό μέρος της πολιτικής μας ήταν πολιτικές Μνημονίου (υποχρεωτικές και καμιά φορά ταπεινωτικές), ένα μέρος των πολιτικών μας ήταν «επείγουσας ανάγκης». Την επόμενη κυβερνητική φορά, θα πρέπει να είναι δημιουργικότερες, ιδεολογικά συνεπέστερες με τις αρχές μας. Ας απαντήσουμε σε απλά διλήμματα, π.χ. πώς συνδυάζεται το αναγκαίο μερικές φορές «εντέλλεσθε» με το «αυτοδιάθετο πολιτικό υποκείμενο» και μετά λύνουμε και θέματα πολιτικής αισθητικής.
