Μια φορά κι έναν καιρό δεν υπήρχαν πολλά παιχνίδια για να απορροφήσουν την πλεονάζουσα παιγνιώδη ενέργεια. Δεν υπήρχε το Διαδίκτυο με τα ευρήματά του, δεν υπήρχαν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που όξυναν τη διάνοια -αλλά που βαθμιαίως, δίχως «κρότον κτιστών ή ήχον», για να ανατρέξουμε στον ποιητή- έκλειναν τον παίκτη σε έναν περίγυρο... Τότε «ανεπαισθήτως» υπήρχε προτίμηση των μαζών για το τάβλι, με όλα τα συμπαρομαρτούντα...
Τα συμπαρομαρτούντα περιλάμβαναν πολλά και διάφορα. Το πιο τοξικό από αυτά ήταν η δημόσια αναφορά σε επεισόδια ταβλιού. Λόγου χάρη, συναντούσες κάπου τον κ. Νώντα, που ήταν σεσημασμένος αντίπαλος του κ. Θανάση, να αναγγέλλει τις «μεγάλες επιδόσεις του αντιπάλου του στο τάβλι», και μάλιστα μεγαλοφώνως, παρουσία πολλών ανθρώπων... Τότε ο κ. Θανάσης γύριζε με άκρως επιθετικό τρόπο και σχολίαζε τη fake αναγγελία του κ. Νώντα, ενώ ταυτόχρονα δεν έχανε την ευκαιρία να καταγγείλει την κωλοφ@ρδία του...
Το τάβλι εμπεριείχε αγανάκτηση και τσαντίλα. Ήταν συνηθισμένο το κλείσιμό του με θορυβώδη τρόπο, εφόσον ο εις των παικτών ήταν δυσαρεστημένος από την εξέλιξη του παιχνιδιού. Τα αποτελέσματα των αγώνων ετύγχανον σχολιασμού συναρτήσει του επιπέδου γνωριμίας των δύο παικτών, όπου ο ένας ή και οι δύο χρησιμοποιούσαν όρους προερχόμενους από ένα ιδιόμορφο λεξιλόγιο, του είδους «εγώ παίζω καλλιτεχνικό τάβλι» κ.λπ.
Πολλές φορές οι «απέξω» συμβούλευαν τους παίκτες για τη διαχείριση της ζαριάς, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, περιεφέρετο καμιά φορά από μέρη γυναικών, άκρως ενδιαφέροντα σεξουαλικώς... Σπανιότερα οι «απέξω», όταν δεν περιορίζονταν να απευθύνουν στους παίκτες μομφές για την άλφα ή βήτα κίνηση, έφταναν στο σημείο να διαχειρίζονται το όλο παιχνίδι.
Αυτό το «παίξιμο εν ου παικτοίς» είχε κάτι το εξόχως κωμικό, όμως πιο κωμικές ήταν οι χειρονομίες που συνόδευαν τα διάφορα αποτελέσματα της ζαριάς: με την υπόθεση ότι οι παίκτες δεν έπαιζαν κάποια χρήματα και με την υπόθεση ότι διέθεταν χιούμορ και διάθεση καψουροποίησης του αντιπάλου, αυτές οι χειρονομίες θύμιζαν τον αείμνηστο αποδυτηριάκια σε στιγμές που έδινε τα ρέστα του...
Το τάβλι μεταξύ φίλων είχε ως μόνιμο επωδό την κωλοφ@ρδία, την ύπαρξη καλής ζαριάς του ενός μέρους, την τύχη αφενός και την κακοτυχία αφετέρου. Το τάβλι παιζόταν στα 5 ή το πολύ στα 7 παιχνίδια, γι' αυτό και μια απόφαση αναμέτρησής στα 100 (!) προξένησε τρομερή εντύπωση στους οιονεί φιλάθλους μας! Τελικά τσακωθήκαμε και το παρατήσαμε εκεί γύρω στα 60, λαμβανομένης υπόψη της πωστηνείπαμε του αντιπάλου.
